Rozdział 10

- Ale... o co chodzi? – zapytał zdezorientowany Marek. – Michał, wyjaśnisz mi o co chodzi? Jacy „oni”?

Bulterier nie zwrócił na niego uwagi, tylko ruszył w kierunku domu myśląc: „On wrócił...”. Cygan poszedł za nim. Michał wszedł do domu i zaczął szukać swojej siostry.

- Dziewczyny, zrozumcie. Ja nie wiem, jak to dokładnie wyjaśnić. Zapytajcie jego.

- Anita, ale ty wiesz. Na pewno wiesz – nalegała Ulka.

- Ula, nie mogę. Koniec tematu – Anita spojrzała na nią.

- Anita! – zawołał Michał. – Musimy porozmawiać! Teraz!

Zaniepokojona Endi ruszyła za bratem. Po chwili Michał wszedł w pierwsze drzwi na lewo, a Anita za nim. Michał zamknął za nią drzwi. Dziewczyna przestraszyła się nie na żarty.

- Czego chcesz? - zapytała ozięble.

- Jak ci to wyjaśnić... – zaczął kompletować zdania w myślach.

- Boże. Coś mu zrobiłeś?! – Anita prawie krzyknęła.

- Nie.

- To mów, o co chodzi – zażądała.

- Dobra. Wysłuchaj mnie do końca i nie irytuj się, okej?

- Okej.

- Chodzi o Marcina.

- Domyśliłam się?

- Wiem, że jesteś zakochana i nie patrzysz na to wszystko obiektywnie, ale... – przerwał na chwilę.

- O co ci chodzi?

- Zerwij z nim – powiedział prosto z mostu.

- Co?! – teraz już krzyknęła. – Oszalałeś?!

- Anita. Posłuchaj mnie.

- Nie, nie chcę i nie będę! – dziewczyna chciała wyjść, ale Michał ją przytrzymał.

- Posłuchaj! Wiem, że wiesz coś o nim... o czasie sprzed wojska... z jego młodości...

- Nawet więcej niż ty – rzekła próbując wyswobodzić swoją rękę.

- Być może. Anita, zrozum. On jest niebezpieczny.

- Nie rozśmieszaj mnie. Marcin nigdy by mi nic nie zrobił! – powiedziała pewna siebie.

- Jesteś tego pewna?

- TAK!

- Nigdy nie możesz być w stu procentach pewna, to po pierwsze. Ale załóżmy, że on nie. A jego koledzy? Za nich ręczyć nie możesz!

- Michał, daj spokój. Nie boję się. A poza tym to Marcin ogranicza swoje kontakty z Siwym i resztą – zapewniła go.

- Tego też jesteś w stu procentach pewna?

Do pokoju wszedł Cygan.

- Dowiem się wreszcie o co chodzi?!

Anita spojrzała znacząco na Michała.

- Proszę, zastanów się – poprosił ją.

- Nie muszę – wyrwała swoją rękę. – W przeciwieństwie do niektórych, do niego akurat mam stuprocentowe zaufanie – i z impetem wyszła z pokoju.

Ruszyła w stronę stolika z napojami. „Boże, aż boję się pomyśleć, co tam się stało. Z tego co wywnioskowałam z rozmowy z moim przemądrzałym i wszystkowiedzącym braciszkiem, to Marcin dał mu popalić” – pomyślała z uśmiechem biorąc drinka. Już miała się napić, gdy ktoś w ostatniej chwili wyciągnął jej szklankę z ręki.

- Ej... – odwróciła się i ujrzała uśmiechniętego Marcina.

- Ograniczamy się, prawda?

- Prawda – potwierdziła zabierając mu szklankę i odkładając ją na stół. – Marcin, nie wiem co ty mu powiedziałeś, ale dzięki tej waszej pogawędce miałam dyskusję na osobności z moim przewrażliwionym braciszkiem.

- Tak? A o czym?

Anita opowiedziała mu ze szczegółami rozmowę.

- I co ty na to? – zapytał Marcin uważnie na nią spoglądając.

- Tak jak powiedziałam. Mam do ciebie stuprocentowe zaufanie i wiem, że ty mi krzywdy nie zrobisz. Prawda? – zapytała spoglądając na niego.

Ten przytulił ją mocno do siebie i powiedział:

- Prawda. I nigdy nie pozwolę, żeby ktoś inny ci ją zrobił.

- Wiedziałam – odrzekła z uśmiechem. – A jak tam, dziewczyny dorwały cię już w kwestii tatuażu?

- Próbowały – rzekł, po czym czule ją pocałował. – Dzięki, że dochowałaś tajemnicy – wyszeptał cicho.

Nieoczekiwanie podszedł do nich Marek.

- Mogę?

Marcin niechętnie puścił dziewczynę.

- Tak?

- Michał przysłał mnie do ciebie. Powiedział, że on mi nie może wyjaśnić, więc pytam u źródła. Jacy „oni”? I o co w ogóle chodziło?

Marcin westchnął ciężko, a Anita dodała:

- Zostawię was – i ruszyła w bliżej nieokreślonym kierunku.

- Marek, uwierz mi. To nie jest twoja sprawa – rzekł Marcin, po czym odwrócił się i również chciał odejść.

- Ej no – Cygan się nie poddał. – Zawsze byliśmy... – Marcin spojrzał na niego ironicznie. – No dobra. Nie zawsze byliśmy kumplami, ale to nie znaczy, że nie możesz mi wyjaśnić, prawda?

- To fakt – Blady odwrócił się do niego przodem – Ale nie chcę. Może od razu wezmę mikrofon i powiem to w radiu, a na drugi dzień znajdziecie mój nekrolog w gazecie? – ale widząc jego jeszcze bardziej zdezorientowaną minę dodał – Nieważne.

- Jak zacząłeś to dokończ.

- Boże! Cygan, nie bierz tego do siebie, ale im mniej osób wie, tym lepiej.

- Ale ja nikomu nie powiem!

- Taa... Sory. Ula cię poprosi, a ty jej powiesz. Z kolei ona Dorce, a ta Sebie i tak dalej. A mi do szczęścia to nie jest potrzebne.

- A załóżmy, że nie powiem nikomu.

- „Załóżmy” to za mało.

- Marcin! Ciekawy jestem.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

- Tak, ale też pierwszy krok do informacji. Ja się za tobą wstawiłem na weselu. Może tak mały rewanżyk?

- Nie ma mowy.

- Ej no.

- Dobra, powiem. Tylko to, co usłyszysz, jest tylko do twojej wiadomości. Nikomu tego nie powtarzaj, okej?

- Okej – uradowany Marek czekał na jakiekolwiek informacje.

Marcin ściszył głos.

- Słuchaj...

- No...

- Jesteś bardzo namolny, nawet gorszy od Violi! – rzekł, po czym wszedł do jakiegoś pomieszczenia.

- Eee...! – i ruszył za nim.

Zrezygnowany Marcin westchnął na widok Michała tłumaczącego coś Anicie.

- Dobra, koniec! – powiedziała Anita. – We wtorek wszyscy jedziemy w góry i nie mam zamiaru sobie odpuszczać tego wyjazdu. Wy... – spojrzała najpierw na Marcina, a później na Michała. - ...macie się do tego czasu pogodzić, jasne? I zapomnieć o przeszłości! Oboje nabierzcie do tego dystansu! Jeszcze nie tak dawno najlepsi kumple, a teraz co?! Jakoś wam to wcześniej nie przeszkadzało! Zachowujecie się gorzej niż dzieci! Jeden i drugi!

- To ona wie? – zapytał Cygan. – A ja nie mogę?! To nie fair!

- Boże... Jak w przedszkolu... – skomentowała to dziewczyna.

Nieoczekiwanie do pokoju weszła Ulka mówiąc:

- O co tu chodzi? Co chwilę gdzieś znikacie. Chcę wiedzieć! – zażądała.

Michał i Marcin spojrzeli na siebie.

- Yyy... – zaczął Michał.

- No bo widzisz – zaczęła Anita idąc w jej kierunku. – Oni myślą nad ilością procentowego prowiantu w góry.

- Tak jak na wakacjach?! Ja się z bagażem ograniczać nie będę, słyszysz Marek?!

- Ja? Tak – zapewnił.

- Chodź, Ulka – rzekła Endi, wyprowadzając ją z pokoju, przy czym spojrzała znacząco na brata i chłopaka.

Gdy dziewczyny wyszły zaległa cisza, którą po chwili przerwał Michał:

- Słyszałem, że naprawdę ograniczasz swoje kontakty z... – spojrzał na Marka. - ...no.

- Nie jestem idiotą. Nie zmarnuję życia ani sobie, ani tym bardziej jej.

- To co, zgoda? – Michał wyciągnął rękę w kierunku kumpla.

- Zgoda – i uścisnęli sobie dłonie. – A! I sory za tamto. Trochę mnie poniosło.

- Mnie też. A on... – Bulterier kiwnął głową w stronę zdezorientowanego Marka.

- Nie, nie wie.

- Aha.

- A odpuścisz nam? – zapytał Marcin.

- Nie!

Marcin spojrzał na niego.

- No dobra, powiedzmy, że trochę wam odpuszczę. Trochę – zaznaczył.

Blady uśmiechnął się do kumpla.