Rozdział 7

Nazajutrz, chwilę przed ósmą.

- Nawet nie wiesz jakiego mam pietra – rzekła cicho Monika.

- Ty? A co ja mam powiedzieć? – zapytała Anita przystając na zaśnieżonym boisku przed liceum.

- Anita! On tu idzie! – krzyknęła cicho przerażona dziewczyna.

- Spokojnie. Przecież tu nam nic nie zrobi – próbowała uspokoić sama siebie.

- Witam – przywitał się brunet, przystając obok przestraszonych dziewczyn. – To ty wzięłaś mój plecak, prawda? – spojrzał w stronę Anity.

Przerażona pokiwała głową na „tak”, po czym odchrząknęła i powiedziała:

- Tak. Ale nie chciałam, naprawdę – zapewniła

- Złotko. A czy ktokolwiek powiedział, że coś się stało? Oczywiście, że nie. To tylko plecak, tak? Oddasz mi go i będzie po sprawie.

Obie patrzyły na niego zaskoczone.

- Ale... To nic mi nie zrobisz? – zapytała głupio Anita.

- Przecież wzięłaś go przez przypadek, tak?

- Mhm.

- Nasz wspólny przyjaciel zapewnił mnie, że nie zrobiłaś tego celowo, a więc o co chodzi? A tak w ogóle to Brutus jestem – wyciągnął rękę w stronę zszokowanej dziewczyny.

- Anita – powiedziała cicho odwzajemniając gest.

- Wspólny znajomy? – zapytała zdezorientowana Monika.

Brutus spojrzał znacząco na Anitę i zapytał:

- Mogę? – wyciągnął rękę po plecak.

- Tak, jasne. Już.

Podała mu plecak i odebrała swój.

- To ja będę leciał. Jak będziesz czegoś potrzebowała, albo będziesz miała jakieś problemy, to wal od razu. Jak to mówią, przyjaciele moich przyjaciół są moimi przyjaciółmi – zakończył z uśmiechem i odszedł w kierunku grupki swoich kumpli, którzy stali nieopodal.

- Okej, zapamiętam – zawołała za nim Andzia.

Brutus odwrócił się do niej, uśmiechnął się ponownie, po czym mrugnął do niej i z powrotem odwrócił głowę.

- Wspólny znajomy? – zapytała ponownie Monika. – O czym on gadał?!

Anita nie zwróciła na nią uwagi, tylko w pośpiechu wyciągnęła telefon, napisała smsa „Dziękuję.” i wysłała do Marcina. Po chwili obie ruszyły w kierunku budynku szkoły. W przerwie między dwoma wf-ami w damskiej szatni wszystkie dziewczyny plotkowały na temat corocznego styczniowego balu karnawałowego.

„To nie moja działka” – pomyślała Endi siadając na ławce i sięgając telefon.

1 nowa wiadomość.

Odblokowała i wyświetliła.

„Dlaczego mi to zrobiłaś?

Nadawca:

Marcin ;*

+48669378119

Odebrano 11:34 Dzisiaj”

Zawahała się przez chwilę.

„Nawet nie wiesz jak bardzo tego żałuję” – odpisała.

Cisza.

Po chwili jednak przyszła odpowiedź.

„Powiedz mi szczerze. W szpitalu mówiłaś prawdę?”

„Co?” – odpisała zdezorientowana.

„Wtedy jak przyszłaś pierwszy raz”

„Słyszałeś to?!” – zapytała zaniepokojona.

„Odpowiedz” – nalegał.

„Tak”

„Nawet to ostatnie?”

Musiała chwilę pogrzebać w pamięci.

„Pytasz o to jak mówiłam, że nie da się Ciebie tak po prostu wymazać z pamięci? Tak. To w szczególności była prawda”

Znów nastała długa przerwa.

„Proszę, odpisz coś!” – wysłała załamana.

„Co teraz robisz?”

„Czekam na drugi wf”

„Przebierz się. Zaraz podjadę i pogadamy”

Dziewczyna natychmiast ściągnęła adidasy i zaczęła przebierać się ze stroju na wf w normalne ciuchy.

- Gdzie ty idziesz? – zapytała Monika.

- Wychodzę.

- Gdzie? W trakcie lekcji?

- Monia, nie teraz – rzekła wkładając białą koszulkę byle jak do plecaka i niemalże wybiegając z szatni.

Wyszła z budynku sali gimnastycznej na boisko i ruszyła w kierunku bramy wejściowej. Wyszła na ulicę i wyczekiwała taksówki domyślając się, że jego Audi nie nadaje się do jeżdżenia. Nieoczekiwanie podjechało BMW. Trójka. Niebieskie, tuningowane.

„To niemożliwe” – pomyślała. – „Już by sobie sprawił nowe auto?”

W tym samym czasie Marcin wyszedł ze swojego nowego cacuszka i ruszył w kierunku dziewczyny mówiąc:

- Jakie masz lekcje po wfie?

- Godzinę wychowawczą, a co?

- To na nią wrócisz, jasne?

- Tak. Marcin, ja... chciałam ci jeszcze raz podziękować. A przede wszystkim to przeprosić. Naprawdę nie powinnam była....

- Czekaj – przerwał jej podchodząc bliżej. – Chcę coś wiedzieć.

- No?

- Wyznajesz zasadę, że dwa razy się do tej samej rzeki nie wchodzi?

- Chodzi ci o nas? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. Zaczęła dostrzegać światełko w tunelu.

- Nie. O Michała i Violę – powiedział ironicznie.

- A zerwali?

Marcin przymknął powieki i powoli wciągnął powietrze, by się uspokoić.

- Ach... Czyli chodzi o nas – powiedziała od razu dziewczyna.

- No a inaczej po co bym cię pytał?

- Jeśli chodzi o nas to nie uznaję.

- Ale jak chodzi o innych to tak? Zresztą nieważne. Czyli mam rozumieć, że chciałabyś spróbować to naprawić, tak?

- A jest jakaś szansa? – zapytała podchodząc bliżej i spoglądając mu w oczy.

Milczał chwilę zastanawiając się nad odpowiedzią.

- Zróbmy tak. Wyzerujmy sobie konta. Ja zapomnę o tym... no, a ty o sytuacji w szpitalu. I o Sandrze. Co ty na to?

- Czyli wy jednak jeste...

- Nie – znowu jej przerwał. – Byłem nieprzytomny, więc... A ta sytuacja z tego co słyszałem nie była przyjemna.

- No nie.

- Więc jak? Umowa stoi?

- Mhm.

- I mam nadzieję, że okażesz się tym aniołem, o którym wspominałaś – rzekł z uśmiechem.

- Naprawdę wszystko słyszałeś? – zapytała rumieniąc się.

Marcin lekko dotknął dłonią jej zaczerwienionego policzka. Endi przymknęła powieki.

„...wciąż wrażliwa na mój dotyk...” – Marcinowi przemknął przez myśl fragment piosenki. Przytulił dziewczynę do siebie. Andzia wtuliła się w jego ramiona, jednocześnie próbując nie sprawić mu tym samym bólu. Pamiętała o połamanych żebrach.

- A powiedz mi jak tam Brutus? – zagadnął nadal trzymając ją w objęciach i wcale nie mając zamiaru jej puścić.

- Nie, no nie powiem, masz bardzo sympatycznego kumpla. Nie dość, że zrujnował mi pokój, zastraszył moją przyjaciółkę, to później powiedział mi, że jestem w porządku i że zawsze mogę na niego liczyć. Że jak będę miała jakieś problemy, to do niego jak w dym.

- Ty już lepiej od niego nic nie bierz – rzekł spoglądając jej prosto w oczy.

- I jeszcze stwierdził, że twoi przyjaciele są jego przyjaciółmi... Co ty mu powiedziałeś?

- Nieważne co, ważne, że poskutkowało – zapewnił ją.

Rozległ się dzwonek na przerwę.

- Wracaj na lekcje.

- Powiedz mi, dlaczego matma nie mija tak szybko? – zapytała, ale widząc jego minę dodała – Idę już.

- Będziemy w kontakcie.

- Okej – rzekła, po czym cmoknęła go w policzek.

Już miała odchodzić, gdy ten przyciągnął ją z powrotem i wpił się w jej usta.

- Pa – powiedziała po chwili, odchodząc.

- Na razie – rzekł z szerokim uśmiechem, odprowadzając ją wzrokiem.

Poczekał, aż dziewczyna wejdzie na boisko, po czym wsiadł do auta i odjechał spod szóstego liceum. Uradowana Endi ruszyła w stronę budynku. W pewnym momencie podeszła do niej Monika mówiąc:

- Gdzie ty byłaś?

- Ja...

- I do tego podobno masz usprawiedliwioną tę godzinę. Nauczyciel o wszystkim wiedział.

- Wiedział? – zapytała zaskoczona, ale widząc oburzoną minę przyjaciółki dopowiedziała – Pewnie, że wiedział.

„On to naprawdę ma wszędzie znajomości” – pomyślała z uśmiechem, wchodząc do szkoły.

Wieczorem

- Monia, chcesz coś ze sklepu? – zapytała Anita ubierając kurtkę.

- A idziesz?

- Tak.

- To kup mi coś słodkiego. Muszę odreagować.

- A co się stało?

- Nie wiem, co zrobić. Bartek przeprosił mnie za tamto zerwanie i chce, żebyśmy znowu byli razem.

- A ty co na to?

- Powiedziałam, że muszę to wszystko przemyśleć.

- No i dobrze. Dwa razy się do tej samej rzeki nie wchodzi!

- Taa... A ty i Marcin?

- To co innego. A w ogóle nie zmieniaj tematu. Mówimy o tobie i Bartku. Przecież mi mówiłaś, że go nienawidzisz! Co z tobą?

- Bo tak jest! Znaczy, że... No bo... Nieważne.

- Monia! No mów!

- Oj nic.

- To zróbmy inaczej. Podoba ci się jeszcze?

- Nie on – odpowiedziała Monika, po czym szybko ugryzła się w język.

Anita otworzyła szeroko oczy.

- A kto?

- Odpada. Za wysokie progi – odparła zrezygnowana.

- Skądś to znam – rzekła Andzia z uśmiechem – Powiedz, znam go? – dziewczyna widząc jej minę wręcz zażądała – No mów! Kto to? Ktoś z klasy? Tomek... Adam... yyy... Wiktor? Monika, no!

- T... to... Brutus – wyjawiła nieśmiało.

- Co?! – zaskoczona prawie krzyknęła.

- No co ja na to poradzę? Boże on jest... on jest... cudowny! I do tego brunet. I taki jest miły...

- Miły? Wczoraj się go bałaś!

Monika to przemilczała.

- To o co chodzi? – Anita postanowiła nie drążyć tego tematu. – Dlaczego w takim razie nie spławiłaś tego frajera, Bartusia?

- Bo chcę iść na bal!

- To zagadaj z Brutusem, wydaje się być nawet fajny. Może nie ma dziewczyny.

- Taa... i zgodzi się żebym to ja była jego towarzyszką. Jeśli w ogóle wybiera się na tę imprezę. Marzenia ściętej głowy.

- Na pewno się wybiera. Takiej okazji by nie przepuścił. No ale jak chcesz. Ja bym spróbowała. Dobra, lecę już – rzekła wychodząc.

Po chwili była już przy drzwiach wyjściowych. Otworzyła je i wyszła na zewnątrz. Szła chwilę chodnikiem, aż jej wzrok przykuło niebieskie BMW.

„Marcina? Nie... Po co by tu przyjeżdżał?” – pomyślała przyglądając się uważnie. Obok niebieskiej M3 stał wysoki blondyn, a obok niego brunet. Oboje dobrze znała. „Marcin i Brutus” – pomyślała kierując się w ich stronę.

- Hej – rzekła przystając obok nich

- Endi? – zapytał zdziwiony Marcin.

- Siema – dodał Brutus.

- Mogę ci zadać pytanie? – Anita pewnie zwróciła się do nowego znajomego.

„Ona nie chce, to ja się dowiem” – pomyślała.

- Noo... – rzekł przyglądając się jej podejrzliwie.

- Uprzedzam, ze zabrzmi to trochę dziwnie.

Marcin spojrzał na nią pytającym wzrokiem. Natomiast ta kontynuowała.

- To oczywiście nie jest pytanie kierowane ode mnie. Kumpela z klasy pytała.

- Ta... jak ona miała... Monika? – zapytał brunet.

- Nie! – zaprzeczyła od razu. – Ale do rzeczy. Masz dziewczynę? – zapytała prosto z mostu.

Brutusa zatkało.

- Nie, nie ma – odpowiedział za niego Marcin, po czym żartobliwie dodał – A która by go chciała?

Brunet odchrząknął, po czym powiedział:

- Tak, nie mam – spojrzał wrogo na kumpla.

- Marcin, o co ci chodzi? – zapytała ostro, po czym zwróciła się o wiele milszym tonem do Brutusa – A powiesz mi dlaczego nie masz? Jeśli oczywiście mogę wiedzieć.

- Tak jakoś wyszło. Żadna fajna laska się nie nawinęła, a jeśli już tak, to wiesz... Nie każda chciałaby być z Brutusem...

- Chodzi ci o to kim jesteś?

- No, może gdybym był tylko Dawidem, to byłoby inaczej. Wiesz, nie każda dziewczyna jest taka, jak ty czy Iwona.. W sensie, że nie boi się być z kimś takim jak ja, Blady czy Siwy.

- Wiecie co, wy to jesteście jacyś przewrażliwieni na tym punkcie! A powiem ci jeszcze tyle, że gdybyś tylko chciał znaleźć sobie laskę to wystarczyłoby się trochę porozglądać. Ja znam już jedną, a jestem w tej szkole dopiero tydzień! A zresztą nieważne – zakończyła swój wywód w obawie, że wszystko wygada.

Natomiast Brutus podchwycił temat.

- A mogę wiedzieć o kim rozmawiamy? – zapytał z uśmiechem.

- Idę do sklepu – powiedziała wymijająco Anita kierując się w bok. 

Jednak Dawid nie dał za wygraną. Złapał blondynkę za rękę i zmusił, żeby przystanęła.

- Dokończ. Jestem bardzo ciekawy.

- Po pierwsze mnie puść, a po drugie nie mam czasu na pogaduszki!

- Właśnie, Brutus, hamuj się! Puść ją! – dodał Marcin.

- Okej. Ale dokończ, proszę – zwrócił się ponownie do Anity puszczając jej dłoń.

- Sory, Brutus, ale nad maślanymi oczkami to ty musisz jeszcze popracować. Ja akurat coś o tym wiem. Można by nawet powiedzieć, że jestem w tym ekspertem, prawda, Marcin? – zapytała z uśmiechem.

- Haha  - Cinkowi trochę zrzedła mina.

- Dobra, chłopaki, ja naprawdę muszę już iść – rzekła, po czym cmoknęła Marcina w policzek i ruszyła w stronę sklepu.

- A mówiłeś, że...

- Brutus, zamknij się – przerwał mu Marcin.

Nazajutrz rano.

„Po pierwsze robię taki wjazd, że wszyscy robią hałas. Po drugie jak się komuś nie podoba niech...”

- Anita, wyłącz ten telefon, do jasnej cholery! Jeszcze nie ma siódmej! Ja śpię! – rzekła z wyrzutem Monika, po czym założyła sobie poduszkę na głowę.

- Już, już... – odebrała. – Słucham! Brutus? Skąd masz mój numer? – zapytała zdziwiona.

Monika, gdy tylko usłyszała wyraz „Brutus”, poderwała się z miejsca. Natomiast Anita kontynuowała rozmowę.

- Taa... masz swoje źródła. Marcin ci dał? Wiedziałam. To o co chodzi? No idę, a dlaczego miałabym nie iść? Na ósmą. No okej, to do zobaczenia – zakończyła, po czym rozłączyła się i położyła z powrotem na łóżko.

- Brutus?

- Monia, śpię.

- Ale...

- Boże! – rzekła podnosząc się z łóżka.

Godzinę później na boisku.

Dziewczyny dreptały w miejscu.

- Matko, jak zimno...

- No.

Chłód doskwierał niemiłosiernie. Nieoczekiwanie podszedł do nich Brutus, któremu najwyraźniej nie było zimno. Był w samej bluzie i jeansach.

- Oszalałeś?! Jest z minus dziesięć stopni, a ty w bluzie? Aż mnie ciarki przechodzą! – powiedziała głośno Anita szczękając zębami.

Dawid jednak nie zwrócił na to uwagi, tylko przeszedł od razu do sedna.

- Dobra, przyznaję, nie umiem robić maślanych oczek, ale nie myśl, że ci odpuszczę – rzekł stanowczo. – Trzeba było wczoraj nie zaczynać.

„Ona mnie zabije! Przecież ja jej nawet nie powiedziałam, że go wczoraj spotkałam, zapomniałam!” – pomyślała spanikowana Anita.

- Dawid, wrzuć na luz. I tak ci nie powiem.

- Ale chyba mam prawo wiedzieć, nie?

Monika patrzyła raz na Anitę, raz na Brutusa. Wreszcie krzyknęła oburzona:

- Powiedziałaś mu?! Obiecałaś!

Brutus stał zdezorientowany.

- Po pierwsze to nie powiedziałam, że to ty, a po drugie to się nie drzyj.

- Myślałam, że możemy sobie coś powiedzieć w sekrecie, zaufałam ci, a ty co?!

- Boże, Monia! Słuchaj! Poszłam wczoraj do tego cholernego sklepu i spotkałam po drodze Marcina i Brutusa! Stwierdziła, że ty nigdy nie odważysz się do niego zagadać, to zapytam się co nieco za ciebie! Powiedziałam, że koleżanka z klasy się pyta! A jak on zapytał, czy to ty, to zaprzeczyłam! No i wtedy powiedział, że szkoda, że to nie ty – to ostatnie wymyśliła na miejscu.

- Naprawdę tak powiedziałeś? – w Monice rozpalił się płomień nadziei.

Dawid trochę zaskoczony, ale bardziej chyba zadowolony z takiego obrotu sprawy odrzekł:

- Tak.

Anita uśmiechnęła się od ucha do ucha, po czym powiedziała bezgłośnie do Dawida „Spróbuj!”. Monika tego nie zauważyła.

- Co dzisiaj robisz? – zapytał od razu.

- Ja? – Monika musiała się upewnić.

- Może się gdzieś przejdziemy?

- Eee... Jasne!

- Wpadnę po ciebie o piątej, okej?

- Mhm.

- To cześć.

- Cześć – odpowiedziały równocześnie. 

Po chwili Brutus zniknął za drzwiami sali gimnastycznej. Anita poczuła wibracje w swoim telefonie. Była to wiadomość od Brutusa. „Dzięki ;)”

- Anita – Monika rzuciła się blondynce na szyję. – Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie!