Rozdział 24

Godzinę później.

Marcin bez pukania wszedł do domu przyjaciela i:

- Cześć, Viola. Michał na dole?

- Mhm... Marcin zaczekaj. Chciałam... Boże, pięć miesięcy... Ja... słyszałam, co chcesz zrobić. Dokładnie to przemyślałeś?

- Viola, skąd wiesz?!

- Michaś mi powiedział, ale nic się nie bój. Nikomu nie powiem. Będę tęsknić...

Marcin otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

- Tak? Yyy... Ja też – rzekł otwierając drzwi od piwnicy, królestwa Michała, po czym rzucił w stronę kumpla – Powiedziałeś jej?!

- Oj tam – odparł rzucając spakowaną torbę przed nogi przyjaciela.

- Co to?

- Torba.

- Po co ci?

- No jedziemy, nie?

Chwila ciszy.

- Ty to jednak kumpel jesteś... – rzekł w końcu Marcin.

- No raczy – odparł Michał rzucając mu butelkę piwa. - Co tam?

- Była... to znaczy jest u mnie Anita.

- Ale... ty miałeś powoli...

- Wiem – przerwał mu – Ale przyszła do mnie zapłakana i w ogóle. Stary, nie wiem co robić? A ty też. Zamiast zrobić porządek z tym twoim Mirkiem to, kurwa, nie!

- Ale...

- Co?! To twoja siostra! Patrzy się na to wszystko! Ty masz zlewkę, bo już tam nie mieszkasz, nie?!

- Jak mieszkałem to też miałem! – odparł Michał. – Niech się uczy nie brać życia na poważnie!

- Wiesz co?! – Marcin podszedł bliżej. – Myślałem, że ci na...

- Co tu się dzieje?! – krzyknęła Viola schodząc na dół.

- Zależy! Ale co ja mogę?! Nie powiem, że to minie, bo nie minie, a sory, tobą nie jestem! – odwarknął Bulterier patrząc Marcinowi prosto w oczy. 

- Cienias jesteś i tyle.

- Nie cienias tylko dobrze wychowany chłopiec.  

- Taaa... – i oboje wybuchnęli śmiechem.

- A kto jest? Gdańsk?

- Yyy... Poznań chyba.

- Aaa... Oo... Uuu... To może ją weźmiemy na tydzień do siebie, co Violka?

- Michaś, ona zaczyna szkołę – odparła panna Kubasińska. 

- Aaa... Eee tam. To co się przejmujesz?

Marcin zamknął oczy i powoli wciągnął powietrze do płuc.

- Dobra. Pogadam z nią i z matką też. A teraz to lepiej powiedz ,jak ty chcesz się wykręcić od spotkań i innych czułych gestów?

- No i tu liczę na twoją pomoc – rzekł Marcin, jednocześnie siadając na krawędzi stołu do gry w bilard. 

- Nie pozabijacie się już? To wracam na górę – już miała wchodzić na górę, gdy w ostatniej chwili cofnęła się i zwróciła się do Marcina – Aha! Może chcesz trochę sałatki? Właśnie zrobiłam. 

- Nie, dzięki. Jak będę chciał to sobie wezmę.

- Głodny jesteś. Przyniosę ci – i już jej nie było.

- Co jej jest? – zapytał zdezorientowany Cinek.

- Aaa... Bo widzisz. Ona myśli, że ty na wojnę jedziesz, a nie na szkolenie. Jakoś nie załapała różnicy. Ale nie wyprowadzaj jej z błędu, ubaw jest przynajmniej.

Wpadła Viola z sałatką i piciem.

- A, Marcin! Zapomniałam! Wpadnij do nas dziesiątego przed twoim wyjazdem. Posiedzimy sobie razem.

Michał mrugnął do Marcina za jej plecami.

- Okej – Marcin się uśmiechnął.

- I w ogóle wpadaj często. Wiesz, razem raźniej. A może przekimasz tutaj dzisiaj? – Viola definitywnie przesadzała z gościnnością.

- No właśnie – Michał podchwycił temat.

- Ale... – zaczął Marcin.

- Będzie okej – uspokoił go Bulterier.

- No... Nie wiem.

- Podjedziesz tam rano dla niepoznaki i będzie spokój.

Marcin zastanowił się chwilę, po czym wziął talerzyk od Violi i zapytał:

- To gdzie śpię?

- Tam gdzie zawsze.

Kilka dni później.

Marcin dosłownie wyniósł się z domu. Wyłączył telefon. Praktycznie cały czas spędzał z Michałem i Violą. Anita na wiele sposobów próbowała się z nim skontaktować, w ogóle nie mając pojęcia co się dzieje, ale nawet gdy stała pod jednostką po jego pracy, udawało mu się wymknąć. W końcu dziewczyna nie wytrzymała. Było późne sobotnie popołudnie, do wyjazdu Marcina zostały już tylko dwa dni. Anita przekraczała właśnie próg salonu w domu brata.

- Już go wołam – powiedziała Viola. 

Ani słowem nie wspomniała, że w domu jest jeszcze ktoś.

- Michał! Anitka do ciebie przyjechała! Chodź na górę!

- Co?! Anita?! 

- No Anita, chodź!

Michał spojrzał krótko na Marcina, który schował właśnie twarz w dłoniach i uniósł brwi.

- No co? – zapytał Marcin, gdy zobaczył minę kumpla. – Stęskniłem się za nią!

Michał, z odrobinę zmartwioną poszedł na górę.

- Hej, siostra!

- Cześć.

- Co jest?

Anita opadła na kanapę.

- No właśnie nic. Cisza.

- Co? – Michał udawał, że nie wie, o co jej chodzi.

- Masz jakiś kontakt z Marcinem?

- Eee... No tak. W pracy na przykład. A co?

- Przecież mówię, że cisza, nie odzywa się w ogóle.

- A no bo chłopak zalatany. Nowych dostał i w ogóle. Telefon mu zalało! Słyszałaś? Ale był numer... – Michał wybuchnął śmiechem, po czym dodał – Teraz próbuje sobie załatwić drugi. Wiesz... abonamenty.

- Aha – powiedziała bez przekonania.

- Oj, coś siostra nie w sosie – dodał przysiadając obok niej.

- Herbatki? – zapytała Viola.

- Wiesz co? Nie. Ja tylko jeszcze na chwilę. Michał, ale na pewno nic się nie stało? – zapytała przyglądając mu się uważnie.

- Nie, no co ty – wtrąciła Viola. – Wczoraj tu był i oglądał z Miśkiem jakiś mecz do wieczora i wyli jak do księżyca.

- Aha... To... to ja już pójdę – rzekła wstając. – To cześć – i po chwili zniknęła za drzwiami prowadzącymi na zewnątrz.

Michał spojrzał na Violę i już otwierał usta, aby podziękować, gdy Violka ponownie się odezwała:

- Idź już do niego. Niech sam nie siedzi.

- Jesteś kochana.

- Wiem.

Nazajutrz.

Wczesnym rankiem Marcin wrócił do mieszkania i zaczął się pakować.

„Po cholerę mi ta impreza, jak mam takiego doła?” – zapytał sam siebie w myślach, dopinając torbę. Sięgnął telefon. Włączył go. Skasował nieodebrane połączenia i wiadomości. Nie czytał ich. Wybrał numer Anity i już po chwili usłyszał:

- Co się z tobą, do jasnej cholery, działo?!

- Cześć.

- Pytam się!

- Nic. Możemy się spotkać? To ważne.

- Yyy... no tak. Daj mi pół godzinki i będę u ciebie.

- Wolę na neutralnym gruncie.

- Co?

- Nic. Za pół godziny w parku przy szóstym liceum – i rozłączył się.

Pół godziny później.

Marcin odszukał wzrokiem Anitę i ruszył w jej kierunku.

- Boże, jak ja się cieszę... – mówiła podchodząc do niego - ...że...

- Poczekaj! – Marcin wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze z płuc. – Wiesz, że coś się między nami popsuło – zrobił krok w tył. – To już nie ma sensu. Powiedzmy sobie szczerze: nie pasujemy do siebie. To już koniec, Anita, obudź się.

- Co się popsuło? W tydzień?! Przecież w Zermatt było wszystko okej! – Anita podeszła bliżej.

Marcin ponownie się odsunął, jednocześnie mówiąc przy tym:

- Ale nie jesteśmy w Zermatt. Wróć do rzeczywistości.

- Ale...

- Anita, nie ma żadnego „ale”! To już koniec! Nie pasujemy do siebie! Nie rozumiesz? Jesteś dla mnie za młoda. Ile ty masz lat. Szesnaście i dwadzieścia trzy...

- Dwadzieścia cztery – przerwała mu.

- Co? – Marcin nie ogarnął, o co jej chodzi.

- Dwadzieścia cztery. Dzisiaj masz urodziny – rzekła wyciągając zza siebie paczkę z prezentem.

Marcin spojrzał na nią zszokowany. Kompletnie o tym zapomniał. Natomiast dziewczyna podeszła bliżej i podała mu prezent.

- Wszystkiego najlepszego – dodała ze łzami w oczach, po czym odwróciła się i ruszyła biegiem przez park.