Rozdział 42

Nazajutrz.

- Anita, wyjdź stamtąd, tylko na chwilę!

Dziewczyna jęknęła i po raz któryś pochyliła się nad muszlą klozetową wymiotując.

- Coś ty żarła?! Całą noc tam siedzisz!

Anita przepłukała usta, obmyła sobie twarz i otworzyła Jokerowi. Mężczyzna przekroczył próg łazienki i skrzywił się.

- Ale tu jebie. Przejęłaś transport spirytusu czy co? – dopiero teraz na nią spojrzał. – Uuu...

Dziewczyna była bardzo blada, miała podkrążone oczy, potargane włosy. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest wyczerpana, wycieńczona i że czuje się okropnie.

- Czyli to nie jedzenie ci zaszkodziło – skomentował to.

Anita spojrzała na niego, jakby błagała go o pomoc, po czym odepchnęła go na bok i ponownie podbiegła do sedesu.

- To ja wpadnę później – rzekł Joker, zerkając na nią krótko i wychodząc.

Popołudniu

Anita leżała na brzuchu na swoim łóżku, przykryta kołdrą, z zamkniętymi oczami. Dopiero jakąś godzinę wcześniej opuściła łazienkę. Nagle drzwi od jej pokoju otworzyły się bez pukania. Wkroczył Dawid z dość naburmuszoną miną, ale jego twarz złagodniała, gdy ją zobaczył.

- To wyjaśnia dlaczego nie odbierasz jak się do ciebie dzwoni – rzekł pogodnie.

- Spierdalaj – burknęła.

- Oj, no co taka nachmurzona? – udawał zdziwionego. – Pochorowałaś się, że tak leżysz?

Otworzyła jedno oko i powtórzyła:

- Spierdalaj.

Dawid przysiadł obok niej na łóżku.

- To dla twojego dobra – powiedział.

- Czuję.

Pogłaskał ją po głowie, mówiąc:

- Przepraszam Nituś. Wydobrzejesz raz dwa. Zapomnij, że się źle czujesz i wstawaj, bo gdzieś cię zabieram.

Teraz spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

- Chyba sobie ze mnie żartujesz?

- Nie. Kupiłem mieszkanie – powiedział z dumą.

Anita uniosła brwi.

- Że jak?

- Normalnie. Lada moment kończę szkołę i chyba bez sensu byłoby cały czas zajmować miejsce w internacie, nie? Czas przenieść się na swoje. I liczę na to, że pomożesz mi się jakoś urządzić.

- Aha – znów zamknęła oczy. – Dzisiaj nigdzie nie idę.

- No proszę... Chciałem to ogarnąć do końca tygodnia.

- A co ci tak spieszno?

- Po prostu chcę się urządzić, zrobić jakąś imprezkę i mieć już święty spokój.

- Powodzenia. Na mnie nie licz.

- Ej, nie rób mi tego teraz – powiedział błagalnym głosem.

- Przykro mi. To twoja wina, tylko i wyłącznie.

Dawid oburzył się.

- Wcale, że nie, zawsze mogłaś się nie zgodzić. Chyba było oczywiste, jakie będą tego konsekwencje.

- Rozkaz to rozkaz. Trzeba było nie wymyślać głupot.

- Ja osiągnąłem to, co chciałem. Przynajmniej masz nauczkę.

Anita spojrzała na niego ze złością, po czym odwróciła się do niego tyłem i warknęła:

- Wynoś się już. Źle się czuję.

Dawid zsunął się z łóżka na podłogę, rozsiadł się wygodnie i oświadczył:

- Okej, poczekam.

Po niecałej godzinie Anita obróciła się z powrotem w stronę przyjaciela i powiedziała:

- Jeszcze tu czekasz?

Ten spojrzał na nią przepraszająco.

- Przepraszam...

Anita westchnęła.

- Zawsze to samo. Daj mi piętnaście minut i pójdziemy zobaczyć te twoje mieszkanko.

- A lepiej się już czujesz?

- Nie – warknęła, ale powoli zeszła z łóżka. – Zaraz wracam.

45 minut później.

Anita krążyła po sklepie meblowym.

- Nituś, idziemy tu już drugi raz – jęknął Dawid.

Stało się jasne dlaczego chciał, żeby Anita mu pomogła. Po prostu nie miał do tego cierpliwości.

Dziewczyna puściła jego słowa mimo uszu. Dalej szła w ciszy. W pewnym momencie zatrzymała się i powiedziała:

- Te.

Brutus spojrzał krótko na wskazywane przez nią meble kuchenne i powiedział:

- Każde, tylko chodźmy stąd.

Po godzinie przechodzili przez park, by pójść do sklepu z drobiazgami i dokupić do wybranych mebli jakieś dodatki. Jak zwykle trzymali się za ręce.

- Dawid – zaczęła Anita. – Możemy się na trochę zatrzymać?

- A co jest? – Dawid spojrzał na nią z troską.

- Znowu mi niedobrze. Muszę odsapnąć.

Dawid pociągnął ją w bok.

- Chodź, tam jest ławka – rzekł.

- Nie muszę siadać.

- Nie dyskutuj.

Podeszli do ławki i usiedli. Anita od razu zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Brutus przez cały czas się jej uważnie przyglądał. Po raz pierwszy poczuł ukłucie żalu i pomyślał, że może jednak trochę przegiął. Fakt, nie spodziewał się, że jej organizm przyjmie to aż tak źle. Objął ją ramieniem i przytulił do siebie.

- Masz rację. Przegiąłem.

Anita pokręciła przecząco głową.

- Nigdy więcej – powiedziała. – Możemy wejść gdzieś na herbatę? W sumie to dzisiaj nic nie piłam i może też dlatego mój żołądek się buntuje.

- Spoko – odparł. – Tylko posiedź jeszcze chwilę – dodał z troską i cmoknął ją w czubek głowy.

Późnym wieczorem w mieszkaniu Dawida.

Brutus właśnie otwierał drzwi swojemu bratu.

- I jakoś trafiłeś – zaśmiał się.

Dziewiętnastolatek przywitał się i z dumą zaczął oprowadzać swojego starszego brata po swoim nowym mieszkaniu.

- Tak szczerze? – Sławek przerwał bratu w połowie zdania, którego nawet nie słuchał. – Nie przyszedłem tu zobaczyć twojego m3, bo to to ja zrobię na parapetówce. Wiesz co? Komu jak komu, ale bratu mogłeś powiedzieć, że masz nową dziewczynę.

- Co? – Brutus zgłupiał.

- Widziałem ciebie i Anitę w parku.

Chłopak parsknął śmiechem.

- Anita to tylko moja przyjaciółka, nie...

- Wiesz, normalni przyjaciele tak się nie zachowują – przerwał mu brat.

- O co ci chodzi?

- Chłopie, spójrz w lustro.

- Nie mam – wtrącił Dawid.

- Dziwię się, że nikt ci jeszcze nie powiedział, że ci się oczy świecą jak o niej mówisz. Nie zauważyłeś?

- Sławek, weź wyluzuj. Mnie...

- Nie mówię tego, żeby wiesz... Chciałem cię tylko uświadomić. Jakby na to nie patrzeć, Anita to fajna dziewczyna, ładna i... i w ogóle.

- Wiem – potwierdził Brutus z rozmarzoną miną, lecz gdy dostrzegł rozbawioną twarz brata, dodał – Weź ze mnie zejdź, okej? I morda w kubeł.

- Okej – odparł ze śmiechem Sławek.

- Chcesz herbaty czy coś? 

- No... możesz coś zapodać.

Brutus ruszył w kierunku sterty toreb i kartonów, wziął jeden i wyciągnął z niego czajnik, a następnie ruszył w kierunku swojej polowej kuchni.

„Co on sobie w ogóle wyobraża? Przecież to niemożliwe. Totalny kretyn” – myślał, jednocześnie wlewając wodę do czajnika i podłączając go do prądu.

- Co, Brutus?

Ten spojrzał na niego pytającym wzrokiem.

- Boże... pytałem kiedy robisz parapetówkę.

- Aaa... Jak dobrze pójdzie to w piątek.

- A Anita też będzie?

Dawid spojrzał na niego wilkiem.

- Weź sobie daruj.