Rozdział 30

Nazajutrz, chwilę przed ósmą na boisku VI liceum.

„Co ja tu robię? Ostatni raz dałem mu się namówić!” – myślał Joker. – „Nie pojawi się do ósmej, to idę w pizdu! Co mnie obchodzi jakaś tam jego lalunia?!”.

- Witoń, czekamy do ósmej – rzekł w końcu.

Ten spojrzał na niego wkurzony i odparł:

- A czy ja chciałem tu w ogóle przychodzić? Nie! Mogę iść choćby teraz!

Mierzyli się chwilę wzrokiem, po czym Joker wyciągnął telefon, chwilę w nim pogrzebał i przyłożył go do ucha.

- Czarny, słuchaj, mam dosyć! Pizga niemożliwie, wstałem wcześnie rano, te dzieciaki patrzą na mnie jak na obiekt muzealny i szczerze mam w dupie tę twoją...

- A dziwisz im się?! Jak ty wyglądasz?! – przerwał mu rozmówca. – Była umowa, do ósmej i sobie idziecie. A widzisz żeby była ósma? Nie! To stój tam i mi nie stękaj! – warknął i rozłączył się.

Wkurzony Joker spojrzał na wyświetlacz, bezgłośnie rzekł „Fuck” i włożył go z powrotem do kieszeni.

- Dziesięć minut – mruknął do kumpla.

Nagle rozległ się dzwonek jego telefonu. „Czarny”. Odebrał.

- Co?

- ...

Joker odruchowo rozejrzał się po boisku i rzekł:

- Która to?

- ...

- Wiesz, ile tu jest blondynek?!

- ...

- No idę – i ruszył.

Najpierw prosto, później razem z kumplem odbili kawałek w lewo. 

- To ta w czarnej kurtce i glanach?

- ...

- Dobra. Na razie – i nie czekając na odpowiedź rozłączył się i zwrócił się do Witonia stojącego obok niego – To ta.

Razem podeszli do Anity. Joker zaczął:

- Siema.

Dziewczyna odwróciła się do nich przodem. Przyjrzała się im dokładnie i odparła:

- Fajna fryzurka.

- Dzięki. A wracając do tematu. Słyszałem... – dostał sójkę w bok, więc się poprawił. – Słyszeliśmy, od kogoś, że chcesz się wyżyć.

- Ja... Jebany konfident – warknęła. – Niech ja go tylko dorwę! – nie zwracając uwagi na towarzyszy ruszyła w stronę szkoły.

Zaskoczony Joker dogonił ją i złapał za rękę zmuszając by się zatrzymała. Dziewczyna odwróciła się, zmierzyła go morderczym wzrokiem i syknęła w jego stronę:

- Nie dotykaj mnie.

- No dobra – puścił ją. – Posłuchasz mnie czy nie?

Założyła sobie ręce na brzuchu i czekała.

- A więc mamy dla ciebie pewną propozycję.

- No?

- Chodź z nami – Joker wraz z Witoniem ruszyli w stronę wyjścia z boiska.

Za chwilę jednak ponownie się zatrzymali i odwrócili się z powrotem.

- Chyba się nas nie boisz? – zakpił z uśmiechem Joker.

Dziewczyna po chwili wahania ruszyła za nimi.

- A tak w ogóle to Joker jestem – rzucił mężczyzna na rozluźnienie.

- Aha - Anita odparła obojętnie, w ogóle na niego nie spoglądając.

- A to Witoń.

- Mhm – jego również nie zaszczyciła swoim spojrzeniem.

Wyszli poza teren szkoły, nie zwracając uwagi na wszystkich obserwujących ich uczniów i nauczycieli. 

- I co teraz? – zapytała Anita.

- Widzisz go? – Joker wskazał głową na wysokiego, dosyć napakowanego mężczyznę stojącego kawałek od nich.

- No. I?

- Do dzieła.

Dziewczyna spojrzała na niego dziwnie, ale bez słowa ruszyła w stronę faceta stojącego tyłem.

- Hej – rzekła do niego.

Ciemny blondyn odwrócił się i...

- To ona?! – zapytał kumpli, po czym wybuchnął śmiechem. – Chyba sobie ze mnie żartujecie! Wy nie widzicie, jak ona wygląda? Przecież to jeszcze dzieciak! I w dodatku dziewczyna! Jeszcze ma mleko pod nosem! I na bank nie może wytrzymać bez mamy! Przecież ona by muchy nie skrzywdziła!

Anita z każdym słowem blondyna robiła się na twarzy coraz bardziej czerwona ze złości. A Anita wyprowadzona z równowagi to niebezpieczna Anita. Nikt się tego nie spodziewał. Dziewczyna obróciła się w miejscu, zamierzyła i kopnęła go z nogi, z glana, między nogi, w czuły punkt. Joker wraz z Witoniem równo się skrzywili, a po chwili roześmiali. Natomiast mężczyzna padł na kolana trzymając się w ów miejscu i piszcząc sopranem. Anita jednak nie skończyła. Złapała go za idealnie wymodelowane włoski i z całej siły uderzyła jego głową o swoje kolano. Tym razem już całkowicie położył się na ziemi jęcząc. Natomiast nastolatka otrzepała ręce, odwróciła się i ruszyła w kierunku szkoły.

- I właśnie dlatego nie chciałem w grupie dziewczyn – mruknął Witoń.

- Anita! – zawołał Joker.

Dziewczyna przystanęła.

- Czekamy jutro o dwudziestej – podał jej dłoń.

Dziewczyna odwzajemniła gest. Poczuła w swojej dłoni kartkę. Zdziwiona spojrzała na niego.

- Nikomu nie mów. I przyjdź – dodał z uśmiechem, po czym podszedł do Witonia, który próbował pozbierać najwyraźniej podstawionego kumpla.

Anita ruszyła w kierunku szkoły. Odwinęła kartkę. Był tam dokładny adres i numer telefonu Jokera. Uśmiechnęła się do siebie i weszła do budynku, by pójść na spóźnioną lekcję.

Na następnej przerwie.

Anita wyszła z gabinetu dyrektorki (ach tam, granda!). Nieoczekiwanie podszedł do niej Brutus.

- Co to za jedni byli? – zapytał groźnie.

- Yyy... dyrektorka?

Spojrzał na nią wilkiem.

- Oj no – przewróciła oczami. – Joker i jeszcze takich dwóch – rzekła kierując się w stronę pokoju nauczycielskiego.

- Co to za Joker i tych dwóch? Skąd ich w ogóle znasz?! I po cholerę się z nim biłaś?!

- Niemiły był dla mnie – wyraźnie próbowała go zbyć.

Dawid, wyprowadzony z równowagi, zagrodził jej drogę.

- Nie denerwuj mnie! Pytam się, skąd ich znasz!

- Dopiero ich poznałam! Przesuń się! – i zapukała do drzwi.

Wyszła jej wychowawczyni.

- Grabowska, pobiłaś Budzyńskiego?! – krzyknęła z niedowierzaniem, przyglądając się Dawidowi.

- Nie – zaprzeczyła od razu.

- Pani profesor, ona? Mnie? – następnie zwrócił się do Anity. – Z tobą skończę później – i ruszył w kierunku wyjścia na boisko.

Anita kompletnie olewając minę nauczycielki zapytała:

- Czy jest może pan Czołgowski?

- Profesor. Przypominam ci, że w tej szkole używa się zwrotu „profesor” – poprawiła ją wychowawczyni.

- Okej. Czy jest może pan profesor Czołgowski?

- Jest w swojej sali – warknęła, po czym z powrotem weszła do pokoju.

Chwilę później Anita bez pukania weszła do sali numer 27. Anglista uniósł na chwilę wzrok znad sprawdzianów, spojrzał na nią krótko, po czym z powrotem spojrzał na sprawdziany mówiąc przy tym:

- Wiedziałem, że w końcu przyjdziesz.

- Co to za banda w ogóle? – zapytała zamykając drzwi.

- Tylko nie banda, okej? – odparł odkładając długopis i spoglądając na nią.

- Jak to jeden?! Przecież uczyłam się na ten sprawdzian! – uniosła się Anita spoglądając mu przez ramię.

- Uczyć się a nauczyć się to dwie różne rzeczy – sprostował. – Ale chyba nie po to tu przyszłaś?

- No tak. Po pierwsze, kto to był? Po drugie, skąd pan ich zna? Po trzecie, po cholerę oni są mi potrzebni?

- To byli Joker, Witoń i Żaba – to ten co go najwyraźniej poszarpałaś. Skąd ich znam? Też chodziłem do szkoły, na imprezy... te sprawy. A co do trzeciego pytania... No przecież chciałaś się wyładować?

- Ale po cholerę mam się z tą bandą spotykać?

- Nie bandą – powtórzył. – A wytłumaczyli ci co to jest Trójka?

Anita już miała odpowiedzieć, gdy przerwał jej dzwonek ogłaszający koniec przerwy.

- Dobra, widzę, że nie. Przyjdź na następnej przerwie. Pogadamy. A teraz wracaj na lekcje.

Dziewczyna zrezygnowana wyszła z sali. Jednak gdy godzinę później zamyślona zmierzała w stronę klasy 27, drogę ponownie zagrodził jej Brutus.

- Matko kochana, pojawiasz się znikąd! Chłop jak dąb, a zauważyć cię nie idzie! – zarzuciła mu wymijając go i kierując się w stronę schodów prowadzących na górę.

- Nie zmieniaj tematu! Kto to był?! – Dawid nie szczędził głosu. Nie zwracał też uwagi na otaczających ich uczniów.

Chudy, chłopak, który dzień wcześniej pobił się z Anitą, zwrócił się do niego:

- Na twoim miejscu i tak bym się nie wysilał. Ona kręci z nauczycielem.

Brutus, który wcześniej nie zwrócił na niego uwagi, odwrócił się powoli i zapytał oniemiały:

- Słucham?

- No przecież mówię. Nie startuj, bo i tak przegrasz.

- A mogę wiedzieć z kim? – Dawid tracił nad sobą kontrolę, sam nie wiedział dlaczego.

- Z tym nowym anglistą – wyjaśnił Chudy.

Wściekły chłopak ponownie odwrócił się mówiąc:

- Z moim wycho... – lecz przerwał, ponieważ za nim nikogo nie było. – Gdzie ona jest? – zapytał głośno sam siebie.

- Widzisz? – zaśmiał się Chudy. – Poleciała do niego.

Oniemiały Dawid ruszył w stronę sali swojego wychowawcy. Słysząc za sobą kroki nielubianego kolegi natychmiast się odwrócił.

- Weź spierdalaj, to nie twoja sprawa – popatrzył na niego wrogo i z powrotem ruszył w stronę sali 27.