Rozdział 11

Poniedziałek rano

- Monia, tej... tej... no tej od polaka znowu nie ma – rzekła Anita patrząc na kartkę z zastępstwami.

- Pani Mazur?

- Tak... Mamy z II b w szesnastce. Szesnastka. Gdzie jest szesnastka?

- Nie mam zielonego pojęcia.

Po dłuższej chwili w klasie. Nauczyciel skończył sprawdzać obecność w obu klasach i zatrzasnął oba dzienniki lekcyjne.

- Jak wiecie – zaczął – ani pani Mazur, ani pani Nowak nie ma, więc dzisiaj ja poprowadzę zajęcia. Co prawda nie uczę ani języka polskiego, ani historii, ale jakoś sobie razem poradzimy, prawda? – czekał na odpowiedź. Cisza. – A więc przedstawię się, bo klasa druga mnie zna, ale pierwszaki jeszcze nie. Nazywam się Artur Bieniek, jestem nauczycielem muzyki. A może raczej byłem, bo ten przedmiot nie jest lekcją wpisaną w plan lekcji. Jednakże nadal można brać udział w zajęciach, jakie prowadzę w ramach kółka zainteresowań. A więc teraz może sobie pośpiewamy? Renata, rozdaj teksty – zrezygnowana uczennica wzięła je od nauczyciela i zaczęła rozdawać je reszcie uczniów. – Piosenka mniej lub bardziej znana. Bardzo lubię zespół, który ją wykonuje – TGD. Trzecia Godzina Dnia. Nie klną ani nie namawiają do agresji. Piosenka bardzo radosna i stosunkowo łatwa do wykonywania.

Anita spojrzała na kartkę. „Otwórz okna?” – zapytała sama siebie w myślach widząc tytuł.

- Najpierw zaśpiewam ją sam. Jak ktoś będzie się czuł na siłach niech do mnie dołączy. Renia i Ania na środek.

Dziewczyny wyszły z ławek, ustały koło nauczyciela i czekały na dalsze polecenia.

- Proszę się nie bać. Śpiewać każdy może...

- TROCHĘ LEPIEJ LUB TROCHĘ GORZEJ! – dokończyła chórem klasa II b.

- Masakra... – dodała cicho Monia siedząca obok Andzi.

Nauczyciel włączył odtwarzacz. Po chwili razem z dziewczynami obok zaczął śpiewać. Mniej więcej w połowie piosenki dołączyli się chłopacy z II b. Zaskoczona Monika spojrzała na rząd pod drzwiami – tłum wydzierających się wniebogłosy chłopaków. Po chwili ukryła twarz w dłoniach i kiwając głową na „nie” powiedziała:

- Chcę do trzeciego...

Nieoczekiwanie nauczyciel wyłączył radio i powiedział:

- Teraz włączam jeszcze raz i wszyscy mają śpiewać, jasne?

Włączył ponownie piosenkę i zaczął chodzić po klasie, co chwilę przystając przy każdej z ławek i przysłuchując się wyczynom poszczególnych uczniów. W końcu dotarł do ławki Andzi i Moniki. Zaciekawiony przystanął na dość długą chwilę. Monika przestała śpiewać i wbiła wzrok w ławkę, a Anita śpiewała coraz ciszej nie odrywając oczu od kartki. W końcu nauczyciel ustąpił i udał się pod tablicę. Piosenka się skończyła. Po krótkiej chwili rozległ się dzwonek ogłaszający koniec zajęć.

- Idźcie już – Bieniek rozejrzał się po klasie. – Wszyscy z wyjątkiem ciebie – Jego wzrok zatrzymał się na Anicie.

Obie klasy spojrzał na zaskoczoną blondynkę.

- Mnie? – zapytała dla pewności.

- Tak, ciebie.

Po chwili w sali została już tylko Anita i nauczyciel od muzyki.

- Jesteś tu nowa, tak?

- No.

- Wiesz, że masz dość spore zdolności muzyczne? Śpiewasz czysto, masz dość szeroką skalę głosową i nietypową barwę...

- Co mam?

- To znaczy, że masz... - zauważył jej minę. -  Nieważne. O której kończysz zajęcia w czwartki?

- O 13.30, a o co chodzi?

- To świetnie się składa. Będziesz chodzić na kółko muzyczne.

Chwila ciszy. Do Anity powoli docierało co usłyszała.

- Nie. Nie. Nie będę. Nie chcę.

- Bez dyskusji! Nie będziesz się marnować.

- JA NIE CHCĘ – powiedziała dobitniej.

Nieoczekiwanie do klasy weszła wysoka, czarnowłosa nauczycielka, rozejrzała się i już miała wychodzić gdy:

- O! Pani dyrektor! Dobrze się składa.

- Coś się stało? – zapytała podchodząc bliżej.

- Uczennica... – spojrzał na nią.

- Anita – powiedziała blondynka przez zaciśnięte zęby.

- Tak. Anita z klasy... – spojrzał na dziennik leżący na biurku. – z klasy I c ma ogromny...

- Taa... – wtrąciła Andzia, ale widząc miny dorosłych powiedziała – Przepraszam.

- ...talent – dokończył. – Muzyczny oczywiście i nie chce go ani wykorzystywać ani co gorsza rozwijać. Po prostu nie chce chodzić na zespół wokalny. A ma potencjał. Może pani dyrektor przetłumaczy jej, że powinna się zapisać na te zajęcia? – zapytał pan Bieniek.

- Tak. Anitko, to jest szkoła. Uczniowie przychodzą tu, aby się rozwijać nie tylko w przedmiotach ścisłych, ale też pogłębiać swoje zainteresowania.

- Ale to nie jest moje zainteresowanie! – przerwała dyrektorce.

Dyrektorka puściła to mimo uszu.

- W naszej szkole od wielu lat realizujemy program, który ma za zadanie sprawić, że młodzież będzie jeszcze bardziej uzdolniona po ukończeniu naszej szkoły. Zgodnie z jego zasadami każdy uczeń musi należeć do minimum jednego koła zainteresowań. Należysz już do jakiegoś?

- Nie, ale...

- Więc młoda damo nie rozumiem na jakiej podstawie się sprzeciwiasz. W obecnej chwili, a przypominam, że kończy się pierwszy semestr nauki, nasza szkoła może ci zaoferować zajęcia w zespole wokalnym, lub ewentualnie zajęcia w zespole tanecznym, który reprezentuje naszą szkołę na zawodach sportowych, bo jedynie tam przystało w tym roku tak mało uczniów jak na zajęcia z wokalu.

- Pomponiara?! – krzyknęła Anita.

„Nigdy w życiu!” – pomyślała.

Nieoczekiwanie nauczyciel wręczył jej płytę TGD i rzekł:

- Zastanów się. Posłuchaj sobie i oddasz mi po świętach.

Dziewczyna bez słowa wzięła płytę.

- A może tak „dziękuję”? – zwróciła jej uwagę dyrektorka.

- Nie ma za co – powiedziała Anita wychodząc z sali i zatrzaskując drzwi, zanim ktokolwiek zwrócił jej uwagę. 

Wyszła na zewnątrz i zirytowana ruszyła w kierunku wyjścia ze szkoły. Po drodze dołączyła do niej Monika.

- Co chciał?

Cisza.

- Andzia, gdzie ty idziesz? – zapytała widząc, że dziewczyna kieruje się do wyjścia.

- Opuszczam lokal! Może być?! – odpowiedziała wkurzona.

- Ale... uważaj! – zawołała do odwróconej Endi.

Blondynka wpadła w bramie na dwóch wysokich chłopaków.

- Kurwa! Jak łazicie?! – zarzuciła im i klnąc pod nosem ruszyła w bliżej nieokreślonym kierunku. 

Chłopacy zmierzyli ją od góry do dołu i ruszyli dalej.

Po pół godzinie w mieszkaniu Marcina.

Chłopak właśnie jadł śniadanie i studiował prezent od Anity, gdy nieoczekiwanie z hukiem otworzyły się drzwi do jego mieszkania i do przedpokoju wpadła wściekła nastolatka. Nawet nie zdążył przełknąć tego co miał w buzi, gdy dziewczyna zaczęła krzyczeć:

- Kurwa! Nienawidzę tej budy! Chyba go pojebało! A ta dyrektorka od siedmiu boleści! „Anitko, posłuchaj...” – tu zmieniła ton głosu. Cytowała. – Grrr! – dziewczyna chodziła to w prawo, to w lewo. – Ja im dam wybór! Ja im, kurwa, dam wybór!

Zaskoczony Marcin siedział na fotelu trzymając łyżkę z płatkami w połowie drogi do ust i nie mógł oderwać od niej oczu. Takiej wkurzonej jeszcze jej nie widział.

- „Posłuchaj sobie i oddasz mi po świętach” – znowu zmieniła ton głosu – Ja mu, kurwa, posłucham! Fuck!

Dopiero teraz Marcinowi przypomniało się, że posiada tak narząd jak struny głosowe i że umie mówić. Odłożył łyżkę.

- Coś się stało? – zapytał, ale widząc jej wściekłą minę dodał – Okej. Cofam pytanie. CO się stało?

- Dzisiaj znowu mieliśmy zastępstwo na polskim. Z... Bieńkiem? Tak, chyba z Bieńkiem.

- To on jeszcze uczy? – zapytał.

- Uczy!

- Okej, już nie przerywam.

- Najpierw 10 minut się przedstawiał, a potem sobie wymyślił, że sobie trochę pośpiewamy! No i ten idiota zaczął chodzić po sali i przysłuchiwać się uczniom!

- On tak zawsze robił. Mów dalej.

- I w końcu doszedł do mojej i Moniki ławki. I stał, i stał przy nas. Następnie wyłączył radio i akurat zadzwonił dzwonek więc mogliśmy wyjść, ale mi kazał zostać. Wszyscy mnie zmierzyli jak jakąś idiotkę! W końcu sobie poszli, a ja zostałam! I wtedy zaczął coś pieprzyć o czystości czy tam o barwie głosu i o potencjale... Nic z tego nie zrozumiałam. Ale na koniec stwierdził, że mam chodzić na jego cholerne kółko muzyczne! A ja nie chcę! A później zaczął coś tam gadać dyrektorce i mam wybór: albo zespół wokalny, albo różowa pomponiara! Bo jest jakiś jebany program męczenia uczniów minimum jedna godzina tygodniowo! Ja pierdo...

- Za moich czasów też to było – przerwał jej. – Tyle, że nauczyciel od wfu wziął mnie na boks – dodał.

- Ale boks to co innego! – powiedziała przez zaciśnięte zęby.

Chwila ciszy.

- Zaśpiewasz mi coś? – zapytał Marcin.

Dziewczyna popatrzyła na niego wściekła, po czym odwróciła się i już miała wyjść, gdy Cinek złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie.

- Dobra, dobra. Okej. Sory. Nie było pytania – próbował ją uspokoić.

„Najlepiej by było jakbym zmienił temat” – pomyślał.

- Zostajesz? – zapytał beztrosko.

Dziewczyna odwróciła się do niego przodem i uważnie spojrzała na niego.

- Endi, no. Jak już przyszłaś i zwiałaś z lekcji to już zostań.