Rozdział 41

Po ostatnich wydarzeniach Dawid stał się częstym gościem w mieszkaniu Anity i jej kolegów. Dzięki rozmowie z dziewczyną postanowił odpuścić swemu wychowawcy, co jednak nie przeszkadzało, by nadal przy każdej możliwej okazji mierzyli się wzrokiem. Wojtkowi, Jokerowi i Dawidowi udało się w ciągu dwóch tygodni odnieść również sukces – Anita nie opuściła ani jednego dnia w szkole.

***

Początek marca, poniedziałek, popołudnie

Anita i Brutus siedzieli po turecku naprzeciwko siebie na jej łóżku.

- No co, ani w gimnazjum, ani w trzecim nie miałam niemieckiego. Ja nawet po polsku nie zawsze umiem się wysłowić, a oni mi po niemiecku każą! – mówiła zbulwersowana dziewczyna do nabijającego się z niej Dawida.

- Ale tu nic nie ma do rozumienia – rzekł wesoło. – Musisz te końcówki wkuć, jak paciorek. E, st, t, en, t, en!

- Że co?

Dawid schował twarz w dłoniach.

- No w pierwszej osobie... jaka jest pierwsza osoba?

- Eee... ja?

- Brawo! Tylko że po niemiecku.

- Może... może... – Anita szybko zerknęła do książki. – Ich!

- No. To jaką dodajemy końcówkę w pierwszej osobie?

Anita zrobiła zrezygnowaną minę i powiedziała:

- Nie wiem.

Dawid westchnął ciężko, zamknął podręcznik i rzekł:

- Dopóki tego się nie nauczysz, to to w ogóle nie ma sensu. E, Anita, e!

Dziewczyna spojrzała na niego błagalnym wzrokiem.

- To kończymy na dzisiaj, co? – zapytała przymilnie.

- A zaczęliśmy w ogóle? – burknął z udawaną złością. – To z czym ci teraz pomóc?

- Z niczym.

- Dzisiaj w szkole mówiłaś, że z wszystkiego masz lufki i obiecałem ci korki, a ty się zgodziłaś.

- Wiem, ale już mi się odechciało.

Dawid pokiwał głową z dezaprobatą.

- A masz zamiar kiedyś skończyć tę szkołę?

- Ja? A może to tobie by się przydało jeszcze kilka lat tutaj? Może wreszcie byś się dowiedział gdzie jest sala od chemii, co? – zaśmiała się.

Dawid zrobił głupią minę.

- Teraz cię nie ogarniam.

Anita przewróciła oczami.

- A nasze pierwsze spotkanie to pamiętasz?

- Noo... wymieniliśmy się wtedy plecakami.

- Ech... To było drugie, albo nawet trzecie jeśli się policzy lekcje, które mieliśmy razem.

- Aha. Skoro tak mówisz... To kiedy było pierwsze?

- A pamiętasz taki jeden dzień mniej więcej w połowie grudnia, kiedy to zaczepiły cię dwa, jak to wtedy nazwałeś, koty i poprosiły o wskazówkę jak dojść do sali od chemii?

Brutus intensywnie myślał.

- Taa...  - powiedział powoli. – Zaraz! To byłaś ty?

- Jaka skleroza... No ja, i to nawet z Moniką.

- Jo?! A to sory za te koty – uśmiechnął się słodko. Nagle zmienił wyraz twarzy na skrajnie rozbawiony. – A wiesz, że Kamil ją zostawił? – zapytał.

- Kto? A... Kamil. Monikę? Żartujesz – dziewczyna miała zszokowaną minę. – Długo byli razem.

- Eee tam, Kamil mi się przyznał, że urobił ją tylko po to, by mieć z kim iść na studniówkę.

- Naprawdę? – Anita wyglądała na oburzoną. – Wiesz, ostatnio serdecznie nie trawię Moniki, ale to nie zmienia faktu, że Kamil zachował się jak pospolita świnia!

Brutus podniósł ręce, jakby chciał pokazać, że nie ma z tym nic wspólnego.

- Mnie do tego nie mieszaj. Nic nie wiedziałem.

Zmierzyła go chłodno.

- Przecież nic o tobie nie mówiłam.

Zapadła cisza.

- Była u mnie – powiedział nagle Dawid.

- Kto? – Anita była myślami gdzie indziej.

- Monika.

- Ach tak. A po co?

- No... zrozumiała swój błąd.

- Tak. Albo została wyrolowana. Jedno z dwojga. A co ty na to?

- Powiedziałem jej, że jest żałosna, że powinna się w końcu ogarnąć i takie tam. Chyba się obraziła.

Anita się roześmiała.

- I pewnie ci przykro z tego powodu, co?

- Okropnie – zakpił. – Spędza mi to sen z powiek.

Oboje wybuchnęli śmiechem. Gdy się uspokoili, Anita zapytała:

- To idziemy gdzieś?

Brutus od razu zaprotestował.

- Nie! Nigdy więcej z tobą nie będę w nic grać!

- Co, uraziłam wtedy męską dumę? – uśmiechnęła się złośliwie.

- Wcale że nie – odparł oburzony. – Poza tym nie chcę popaść w alkoholizm, a przy tobie o to nie trudno.

- Bardzo śmieszne. To co robimy?

Oboje siedzieli w ciszy, myśląc. Nagle Anita poderwała się z miejsca i klasnęła w ręce.

- Mam!

- Co?

- Pogramy w karty.

- Nie mam kart.

- Ja też nie. Ale zaraz będę miała – i wybiegła z pokoju krzycząc – Joker!

Po chwili znów siedziała naprzeciwko przyjaciela.

- To o co gramy? – zapytała.

- Na pytania i rozkazy, co?

- Okej – rzekła rozdając karty. 

Pierwszą rozgrywkę przegrał Brutus i wybrał pytanie.

- Więc... Nie wiem!

- Wymyśl coś.

- To może... – nagle wymyśliła. – Wiem! Dlaczego „Brutus”?

Dawidowi zrzedła mina.

- To nie jest ciekawa historia – rzekł.

- Ale chcę ją poznać. No? Dawaj – zachęciła go.

Brutus wziął głęboki oddech.

- Nie wiem od czego zacząć.

- Od początku.

- Więc... wszystko zaczęło się, gdy przeprowadziłem się do Warszawy.

- Co? To ty nie jesteś stąd? – zdziwiła się.

- Nie – odparł z uśmiechem. – Przeniosłem się tu do gimnazjum.

- No patrz. Nie wiedziałam. Co dalej?

- I wtedy... hmm... musiałem znaleźć sobie nowy... teren. Tak, teren. Jeśli wiesz co mam na myśli.

Przewróciła oczami.

- I?

- Jak już sobie znalazłem fajną miejscówkę i wszystko szło w jak najlepszą stronę, zgłosili się do mnie... – przerwał na chwilę. – Nitka, co w ogóle Ma... on ci powiedział o... o nas?

- O was? Ach tak! O tych „nas” ci chodzi! No... myślę, że wystarczająco, żebym zrozumiała, o czym do mnie mówisz.

- To dobrze. Więc zgłosił się do mnie Siwy, oczywiście nie osobiście, bo to by jakieś święto narodowe było, ale przez swojego pomocnika i jednocześnie prawą rękę.

- Przez niego, tak?

- Dokładnie. Wtedy go poznałem. To... nie było przyjacielskie spotkanie.

- Co ci powiedział?

- Dużo to on nie mówił – uśmiechnął się. – Ale chyba chodziło mu o to, żebym spadał z ich terenu. Bynajmniej ja, jak już się pozbierałem, to doszedłem do wniosku, że mam ich w dupie, nikt nie będzie mi rozkazywał i nie zaprzestałem swojej... działalności. Tak więc pewnego słonecznego dnia stałem sobie grzecznie na ulicy i czekałem na... kolegę i... tyle. Obudziłem się w dziwnym miejscu, które później okazało się być miejscówką Siwego. Wiesz, otwierasz oczy, a wokół ciebie banda jakichś mięśniaków, którzy wpatrują się w ciebie jak w okaz w zoo. Muszę przyznać, że trochę się zcykałem, że już po mnie, ale okazało się, że szef jest litościwy, a do tego prowadzi rekrutację nowych członków, a ja idealnie spełniam postawione wymogi. Zaimponowałem mu tym, że pomimo tego, że byłem dzieciakiem, nie dałem się zastraszyć i takie tam. Tak więc przedstawił mi propozycję, że jeśli chcę, mogę stać się jednym z nich. Że to będzie bardziej opłacalne, bo nie będę musiał się rozliczać z korzystania z miejsca. No to ja już zadowolony, że jak się zgodzę, to się ode mnie odpieprzą. Jednak mina mi zrzedła, kiedy Siwy powiedział „ale”. Postawił warunek, że przyjmą mnie z otwartymi ramionami, jeśli powiem wszystko co wiem o moim poprzednim, że tak powiem, szefie. Do tej pory nie wiem, czy zrobiłem dobrze, czy źle, ale przystałem na to.

Anita gwałtownie odsunęła się od niego mówiąc żartobliwie:

- Jaki konfas!

Dawid spojrzał na nią przymrużonymi oczami, więc oszczędziła sobie dalszych komentarzy.

- No i jak już im opowiedziałem wszystko, co chcieli wiedzieć, to najpierw podszedł do mnie Siwy, żeby mnie powitać w zespole, a później Bla... on i jak podawał mi rękę to powiedział, pamiętam dokładnie: „Oż ty Brutusie jeden!”. A reszta załapała i tak już zostałem tym Brutusem.

Do Anity w końcu dotarło.

- A że to dlatego, że Brutus wydał tę Kleopatrę i że ty też zdrajca, tak?

Dawid spojrzał na nią z politowaniem.

- Brutus zdradził i zabił Cezara. Co masz z historii?

- Aaa... Pewnie jeden. A z kim jest historia?

Brutus puścił to mimo uszu.

- Gramy dalej?

- Jasne.

Drugą kolejkę przegrała Anita i również wybrała pytanie.

- Więc... o! Przestaniesz w końcu pić, mały alkoholiku?

- Nigdy – powiedziała.

- Zobaczymy – odparł tajemniczo, trzeci raz rozdając karty.

I znów on przegrał.

- Pytanie czy rozkaz?

- Pytanie, a jak inaczej.

- Znowu mam wymyślać? – zapytała zrezygnowana. – Chwilę.

Zastanawiała się przez moment.

- A mogę zadać ci jedno pytanie poza konkursem?

- Właśnie to zrobiłaś – uśmiechnął się. – Ale dam ci drugą szansę.

- Bardzo śmieszne. Ile masz lat? Ale tak dokładnie, rocznikowo.

- A czemu pytasz? 

- Bo tak.

- Rocznikowo dwadzieścia.

- Okej. Tak mi się właśnie wydawało. To co ty jeszcze robisz w liceum?

Dawid spojrzał na nią wilkiem.

- Skąd ty bierzesz te pytania?

- Więc?

- Przecież z jakiegoś powodu musiałem przyjechać do Warszawy. W pierwszym gimnazjum mnie nie chcieli.

Anita wybuchnęła śmiechem.

- Oblałeś gimnazjum? Jak? Nawet ja przeszłam.

- O przepraszam, tylko pierwszą klasę. Dalej szło mi coraz lepiej. I kto komu korków dzisiaj udziela?

Dziewczyna się nachmurzyła, ale zapytała:

- A co oblałeś?

- Aaa... takie tam.

- Gadaj!

- Chemię – rzekł ze spuszczoną głową.

- A nie gadałeś przypadkiem, że teraz zdajesz maturę z chemii, bo to od zawsze twój ulubiony przedmiot?

- Mówiłem.

- Jaka patologia – skomentowała to. – A za co cię wywalili z tamtego gimnazjum?

- Wiesz, które to już pytanie?

- No weź!

- Za dilerkę. Dyrektorka poszła matce na rękę i nie zawiadomiła policji, ale warunek był, że się przenoszę.

- Aha – ponownie się roześmiała i rozdała karty.

Przegrała. I ku zaskoczeniu i równocześnie ku uciesze Dawida wybrała rozkaz.

- Świetnie! – poderwał się z miejsca. – To zaraz wracam.

I wybiegł z pokoju nim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Usłyszała zamykające się drzwi od mieszkania i krzyk Wojtka: „Do nie-zobaczenia!”. Nie minęło jednak nawet pięć minut, gdy usłyszała otwierające się drzwi i kpiący głos nauczyciela: „Jasne, że możesz wejść, w ogóle następnym razem nie pukaj”. Jednak Brutus nawet nie zwrócił na niego uwagi, bo już stał w wejściu do pokoju Anity i ku jej zdumieniu trzymał w ręku litrową butelkę wódki.

- Jakaś okazja? – zapytała zdezorientowana.

- Nie. Twój rozkaz – usiadł na łóżku naprzeciw niej i podając jej butelkę dodał – Jedziesz do dna. Bez przerw, bez popitki. Skoro tak lubisz alkohol, to nie powinnaś mieć z tym najmniejszego kłopotu.

- Ale tak... z gwinta?

- A jak? Słomkę ci przynieść?

- No... dobra.

Zerknęła z niepokojem na zamknięte drzwi i wyobrażając sobie minę Wojtka, gdyby teraz wszedł do pokoju, odkręciła nakrętkę i przyłożyła butelkę do ust.

Piła duszkiem, robiąc tylko krótkie przerwy na oddech. Z każdym łykiem była bardziej skrzywiona. Była mniej więcej w połowie, gdy zakrztusiła się i odstawiła butelkę mówiąc:

- Blee... Zaraz rzygnę, weź to ode mnie.

Dawid uśmiechnął się triumfalnie.