Rozdział 36

Dawid przyglądał się jej badawczo.

- Jaki Wojtek? Ja nie znam żadnego... – nagle otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Coś do niego dotarło. – Nie. Chyba żartujesz.

Anita unikała jego wzroku.

- Na miłość boską, dziewczyno, jak on cię do tego namówił?! Przecież to jest nauczyciel! Dorosły facet! Nie znasz go! Bóg jeden wie, co mu po łbie chodzi!

- Ale...

- Nie ma żadnego „ale”! Nie pozwolę ci tam wejść! – krzyknął łapiąc ją za rękę i ciągnąc ją w przeciwną stronę.

- Puszczaj!

Pociągnął ją jeszcze mocniej, sprawiając że dziewczyna przesuwała się po śniegu.

- Mogłem spytać od razu, a nie teraz ją ciągnąć przez pół Warszawy – mruczał zezłoszczony pod nosem. – Nauczyciel, też mi sobie wymyśliła.

Anita ze wszystkich sił zaparła się, co sprawiło, że siłowali się w miejscu.

- Puść... mnie... do... cholery...

- Albo pójdziesz ze mną po dobroci, albo zaciągnę cię siłą!

- Nie odważysz się!

- Zobaczymy.

- Boże, Brutus, daj spokój, nic mi się nie stanie. Co ty taki nadopiekuńczy jesteś?

- Nitka, to dorosły facet!

- On też był dorosły. I ty też teoretycznie jesteś.

- To jest nauczyciel! Zrozum to! I będziesz tam z nim sama, nikt ci nie pomoże jak będzie chciał ci zrobić krzywdę! Nie wiadomo, co... albo nie, bardzo dobrze wiadomo. To jest facet!

- No wiesz? Właśnie sam się wsypałeś.

- Co? A! Nie! Nie o to mi chodziło. Nie o mnie, tylko o niego!

Nagle zauważyli, że jakiś obcy mężczyzna zmierza w ich kierunku.

- Pomóc pani? – zwrócił się do Anity. – Narzuca się?

- Że ja? – zapytał zszokowany Dawid.

- Odrobinę – potwierdziła dziewczyna. – Dziękuję, że pan przyszedł.

- Puść ją, młody człowieku, bo zadzwonię na policję.

- Przeginasz – powiedział Brutus patrząc na Anitę.

- Boże, mama mnie zabije, chcę do domu, jest już dwunasta! – rzekła Anita płaczliwym głosem.

Była dobrą aktorką.

- Niech pan ją puści! Małych dziewczynek się panu zachciało?

Dawid gwałtownie puścił jej rękę.

- Ja nie jestem żadnym zboczeńcem! – krzyknął.

Anita wykorzystała okazję i pobiegła w stronę swojego nowego domu. Dawid chciał ruszyć za nią, ale obcy mężczyzna go przytrzymał i powiedział:

- Zwyrodnialcy! Co z tych chłopców teraz wyrasta!

Dziesięć minut później.

Drzwi do mieszkania były otwarte. Anita, nie wierząc w swoje szczęście, po cichu nacisnęła klamkę, wierząc, że ich nie obudzi. Jednak gdy tylko przekroczyła próg mieszkania, zobaczyła, że zarówno Czarny jak i Joker stoją z rękoma założonymi na brzuchu i wyraźnie na nią czekają.

- Cześć – powiedziała słodkim głosem.

Joker pokręcił głową z niedowierzaniem mówiąc:

- Gorsza ode mnie.

- Gdzieś ty się włóczyła do tej pory? – jego brat od razu przeszedł do konkretów.

- Byłam u kolegi – powiedziała po krótkiej przerwie. – To jest jakieś przesłuchanie? – wzburzyła się.

- Wiesz, która jest godzina?

- Chłopaki, dajcie spokój – odparła, ruszając w kierunku swojego pokoju.

- Nie! Zostań tu – Wojtek podszedł do niej szybkim krokiem, złapał ją za rękę i zaprowadził na kanapę, zmuszając by usiadła. – Jaki to chłopak?

Anita wstała.

- Wiecie co? Wiedziałam, że to tak będzie wyglądać. Dlatego nie chciałam z tobą mieszkać – powiedziała chłodno i ruszyła tym razem w stronę wyjścia.

Teraz to Joker zagrodził jej drogę.

- Mówiłem ci debilu, że niczego cię na tych studiach nie nauczyli? Zero podejścia do młodzieży. Ja z nią pogadam.

Anita spojrzała na niego z ukosa. Joker kontynuował, zwracając się tym razem do dziewczyny:

- Instynkty rodzicielskie się w nim obudziły. Laska go niedawno rzuciła i przewrażliwiony jest.

- Rok temu – wtrącił Czarny.

- Możliwe. Tak długo stękałeś, że straciłem rachubę czasu.

- Nie moja wina, że nie potrafiła mnie zaakceptować takim jakim jestem – burknął cicho.

Oboje spojrzeli na niego dziwnie. 

- Taak – skomentował to Joker, po czym zwrócił się do dziewczyny - Anita, posłuchaj, my wcale nie chcemy cię kontrolować. Po prostu się o ciebie obaj martwimy i wiesz... fajnie by było gdybyś na drugi raz uprzedzała nas, o której zamierzasz wrócić. Nie obchodzi nas z kim, gdzie i kiedy się spotykasz, bo to jest twoje życie, ale biorąc cię pod swój dach poczuliśmy się za ciebie odpowiedzialni. No i jak nie będziesz nam mówić o której zamierzasz wrócić, to nie będziemy wiedzieli czy cię szukać i ratować – dokończył, po czym wybuchnął śmiechem. 

- Okej – odparła lekceważąco i ruszyła w stronę pokoju.

Wojtek widząc to chciał zareagować, lecz Joker położył mu rękę na ramieniu i powiedział cicho:

- Daj spokój. To buntownik. Z nią nie wygrasz. Przecież ja byłem taki sam.

- Wiem i właśnie to mnie martwi. 

Chwilę przed południem. 

Anita wyłoniła się z kuchni z bułką w ręce. Wyglądała na głęboko wstrząśniętą. 

- Syf! Brud! Bajzel! Nie wiem jak to jeszcze nazwać! W życiu czegoś takiego nie widziałam!

Żaden z domowników nie zwrócił na nią uwagi.

- Co jutro robisz? – zwróciła się ni stąd ni zowąd do Czarnego.

- Ja? Nic. A co?

- Świetnie. A ty? – tym razem pytanie skierowała do Roberta.

- Pracuję.

- Ty? Jasne. A kto by cię przyjął?

- Sam się przyjąłem.

Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona.

- Jesteś biznesmenem?

Wojtek parsknął śmiechem.

- Prawie.

- Czyli?

- Mam studio tatuażu – powiedział Joker z dumą.

- Żartujesz? To zajebiście. Ale jutro masz zamknięte.

- Że niby dlaczego?

Nie odpowiedziała jemu, tylko zwróciła się do Wojtka.

- Jeżeli nie chcesz mnie stąd wypuścić i każesz mi tu mieszkać, to muszę cię uprzedzić, że w taki barłogu żyć nie będę. Jutro wszyscy bierzemy się za sprzątanie.

Obaj zaczęli się nawzajem przekrzykiwać.

- Ja mam pracę!

- Muszę sprawdzać testy!

- Klientów stracę!

- Matura niedługo!

- CISZA! – wrzasnęła. – To mój warunek. W przeciwnym wypadku pakuję manatki i idę w cholerę.

- Ale ja mam porządek! – powiedział zrozpaczony Joker.

- Właśnie widzę.

- Nie, no serio. To jego bajzel. Możesz sobie zajrzeć do mojego pokoju.

- Może później. Albo sprzątamy w trójkę, albo nie sprzątamy wcale i ja się zmywam. Więc co?

- A ty taka porządna? Weź sprzątnij ten swój telefon, co go rozwaliłaś o ścianę wczoraj. Zresztą może da się go jeszcze złożyć. A co cię tak wzburzyło w ogóle? – zapytał Wojtek.

- Nie twój interes.

- Nie, no tak tylko z ciekawości pytam. Ale może na serio jak się wygadasz, to poczujesz się lepiej.

- Wiesz co? Twój brat ma rację. W ogóle cię nie nauczyli podejścia do młodzieży na tych studiach.

Mówiąc to podeszła do sterty śmieci na której we fragmentach leżał jej Sony Ericsson i zaczęła go zbierać. Karta sim nadal była przyczepiona do telefonu, ale bateria leżała osobno. Miała telefon z klapką, lecz ta teraz trzymała się na jakimś jednym kabelku. Telefon zdecydowanie nie nadawał się już do użytku. Anita wyjęła kartę sim i kartę pamięci. Tą drugą wrzuciła do portfela, który wyciągnęła z kieszeni, a pierwszą złamała dwoma palcami i razem z telefonem wrzuciła do śmietnika.

- Sprzątnięte. Niecałą minutę mi to zajęło. Razem też nie zajmie nam dużo sprzątanie domu. Jakieś dwa dni.

Wojtek nie zwrócił jednak uwagi na jej drobny żart, lecz przyglądał się jej w skupieniu. To, że przełamała kartę było w jego opinii jeszcze gorsze niż to, że poprzedniego dnia rzuciła telefonem o ścianę. Wyraźnie chciała zerwać kontakt ze wszystkimi. Najpierw brat, później tajemniczy rozmówca...

- Anita... zapomnij, że jestem twoim nauczycielem. Poza szkołą jesteśmy kumplami. Naprawdę możesz ze mną o wszystkim gadać.

- Hej! Ja też tu jestem! – wtrącił się Joker.

- Zamknij się. Ty nie wzbudzasz zaufania – powiedział chłodno Wojtek.

- Ufam jemu bardziej niż tobie – dopiekła mu Anita.

- Czemu? – oburzył się. – Zresztą nieważne. Nie chcesz mówić sama, to ja opowiem. No więc... Nie tak dawno... albo może i dawno ale to nieistotne...poznałaś na imprezie chłopaka – mniej więcej w twoim wieku...

- 7 lat starszego – wtrąciła ze złością w głosie.

- Tak... No więc 7 lat starszy Krzysiek...

- Marcin.

- Marcin, no przecież tak właśnie powiedziałem. No więc jakimś cudem, pomijając różnicę wieku, się umówiliście. Później spotykaliście się coraz częściej... poznawaliście się nawzajem... zaczęłaś się w to coraz bardziej angażować... wtedy o wszystkim dowiedział się twój brat...

- Od początku wiedział.

- Tak? Skąd?

- To kumple. Przyjaciele.

- Aha.  No to przynajmniej nie miał nic przeciwko temu związkowi.

- Miał. Dużo. I wcale nie chodziło mu o wiek.

- To o co?

- Nieważne. Po prostu... on... był jedyny w swoim rodzaju. I to się Michałowi nie podobało.

Wojtek widząc, że dziewczyna zaczęła sama mówić, przestał improwizować i zaczął zadawać pytania.

- Dlaczego nie rozmawiasz z bratem? Skoro rozstałaś się z tym Marcinem, to...

- Właśnie dlatego – przerwała mu. – Że się z nim rozstałam.

- To chyba powinniście się teraz doga... ach tak. On was rozdzielił.

- Powiedzmy.

- Nie rozumiem. To gdzie jest Marcin? – wtrącił Joker.

- Wysłali go gdzieś z wojska.

- O kurczę... Ale to chyba nie był powód, żeby się rozstawać. Ostatecznie on kiedyś wróci.

- On... nie powiedział mi, że wyjeżdża – po jej policzku popłynęła pierwsza łza. – Zerwał ze mną mówiąc mi, że do siebie nie pasujemy i że nic do mnie nie czuje. 

- To dlaczego wczoraj zadzwonił? 

Wzruszyła ramionami. 

- Przepraszał i mówił, że mnie kocha. 

Oboje mieli głupie miny. 

Dwie godziny później. 

- Ale jesteś pewna, że możesz mu ufać? Przecież to jest dorosły facet! – mówiła Malwina. 

- Mamo, mówiłam ci już. On jest naprawdę w porządku.

- A co z internatem?

- Jak dostanę osobny pokój to mogę tam wrócić.

Chwila ciszy. Malwina wyraźnie nad czymś myślała. 

- 500 ci wystarczy?

- Ale co? – Anita zrobiła głupią minę. 

- No chyba nie ma sensu, żebym płaciła za coś z czego nie korzystasz. Zdaję sobie jednocześnie sprawę, że życie na własną rękę kosztuje więcej. Więc pytam otwarcie.

Puk, puk. 

Dawid odłożył telefon i skierował się w stronę drzwi. Otworzył je i zobaczył wielkiego, słodkiego misia siedzącego na progu. Stał przez chwilę i zastanawiał się, czy nie ma przypadkiem omamów. Nagle zza ściany wyłoniła się Anitka ze słodką minką. 

- Żałuj że nie widzisz swojej miny… 

Chłopak przeniósł na nią wzrok.

- Nie gniewaj się… - dodała. 

Ten bez słowa odwrócił się i wszedł w głąb pokoju. 

- Oj no, Dawid… - Anita weszła za nim, jednocześnie ciągnąc z sobą wielkiego misia. – Nie gniewaj się…

Ten jednak nic nie odpowiedział tylko założył sobie ręce na brzuchu i spojrzał na nią bardzo sceptycznie.

- Kupiłam ci misia – dodała radośnie.

- Serio? Nie zauważyłem – powiedział z sarkazmem wyczuwalnym w głosie. – Już nie bierzesz mnie za zboczeńca?

- Dawid… - dziewczyna podeszła do niego bliżej. – Nie moja wina, że ten, pożal się Boże, dobry obywatel Warszawy, się napatoczył.

- To nie oznacza, że musiałaś ze mnie robić nie wiadomo kogo! – dodał jeszcze bardziej wkurzony.

- To co mam zrobić, żebyś się już nie gniewał? – zapytała.

Brutus natychmiast złagodniał. 

- Nie, to nie o to chodzi. Po prostu trafiłaś na zły dzień. Ja… - urwał, jednocześnie uciekając od niej wzrokiem. 

Natomiast Anita ściągnęła swoją kurtkę, rzuciła ją na łóżko przyjaciela i przysiadła na nim, po czym zwróciła się do Dawida:

- Mów, co się stało.

- Nic. 

- Hej! Myślałam, że sobie ufamy!  

Chłopak spojrzał na nią niechętnie, po czym odparł:

- Nic ważnego. Po prostu pożarłem się z Moniką. 

- O co tym razem?

- Ktoś życzliwy powiedział jej, że wczoraj tutaj byłaś, a ona oczywiście dorobiła swoją historię. 

Anita natychmiast przypomniała sobie, jak wyglądał wczorajszy wieczór, jak przyszła tu i rzuciła się Brutusowi w ramiona i zaczęła płakać. Kamil mógł odebrać to trochę inaczej, niż w było naprawdę, a streszczenie tego już na pewno nie przypadło Monice do gustu. 

- Przepraszam… Nie powinnam tu wczoraj przychodzić, nie chciałam… No i znowu przeze mnie… 

- Weź mnie nie rozśmieszaj. Wcale się nie gniewam. Po prostu coraz bardziej zdaję sobie sprawę z tego, jakie ona ma do mnie zaufanie…

- Ale to naprawdę mogło dziwnie wyglądać – dodała. 

- No i mam to głęboko w dupie. Jak się jej coś nie podoba, to już nie mój interes. Nie chcę już o tym gadać. 

- No okej – powiedziała, po czym pomyślała chwilę i dodała. – A wiesz, że mam nowy telefon?

Pierwszy lutego. Około godziny ósmej rano.

Anita właśnie zmierzała w kierunku pokoju Wojtka, otworzyła drzwi i zaczęła powoli przedzierać się przez rzeczy leżące na podłodze. Niczego nieświadomy chłopak spałby sobie jeszcze spokojnie wtulony w poduszkę, gdyby nie to, że dziewczyna podeszła na tyle blisko, że stała nad nim, pochyliła się i krzyknęła mu wprost do ucha:

- Wstawaj!

Przerażony Wojtek zerwał się raptownie z łóżka, rozejrzał nerwowo dookoła siebie.

- Co…co… - przerwał dostrzegając Anitę śmiejącą się z jego reakcji. – Jeszcze chwilkę… - wymruczał z powrotem kładąc się na poduszkę. 

- Wojtek! – powiedziała stanowczo, równocześnie wyszarpując z pod jego głowy poduszkę. 

- Ja… - odparł załamany, jednocześnie niezdarnie podnosząc się z łóżka.

- Ubieraj się i do roboty! – dodała wesoło dziewczyna, wychodząc z jego pokoju.

W tym samym czasie Joker próbował wymknąć się niezauważenie z mieszkania, lecz Anita w ostatniej chwili załapała go za rękaw od bluzy i zapytała:

- A ty gdzie się wybierasz?

- Ja? Do pracy – odparł, jednocześnie chwytając jej dłoń i zmuszając ją by go puściła.

- O nie, mój drogi. Nie wymigasz się! – zaznaczyła, równocześnie ponownie go łapiąc i ciągnąc z powrotem do centrum mieszkania, a tym samym najbardziej zabrudzonego pomieszczenia.

- Anita, no. To nie moje rzeczy. Weź się zlituj… 

- Mieszkasz tu? Mieszkasz. To sprzątasz razem z nami. Koniec dyskusji. 

Piątek wieczorem.

- No, ale mi obiecałeś! – Monika nie dawała za wygraną. 

- Zrozum, to nie jest mój styl muzyki. Nie wpasuję się. Nigdzie nie idę. Nie chce mi się. Idź z jakąś koleżanką. Na pewno będziecie się świetnie bawić beze mnie. 

- Nigdzie razem nie wychodzimy. Powoli mam już tego dosyć! – powiedziała w przypływie gniewu. 

- I vice versa! – dodał całkiem poważnie.  

Urażona dziewczyna wyszła z jego pokoju jak oparzona, jednocześnie zatrzaskując za sobą drzwi. 

- Wiesz co, stary? Ja idę do sklepu – powiedział Kamil, który był obecny przy całej kłótni. 

- Spoko…

„No dobra, do dzieła! Nareszcie nadarzyła ci się jakaś okazja” – pomyślał Kamil, jednocześnie ruszając szybkim krokiem za dziewczyną swojego kumpla. 

***

Brutus coraz bardziej zaniepokojony przyglądał się, jak Anita spędza czas z nowymi, tajemniczymi znajomymi i był przerażony rezultatami ich, a raczej tym w jakim stanie wracała z tych spotkań. Dlatego też starał się, by spędzała z nim prawie całe ferie zimowe. 

***

Kilka dni później, jeden z pokoi w internacie. 

- Stary, weź sobie odpuść tą swoją niunię – powiedział ni stąd ni zowąd Kamil.

- Co? – Brutus spojrzał na niego dziwnie. 

- Bo ona ci się puszcza.

Dawid chciał coś powiedzieć, lecz chłopak mu przerwał. 

- Mówię serio. Sam sprawdzałem.

Ten gwałtownie zerwał się z łóżka. 

- Spałeś z moją laską?!

Pół godziny później. 

Brutus jak oparzony wszedł do pokoju swojej dziewczyny. 

- Ty suko! Z moim kumplem!?

Monika spojrzała na niego przerażona. 

- Bo ty nigdy nie masz do mnie czasu! Powiedz mi, kiedy ostatnio mnie przytuliłeś?! – krzyknęła raptownie wstając. 

- Ale to nie powód, żeby szukać pocieszenia w ramionach mojego kumpla!

- Ale… on dla mnie nic nie znaczy, nie kocham go, a ciebie tak – dodała płaczliwym głosem.

- A ja nigdy nic do ciebie nie czułem i szkoda tylko, że zmarnowałem na ciebie tyle czasu. Koniec z nami – powiedział zimnym głosem i nie reagując na płacz swojej byłej już dziewczyny, wyszedł zostawiając ją samą. 

Nie wiedząc co ze sobą zrobić, wyciągnął telefon, wybrał numer Anity i przyłożył go do ucha.