Rozdział 92

Nazajutrz.

Pierwsza obudziła się Ula. Dziewczyna wstała i zaczęła się ubierać. Jej wzrok z przyzwyczajenia padł na zegarek. Dziesiąta... Dziewczyna krzyknęła:

- Marek!

Ten zerwał się na równe nogi.

- Co się stało?!

- Zaspaliśmy! – krzyknęła, jednocześnie kończąc się ubierać.

- I tylko po to mnie budzisz? – zapytał z ironią i z powrotem położył się spać.

- Marek! – wrzasnęła.

Ten stęknął. Powoli zszedł z łóżka i jeszcze wolniej zaczął się ubierać.

- Marek, szybciej!

- No już... – rzekł zaspany.

Po chwili wyszedł już ubrany. Już mieli wychodzić, gdy:

- Marek!

- Co znowu?

- A pies?

- Aaa... Do sąsiadów, nie?

- Fakt.

Po niecałej godzinie stania w korkach dotarli do firmy. Ula pracowała, a Marek odsypiał na kanapie. W pewnym momencie do jego gabinetu wpadła Dorota.

- Marek!

Zero reakcji. Spał jak zabity. Dorota podeszła bliżej.

- Marek! – krzyknęła.

Nadal zero reakcji.

- Marek, kradną ci Lexusa!

Dobrzański zerwał się na równe nogi, jednocześnie mówiąc:

- Co?

Dziewczyna wybuchnęła śmiechem.

- Haha. Dorota, czego chcesz? – zapytał zaspany prezes.

- Marek, wytłumaczysz mi w końcu, o co chodzi z tymi kredytami? Przestań mnie zbywać i powiedz. Te dwa to wiem, na firmę. A ten trzeci? I to jeszcze jaki!

- Cicho! – przerwał jej podchodząc do drzwi i je zamykając.

- To Ula nadal nic o nim nie wie?! Marek, to przecież jest prawie 200 tysięcy złotych! – mówiła piskliwym głosem.

Mężczyzna westchnął.

- Nie masz mówić o tym Uli, jasne?

- Ale...

- To jest polecenie służbowe! I przy okazji prośba przyjaciela.

- Marek, to jest...

- Wiem – przerwał jej Marek. – Nie mów jej.

- Dobrze, nie powiem. Ale pod jednym warunkiem.

- Tak?

- O co chodzi? Po co ta kasa?

- Słuchaj... – zaczął.

W tym samym czasie w sekretariacie.

- I jak? I jak było? No, Viola, mów!

- Było normalnie.

- Normalnie?! I nic więcej?

Viola spojrzała na nią z szerokim uśmiechem i powiedziała:

- Było wspaniale... Dasz wiarę?!

Dziewczyna zaczęła opowiadać Ulce od początku całą randkę.

- Czuję, że wreszcie szczęście się ze mnie śmieje – rozmarzyła się.

Po dłuższej chwili Dorota wyszła z gabinetu prezesa.

- Viola, właśnie, jak tam randka? – zapytała zaciekawiona nowa dyrektor finansowa.

- A ty skąd wiesz?

- Aaa... Obiło mi się o uszy.

- Wspaniale, jesteśmy dla siebie stworzeni jak Bolek i Lolek. Dasz wiarę?

- Aha – z trudem powstrzymywała śmiech. – To ja idę, pa!

Po chwili młody Dobrzański usłyszał pukanie do drzwi.

- Proszę!

Wyłoniła się zza nich Ula.

- Widzę, że już wstałeś – rzekła widząc Marka przy biurku.

- Haha. Ja nie wiem, jak ty to robisz, że się jeszcze trzymasz na nogach.

- Nie przesadzaj, przecież trochę spałeś.

- No właśnie. Trochę.

- To nie trzeba się było bawić w podwójną kąpiel.

- A tego akurat nie żałuję – uśmiechnął się. – W to mógłbym się bawić częściej.

- Zapomnij – dziewczyna wywaliła mu język.

Natomiast ten uśmiechnął się jeszcze bardziej i z rozbawieniem rzekł:

- Wiesz, jak słodko wyglądasz?

- Przejdźmy do meritum – dziewczyna podeszła do biurka i położyła na nim teczkę. – Proszę panie prezesie, to ta umowa, o którą pan prosił.

- Ale oficjalnie...

- A! I dzwonił pan Nowak...

- Nowak? – przerwał jej Marek z przerażeniem.

- Tak, Nowak, czy ja mówię niewyraźnie? Powiedział, że ma jakąś ważną sprawę i zjawi się w firmie osobiście.

- Tu? Kiedy?

- Za pół godziny. Ale dzwonił już dobre pół godziny temu, więc...

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?

- Spałeś.

- Trzeba było mnie obudzić! Zresztą nieważne – zdenerwowany wyszedł z gabinetu.

W sekretariacie stał jakiś mężczyzna.

- O, pan Marek, ja w sprawie...

- Dobrze, może porozmawiamy gdzie indziej? – przerwał mu Marek.

- Aaa... Dobrze. Gdzie?

- U mnie. Zapraszam – wskazał na swój gabinet.

Oboje weszli do środka.

- Kochanie, zostawisz nas samych?

- Tak, już wychodzę.

Po chwili byli już sami.

- Coś się stało?

- Mamy mały problem.

W tym samym czasie Ulka wypytywała Violettę.

- Viola, skup się. Może wiesz, kto to jest ten cały Nowak?

- Oj, no nie wiem. Marek tylko mówił, żeby go łączyć od razu. Pierwszy raz tu przyszedł. Nie znam gościa.

- A może mówił coś jeszcze? Na przykład co dla niego robi?

- Nie wiem. A co ja jestem? Jakiś chodzący słownik? Sama go o to spytaj.

- A żebyś wiedziała że spytam.

W tym momencie z gabinetu wyszedł Marek wraz z tajemniczym panem Nowakiem.

- Dziękuję i do zobaczenia – rzekł Marek wyciągając dłoń.

- Do zobaczenia – mężczyzna uścisnął dłoń Marka i ruszył w kierunku wyjścia.

Marek już miał wchodzić do swojego gabinetu, gdy nagle się cofnął jednocześnie mówiąc:

- Ula. Mogę na chwilę?

- Jasne.

W gabinecie.

Marek zamknął drzwi i rzekł do ukochanej:

- Przepraszam, że się wtedy tak uniosłem. Nie gniewasz się, prawda?

- Nie.

- To dobrze – dodał z ulgą.

- Mam sprawę.

- Hmm?

- Jestem twoją sekretarką...

- Asystentką jesteś – poprawił ją Marek.

- Tak, asystentką od dzisiaj i cały czas nadrabiam zaległości. Pytałam Violę, ale ona nic nie wie, więc pytam ciebie. Kim jest właściwie ten cały Nowak?

„I co teraz? Przecież nie skłamię” – pomyślał przerażony.

- Nie, nic ważnego, nie musisz się tym przejmować. Przyniesiesz mi kawy? Ale wiesz, takiej mocniejszej.

- Dobrze. Ale kto to jest?

- Ulka... Naprawdę nikt ważny.

- Jeżeli nikt ważny to opowiedz – dziewczyna próbowała go podejść.

- Ula!

- Marek...

- Ula! To polecenie służbowe! Po kawę, jazda! – rzekł stanowczo, ale żartobliwie.

Dziewczyna udała obrażoną i wyszła myśląc: „Ja ci dam tajemnicę...”. Po chwili wróciła z mocną, ale to naprawdę mocną (wręcz siekierą) kawą. Zapukała i weszła.

- Przyniosłam panu kawę – rzekła oficjalnie.

„Masz za swoje” – pomyślała. Nic nie spodziewający się prezes wziął filiżankę do ręki i upił dość spory łyk napoju. Dziewczyna czekała na jego reakcję śmiejąc się w duchu. Ten natomiast gwałtownie odsunął filiżankę, odkaszlnął i podniesionym głosem zapytał:

- Co to jest do jasnej cholery?!

- Kawa. Chciał pan mocną, to zrobiłam – powiedziała ze śmiechem.

- Haha.

- Coś jeszcze? Jak nie, to pozwoli pan, że wrócę na swoje stanowisko pracy.

„A idź w cholerę!” – pomyślał wkurzony Marek planując zemstę.

Dziewczyna nie czekając na odpowiedź wyszła.

„Co to w ogóle miało być? Forma zapłaty?” – pomyślał, po czym powiedział sam do siebie.

- Już ja jej dam popalić...