Rozdział 31

Tymczasem w klasie.

Anita właśnie usiadła naprzeciwko nauczyciela, który siedział na krawędzi biurka.

- Więc... co to jest Trójka?

Wojtek już otwierał usta, by coś powiedzieć, gdy usłyszeli, że ktoś szarpie się z drzwiami od klasy. Przez moment oboje wpatrywali się w drzwi, gdyż te wyraźnie nie chciały ustąpić. W końcu do sali wpadł (dosłownie) Brutus.

- O! – rzekł, gdy ich zobaczył. – Czyli jednak miał rację. Jak możesz ją w coś takiego wciągać?!

Oniemiały wychowawca nawet nie zwrócił uwagi na te nagłe przejście na „ty”, tylko spojrzał zszokowany na Anitę:

- Powiedziałaś mu?

- Nie! – zaoponowała od razu. – On nie...

Ale Wojtek przerwał jej zwracając się bezpośrednio do Dawida.

- Chodź, siadaj... Musimy poważnie porozmawiać.

- Ale... – Anita nadal próbowała się wtrącić, ale znów jej to nie wyszło.

- Ona jest za młoda na takie rzeczy! – zaczął burzyć się Brutus.

- Wiem, już mi to mówili, ale...

- Ale co?!

- Ty nie rozumiesz! Bo w tym chodzi o to, że...

- CISZA! – wydarła się Anita wstając. Następnie zwróciła się do przyjaciela. – Dlaczego wierzysz Chudemu a nie mi? Nie zakochałam się w nim! – rzekła, znacząco spoglądając na nauczyciela. – On po prostu to sobie uroił! To ja już nie mogę normalnie rozmawiać z moim nauczycielem na lekcji?!

Zszokowany Wojtek spojrzał na nią pytającym wzrokiem, jednak ta nie chciała, żeby Brutus zwrócił na to uwagę, więc nadal wpatrywała się w niego intensywnie.

- Ale...

- Dawid, dasz mi wreszcie porozmawiać z panem? Bo tak się składa, że jestem zagrożona z anglika.

- To... eee... dobra. To ja już idę – i po chwili już go nie było.

- Ale... to on nie wie? – zapytał nadal otępiały Wojtek, który najwyraźniej nie nadążał za biegiem wydarzeń.

- Obiecałam, że nic nie powiem, to nie powiem – Anita spojrzała uważnie na nauczyciela, po czym dodała – To co to jest Trójka?

Wojtek spojrzał na zegarek w telefonie i poważnie odparł:

- To nie ma sensu. Teraz nie zdążę, a jak przyjdziesz na kolejnej przerwie, to twój chłopak...

- To nie jest mój chłopak – zaoponowała. – To kolega... przyjaciel – sprostowała.

- Okej – rzekł nie rozumiejąc, po co ona mu się tłumaczy. – A więc twój przyjaciel znowu zrobi grandę. – zamilkł na chwilę intensywnie się nad czymś zastanawiając. Po chwili powiedział niepewnie – Wiem, że to głupio zabrzmi, ale... może popołudniu?

Dziewczyna przypatrywała się mu przez chwilę w milczeniu, po czym rzekła:

- Gdzie? I o której?

- A wiesz gdzie mamy spotkać się jutro?

- Yyy... no tak – zaczęła przeszukiwać kieszenie.

W końcu wyciągnęła starannie złożoną kartkę i podała mu ją. Wojtek odwinął ją i wybuchnął śmiechem.

- Co? – Anita poczuła się urażona, gdyż myślała, że to z niej się śmieje.

- Co za czubek. On to nie przepuści żadnej okazji, żeby poderwać laskę – wyjaśnił śmiejąc się, po czym spojrzał na Anitę. – Numer ci dał.

Dziewczyna zmieszała się lekko i zarumieniła zarazem.

- To pod tym adresem. O szóstej?

- Okej. To przyjdę – odpowiedziała, zabierając kartkę i kierując się w kierunku wyjścia. – See ya.

Nagle poczuła że jej telefon wibruje.

„Pójdziemy po szkole na pizzę?” – odczytała wiadomość od Brutusa.

- I tak nie odpuści – powiedziała sama do siebie i odpisała:

„Ale wieczorem jestem już umówiona. Jak się wyrobimy to ok”.

„No to o 15.30 ;)”

W tym samym czasie.

- Monika, o co ci chodzi? Mówiłem, że dzisiaj nie mogę. Jestem już umówiony – tłumaczył się Dawid.

- Niech zgadnę... Hmm... Z Anitką? – warknęła.

- Nie przesadzaj. Zachowujesz się taj jakbyś była zazdrosna o własną przyjaciółkę – odparł bardzo spokojnie.

- Ona już nie jest moją przyjaciółką – powiedziała chłodno wspominając felerny wieczór.

Monika cały czas z bolącym sercem wspominała chwilę, kiedy Anita wpadła do ich wspólnego pokoju i zaczęła szykować się do snu. Pamięta, jak wtedy nie wytrzymała i krzyknęła do niej:

- Jak możesz mi to robić?!

Blondynka wyrwana z rozmyślań spojrzała wtedy na wyprowadzoną z równowagi koleżankę i niechętnie zapytała:

- O co ci chodzi?

- O co mi chodzi?! – powtórzyła ironicznie Monika, po czym radykalnie zmieniła ton głosu. – O Dawida! To, że Marcin cię zostawił, to nie znaczy, że możesz dostawiać się do mojego chłopaka! – nawet nie zdążyła zareagować.

Nie spodziewała się, że Anita zrobi coś takiego. Poczuła silne uderzenie w twarz, którego siła sprawiła, że prawie upadłaby na stojące za nią łóżko. Później usłyszała już tylko trzaśnięcie drzwi.

- Przegięłaś wtedy. Pomyliłaś się. Jak mogłaś ją o coś takiego podejrzewać?

Monika wyrzuciła z głowy scenę, którą właśnie miała przed oczami.

- No fakt. Pomyliłam się. To nie ona się do ciebie dostawia, tylko ty do niej – zarzuciła mu oschle.

- Co?! – radykalnie zmienił ton głosu z ironii na niedowierzanie.

- Widziałam dzisiaj co wyprawiałeś na korytarzu.

Dawid nie odpowiedział. Sam nie wiedział dlaczego tak gwałtownie zareagował na wieść, że Anitę i jego wychowawcę łączą jakieś bliższe stosunki.

- Teraz to już naprawdę przegięłaś – odparł w końcu chłodno, po czym ruszył w bliżej nieokreślonym kierunku zostawiając Monikę samą na środku korytarza.

Około siedemnastej w pizzerii.

- Nitka, no powiedz mi prawdę... – nalegał Brutus.

- Dawid... – jęknęła.

- Przecież możesz mi ufać!

- Pogadamy kiedy indziej. Muszę już iść – rzekła podnosząc się i biorąc w rękę szklankę z sokiem nie swoim, lecz Dawida, po czym upiła łyk i zarzuciła na siebie kurtkę. – To do jutra.

- Ale... Cześć – odparł zrezygnowany.

Dwie godziny później.

„Boże... jeszcze 5 minut i idę. Ile można czekać?! Miała być godzinę temu” – myślał mocno zirytowany Wojtek. Nagle usłyszał czyjeś kroki. Odruchowo spojrzał w tamtą stronę. Po chwili zza rogu wyłoniła się Anita.

- Nie ma to jak umówić się na szóstą, prawda? – powitał ją podnosząc się z fotela na którym siedział.

- Co to za zadupie? Całą godzinę szukałam drogi!

Mężczyzna wziął uspokajający oddech.

- Dobra, mój błąd. Mogłem ci wytłumaczyć.

- Właśnie! – powiedziała z wyrzutem.

Ten zmroził ją wzrokiem.

- Dobra, to dowiem się wreszcie, co to jest w ogóle ta Trójka? – zapytała po raz kolejny tego dnia.

- Tak... a więc Trójka to taka grupa mężczyzn... znaczy się, no i ty. Tak więc grupa, która lubi się w nietypowy sposób odstresować.

- W jakim, to ja już się pewnie domyślam...

- Tak – odparł z dziwnym uśmiechem.

- A co pan profesor ma z tym wspólnego?

- Tylko nie profesor... Dziewczyno, ja ledwie magisterkę zrobiłem.

- Tak. A więc co pan ma z tym wspólnego?

- Dokładnie to samo co ty, jeśli tylko przyjdziesz.

Zmierzyła go od góry do dołu.

- Pan? Mój nauczyciel od angielskiego? – Anita nie kryła zdziwienia.

- A co cię tak zaskoczyło? Ty mnie jeszcze, dziewczynko, nie znasz.

- Tylko nie dziewczynko, he? – powiedziała, doskonale naśladując jego ton głosu, gdy upominał ją po nazwaniu Trójki bandą.

- Mała, nie przedrzeźniaj mnie – rzekł z udawaną złością.

- A dlaczego Trójka, a nie na przykład Piątka? – zapytała zaciekawiona, jednocześnie ściągając kurtkę.

- Bo założyło ją trzech mężczyzn, a nie pięcioro.

- Jakich? – dopytywała dalej.

- O Boże, jaka ty ciekawska jesteś...  Devil, Joker i Czarny. Ci dwaj ostatni to bracia. W trójkę znają się z liceum.

- Aha. A pan skąd ich zna?

Chwilę wahał się nad odpowiedzią, po czym rzekł:

- Dobra, powiem ci. I tak się dowiesz. To ja jestem Czarny – widząc jej zszokowaną minę dodał – Joker to mój brat, a Devil to najlepszy kumpel ze szkoły.

- Joker to twój brat? Znaczy pana? – zapytała rozbawiona.

- Rodziny się nie wybiera.

- Ale... tacy niepodobni do siebie jesteście. Znaczy pan do brata.

Wojtek puścił to mimo uszu.

- Mamy tu pewne zasady.

- No?

- Pierwsza: nie mówimy o Trójce. Druga: nie mówimy o Trójce. Trzecia: bijemy tylko do poddania przeciwnika i ani chwili dłużej. Czwarta i ostatnia zasada: wszystkie chwyty dozwolone – odczekał chwilę, po czym spytał dla pewności – Zrozumiałaś zasady?

- Nikomu nie mówimy, do poddania i wszystko dozwolone – powtórzyła. – Tak, załapałam. A mogę liczyć na szczerość?

Spojrzał na nią niepewnie i równie niepewnie odparł:

- Dawaj.

- Dlaczego ja? Dlaczego mnie pan wybrał?

- Widziałem twoją bójkę z tym chłopakiem – wyjaśnił. – No i szczerze powiedziawszy zaintrygowałaś mnie. To w jaki sposób go położyłaś na łopatki i to, że przestałaś kiedy o to poprosił. I ta twoja motywacja – odczekał chwilę. – Przyjdziesz jutro?

Dziewczyna popatrzyła na niego i odparła:

- Przyjdę. Tylko niech pan mi powie jak tu dojść jakimś skrótem, bo nie chcę wyjść o dwunastej żeby dojść tutaj na dwudziestą.

- Anita, tu prowadzi tylko jedna droga. Dobra. Dam ci swój numer i jak zabłądzisz to zadzwoń. Będziemy cię szukać.

- Ale wiocha... – skomentowała to, po czym wyciągnęła telefon i dodała – No?