Rozdział 26

Nazajutrz, godz. 8:00. Lekcja religii.

Ku zdziwieniu Moniki Anita usiadła sama, na końcu sali, kompletnie ją ignorując. Lekcja rozpoczęła się tradycyjnie: modlitwa, sprawdzanie obecności i temat: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. J 20, 29”. Po chwili ksiądz – katecheta zaczął realizować temat:

- Powiedzcie mi, drogie dzieci, jakie macie wątpliwości związane z naszą wiarą. Wspólnie spróbujemy je rozwiać.

Cisza. Każdy spoglądał na drugiego. Nieoczekiwanie bez skrupułów odezwała się Anita:

- Dlaczego ten wielki, wszechmogący Bóg, który rzekomo tak bardzo nas kocha, pozwala na wszystkie wojny, zamachy? Dlaczego pozwala, by Jego ukochane dzieci zabijały się nawzajem? Dlaczego pozwala, by ginęły w kataklizmach, które sam na nie sprowadza?

Wszyscy spojrzeli na nią zaskoczeni. Ksiądz miał gotową odpowiedź.

- Bo Bóg dał swoim dzieciom wolną wolę. Nikt nie zmusza ludzi, by robili sobie nawzajem krzywdę.

- A dlaczego sam nas zabija? – dopytywała.

- Prawdziwe życie, życie wieczne, rozpoczyna się po śmierci. Życie na ziemi jest tylko rodzajem próby – odparł bez zastanowienia.

- No to inaczej. Adam i Ewa. Pismo Święte i Przykazania uznają kazirodztwo za grzech śmiertelny. Niech mi więc ksiądz wyjaśni, jak to się stało, że ludzkość przetrwała pomimo tego, że Adam i Ewa mieli tylko trzech synów i żadnej córki? To co, synowie sypiali z własną matką? Bóg na pewno wiedział, że tak będzie. Co stało się z wizją Jego idealnego świata? Dlaczego sam sobie zaprzecza?

Ksiądz nie wiedział co odpowiedzieć. Natomiast klasa dziwnie zareagowała na wypowiedź Anity. Odezwał się Jarek:

- To ja jestem z kazirodztwa?! – zapytał zszokowany.

- Nie, idioto! My wszyscy jesteśmy braćmi!

- O Boże! Jestem w ciąży z własnym bratem... – jęknęła blond lala, Magda.

- Co?! – zapytał rzekomy ojciec dziecka, chłopak Magdy.

- Nie z tobą! Z Romkiem! – wskazała na jego kumpla z ławki.

- Yyy... To nie tak jak myślisz – ten od razu zaczął się tłumaczyć.

Po chwili w drugiej ławce zaczęła się bójka między chłopcami, a przerażony ksiądz zamiast próbować ich rozdzielić, wybiegł na korytarz wrzeszcząc:

- Bójka w I c! I c się bije!

Niecałą minutę później rozległ się drugi krzyk, tym razem jakiejś rozwścieczonej kobiety:

- Grabowska do dyrekcji! Natychmiast!

Po chwili Anita siedziała naprzeciw pani dyrektor czekając na matkę.

- Co się stało? – zapytała zirytowana kobieta nastolatkę.

- Nic – odparła Andzia z ironią.

Nagle wszedł jakiś mężczyzna.

- Ach! Pani zajęta. To ja wpadnę później – i już go nie było.

Dyrektorka przeniosła wzrok z zamkniętych już drzwi na Anitę.

- To najprawdopodobniej był wasz nowy nauczyciel języka angielskiego.

- Lol.

- A może herbatki? – kobieta próbowała rozpaczliwie nawiązać kontakt z buntującą się dziewczyną.

- A może ciasteczko? – przedrzeźniła jej słodziutki ton.

- Czy ty mnie, drogie dziecko, przedrzeźniasz?

- Ależ skąd! – żachnęła się.

W tym momencie weszła jej matka.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry.

Anita „rozwaliła się” na krześle i powiedziała rozbawiona:

- Mam deja vu.

Pół godziny później, po udobruchaniu dyrektorki (Malwina ma wprawę z poprzedniej szkoły) dziewczyna wróciła na zajęcia.

Cały następny tydzień minął Anicie szybko. Na weekend postanowiła pojechać do domu. Miała zdecydowanie dosyć Moniki i Brutusa, którzy co prawda do tej pory byli raczej nieszkodliwi, ale w ostatnim tygodniu zaczęli jej po prostu przeszkadzać. Tak więc w piątek zabrała się do domu razem z matką, która po raz któryś w tym tygodniu odwiedziła gabinet dyrektorki. W samochodzie miały w sumie pierwszą okazję, by porozmawiać w cztery oczy.

- Dziewczyno, co się z tobą dzieje ostatnio?! Ani w gimnazjum, ani w trzecim nie byłam tak często wzywana do szkoły. Ledwo zdążę wychodzić, a oni już wydzwaniają znowu! – Malwina miała już dość.

- To zmień numer – powiedziała spokojnie Anita patrząc w przednią szybę.

- Dlaczego nie odbierasz jak do ciebie dzwonię?! Cały tydzień próbowałam się z tobą skontaktować!

- Bywa.

Malwina spojrzała na nią krótko z niepokojem i powiedziała o wiele cichszym i spokojniejszym, zatroskanym głosem:

- Dziecko, wszyscy się o ciebie martwią. Ja, ojciec, Michał...

Anita parsknęła śmiechem.

- Tak, Michał. A żebyś wiedziała! On czuje się winny!

Andzia pozostawiła to bez komentarza.

- Odezwiesz się do niego w końcu?

- Nie mam mu nic do powiedzenia.

- Oj tam, byście pogadali i na pewno byście doszli do wspólnego zdania.

- Co masz na myśli? – Anita dopiero teraz spojrzała na matkę.

- Oni chcieli twojego dobra, nie wiń ich za to. Trochę nieudolnie się za to zabrali, ale... widocznie nie widzieli innego wyjścia.

Anita ponownie odwróciła wzrok.

- Od kiedy wiesz? – zapytała.

- Od tego dnia, kiedy mi powiedziałaś, że zerwał.

- I przez dwa tygodnie mnie okłamywałaś?! Nawet na tobie nie mogę polegać?! Trzymasz jego stronę?! Trzymasz stronę obcego faceta, a własną córkę okłamujesz?!

- To nie tak! Anitko, zrozum...

- Nie! Nie chcę cię słuchać! Jesteś taka sama jak oni!

Malwina akurat zatrzymała auto na czerwonym świetle. Anita od razu odpięła pas i zanim jej matka zdążyła się zorientować wysiadła zatrzaskując za sobą drzwi.

Późnym wieczorem w domu.

Anita weszła właśnie do środka potykając się o próg. Utrzymała równowagę tylko dzięki ścianie. Z kuchni szybko wyszła Malwina:

- Matko święta, kochanie, gdzie tak długo byłaś, zaczęłam się już martwić!

Anita w pośpiechu zdjęła glany.

- Oj mamuś, nie musisz się o nic martwić. Przecież nie jestem już taka mała – wybuchnęła śmiechem.

- Dobrze się czujesz? – Malwinę zaniepokoił dobry humor córki.

- Wspaniale! Dawno nie czułam się lepiej.

Minęła matkę i ruszyła w stronę kuchni.

- Taty nie ma?! – krzyknęła.

- Nie, w pracy, a co?

- Stęskniłam się za nim! A są płatki?

- Nie, skończyły się.

- A trudno. Zjem chlebek – gdy Malwina weszła do kuchni Endi krzątała się przy lodówce.

Kobieta usiadła przy stole nadal z niepokojem przyglądając się nastolatce.

- A Misiek jest u siebie? – zapytała Anita.

- Eee... chyba. Skąd mogę wiedzieć?

- Na mnie czekałaś! On już wrócił? 

- A skąd mogę wiedzieć?! Anita, Michał wyprowadził się dwa lata temu – teraz niepokój przerodził się w przerażenie.

- I nic mi nie powiedział? Eee... nieważne. Idę się umyć i jak wrócę to zjem kolację.

I już jej nie było.

Przerażona Malwina wręcz rzuciła się do telefonu. Po chwili:

- Michał, z nią jest coś nie tak!

- Z kim, z Anitą?

- A z kim?! Jest w dobrym humorze!

- To chyba dobrze.

- Nie! Zbyt dobrym. Wszystko się jej podoba. I uroiła sobie, że mieszkasz tu, na górze, gdzie kiedyś!

Michał chwilę pomyślał i zapytał:

- A kiedy wróciła?

- Niedawno. Właściwie to przed chwilą.

- Nic się nie martw, zaraz będę.

Pół godziny później.

Michał wparował do domu jak poparzony.

- Gdzie ona jest?! – krzyknął od progu.

Anita słysząc głos brata wyszła na schody.

- Michaś! – zawołała uradowana, jednocześnie schodząc po nich.

Schodziła na tyle chwiejnym krokiem, że mniej więcej w połowie potknęła się o własne nogi i wylądowała na czworaka na dole. Przerażona Malwina już chciała podejść do niej, gdy ona wstała i szybkim krokiem podeszła do brata, po czym uwiesiła mu się na szyi i zawołała:

- Stęskniłam się za tobą przez te dziewięć miesięcy!

- Jakie dziewięć miesięcy?!

- No w wojsku byłeś. Ale przysięga to była biba... – westchnęła puszczając go i zwracając się do matki – To są te płatki?

- Zostaw nas samych – rzekł rozjuszony Michał do matki i ruszył w kierunku siostry, jednocześnie odwieszając kurtkę na krześle.

Załamana Malwina ruszyła w stronę schodów. Natomiast Michał, modląc się w duchu, aby się mylił, szarpnął Anitę za rękę i nim zdążyła się zorientować podciągnął jej oba rękawy od bluzki powyżej łokci. Zaczął uważnie przyglądać się jej rękom. Gdy dotknął lewą rękę na zgięciu, dziewczyna syknęła i próbowała mu ją wyrwać.

- Ała! To boli!

Jednak Michał trzymał sztywno i przyjrzał się jeszcze uważniej. W końcu zobaczył ślad. Ślad po nieudolnym ukłuciu. Mocno odepchnął ją do tyłu.

- Pojebało cię?!

- Ale o co ci chodzi? – zapytała nieprzytomnie.

- Skąd to masz?! Skąd to wzięłaś się pytam?!

- Ale o co ci chodzi? – powtórzyła i ruszyła w stronę stołu. Usiadła przy nim i dodała – Dlaczego wy wszyscy jesteście tacy dziwni dzisiaj?

- Czy on jest tego wart? – zapytał Michał z rozpaczą, lecz nie usłyszał odpowiedzi, ponieważ dziewczyna odpłynęła w krainę Morfeusza.