Rozdział 85

Popołudnie, kilka dni później. Anita właśnie przekroczyła próg mieszkania braci Czołgowskich.

- Cześć, co tam? – zapytała.

Zatrzymała się w salonie i ze zdziwieniem zmarszczyła brwi. Ujrzała wyraźnie zmęczonego Roberta, któremu oczy same się zamykały, i który z całych sił próbował się temu nie poddać. I Wojtka, który wydawał się być obojętny na całą tą sytuację. Właśnie był w trakcie przygotowywania obiadu (otwierał pudełko od pizzy).

- Nic ciekawego – odparł starszy z braci, po czym zapytał, jednocześnie wskazując głową na karton. – Chcesz?

- Chciałabym, ale doskonale wiesz, że nie mogę. A jemu co? Balował do rana?

- Szczerze? Nie mam zielonego pojęcia – odpowiedział.

- Na pewno? – wtrącił z ironią Joker. – Choć faktycznie, byłeś zajęty czymś innym, żeby nie rzec kimś innym.

Można było odczuć, że jest on wyraźnie rozeźlony.

- Co się stało? – dopytywała zaciekawiona.

- Nic szczególnego.

- Nie no, nic. To nie ty nie mogłeś spać.

- Nikt ci nie zabraniał. Ja nie robię ci wyrzutów jak przyprowadzasz kogoś do domu. MOJEGO domu, śmiem przypomnieć.

Anita wybałuszyła oczy w kierunku Wojtka.

- Masz pannę, przyprowadzasz ją sobie na noc i ja nic o tym nie wiem? – oburzyła się. – Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi i mówimy sobie o wszystkim! – usiadła na kanapie i zapytała. – Opowiadaj, kto to?

- No kto to? – wtrącił ironicznie Robert.

Anita spojrzała na niego zdziwiona, jednak to było nic w porównaniu z tym, jak poczuła się chwilę później.

- Paula – rzekł kompletnie nie rozumiejąc brata Wojtek.

- Chyba sobie żartujesz.... – dziewczyna nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała. – Ale... Przecież wy się kompletnie nie znacie... Ona miała ci pomóc, jako psycholog, a nie... To jest wbrew przysiędze Hipokratesa! – oburzyła się ostatecznie.

- Nie, Anita. Możesz mi uwierzyć na słowo – zaczął lekko zniesmaczony Robert. – Wczoraj to ona tu była doktorem.

Blondynka parsknęła śmiechem, po czym dodała:

- Współczuję ci, Rob. Nie mogłeś się gdzieś zmyć?

- Sądziłem, że szybko skończą, ale się myliłem.

- W takim razie możesz być dumny z brata – odpowiedziała ponownie wybuchając śmiechem.

- Ja tu jestem – wtrącił się Wojtek. – Możecie, po pierwsze: nie mówić o mnie w trzeciej osobie, a po drugie: zmienić temat?

- Oczywiście – odparła, po czym zwróciła się bezpośrednio do bruneta. – I jak było? Zanosi się na coś poważniejszego, czy to kolejna z serii panienka na jedną noc, co profesorku?

Morderczy wzrok uciszył ją na chwilę, ale tylko na chwilę.

- Joker, jak sobie wyobrażasz Paulę jako swoją bratową, bo odniosłam wrażenie, że wasze pierwsze spotkanie można uznać za bardzo udane. Ba! Może jakiś wspólna zabawa w doktora i dwóch pacjentów? Dajcie się jej wykazać... – zaniosła się gromkim śmiechem dziewczyna.

Tymczasem w innej części miasta.

- O, witamy szefa – przywitał się Motyl widząc Marcina.

- Cześć – odparł, po czym rozejrzał się po pomieszczeniu.

Zobaczył swoich kolegów w dość posępnych nastrojach. W panującej atmosferze czuć było wyraźnie jeszcze skutki ich wcześniejszej akcji, stratę kolegi.

- Słuchajcie, to wszystko zaszło już zbyt daleko. Pewnie niektórzy z was już to zrozumieli, zaś na resztę pewnie jeszcze przyjdzie czas. Na mnie już przyszedł dawno temu, chciałem uciec od takich właśnie sytuacji, nigdy nie chciałem przejmować tej władzy, ale skoro już ją mam to choć raz spróbuję ją wykorzystać tak jak powinienem. Kończę z tym. I jeżeli ktokolwiek będzie chciał także stąd odejść to pomogę mu zrobić to bez żadnych konsekwencji.

Jego słowa wywołały szum wśród wszystkich mężczyzn, którzy spoglądali na siebie zaskoczeni nie wierząc w to, co usłyszeli.

- Że co?! Chyba sobie żartujesz! – uniósł się jeden z nich.

- Nie.

Wiśnia wybuchnął pozbawionym radości śmiechem.

- Chcesz się nawrócić? Haha, jak chcesz, to twoja sprawa. My działamy dalej, ktoś przejmie po tobie dowództwo i po problemie – obwieszczał, jednocześnie spoglądając na Motyla.

Ten jednak zdawał się tego nie zauważać, tylko odparł:

- Twierdzisz, że jeśli ktoś zechce odejść, to może to zrobić bez konsekwencji? Okej, niech będzie. Tylko jak taka osoba wytłumaczy swojemu ewentualnemu pracodawcy czym zajmowała się przez ostatnie lata? Za co będzie żyć, gdzie znajdzie pracę nie mając stażu pracy i doświadczenia? W jakim ty świecie żyjesz? Nie każdy ma dobrze płatną robotę, jak ty.

- Z tego co wiem, jesteście wszyscy dorosłymi ludźmi, jeśli będziecie chcieli to sobie poradzicie. Najłatwiej powiedzieć, że się nie da rady – odgryzł się Marcin.

- Ty też chcesz odejść? – zapytał Motyla Wiśnia. – To chodzi o Pawła? Takie jest życie! Wiedział na co się pisze. Każdy z nas wiedział i co was nagle skłania do nawrócenia?!

Gutek prychnął.

- Jak to co? Ta mała niunia – dodał spoglądając rozbawiony na Marcina - Nie powiem, trochę mi jej szkoda, ale to nie oznacza, że trzeba z tym kończyć. Każdemu z nas się to opłaca. Gdzie znajdziemy lepiej płatną pracę, jak tu? A to, że czasami jesteśmy trochę poobijani to się nazywa ryzyko zawodowe.

- Przestań sobie wycierać gębę Anitą. Naprawdę myślisz, że chodzi tylko o nią? – następnie zwrócił się do całości. – Nie widzicie, do czego to wszystko nas prowadzi? Zresztą... Nie będę powtarzał w kółko tego samego. Przemyślcie to i jak podejmiecie jakieś konkretne decyzje, to dzwońcie. Na razie – zakończył i wyszedł.

Siedział w samochodzie i czekał. Czekał na osobę, z którą chciał porozmawiać na osobności, bez osób postronnych. Tak naprawdę niewiele obchodziło go, czy mężczyźni dostosują się do jego rady i zerwą z nielegalną działalnością, jednak w przypadku tej jednej konkretnej osoby zależało mu wyjątkowo mocno. Nie chciał, by jego przyjaciel wpakował się w końcu w problemy, które będą się ciągnęły za nim latami. Zwłaszcza, że miał możliwość mu pomóc.

W końcu Brutus wyszedł z budynku i skierował się w stronę swojego Suzuki. Ku uciesze Marcina był sam – mogli spokojnie porozmawiać. Marcin wyszedł z samochodu i podszedł do Dawida, który zakładał już kask.

- Zaczekaj.

Brutus powoli opuścił kask na dół i uśmiechnął się pod nosem.

- Wiedziałem, że przyjdziesz, tylko nie myślałem, że tak szybko. Nie, posłuchaj – rzekł szybko, gdy zobaczył, że Marcin chce coś powiedzieć. – Nie wiem, co kombinujesz, ale mnie w to nie mieszaj. Jestem dorosły i wiem, czego chcę. Gdybym chciał odejść, wiedziałbyś o tym już dawno.

- Ale dlaczego nie chcesz? Brutus, po części rozumiem, dlaczego oni się buntują, nie wiedzą co dalej, boją się, że nie odnajdą się w normalnym życiu, ale ty do cholery dopiero skończyłeś szkołę, tak czy siak dopiero zaczynasz!

- Jedno drugiego nie wyklucza. Nie wpadłeś na pomysł, że może lubię to co robię? I na dodatek mam za to pieniądze, i to nie małe!

- Lubisz dilować? – zapytał Marcin z ironią, uśmiechając się kpiąco. – Jakoś nie chce mi się w to wierzyć. Przyznaj się lepiej że lecisz na łatwą kasę, nie chce ci się zarabiać legalnie, narkotyki są dla ciebie lepszym rozwiązaniem.

- Nie będę się przed tobą tłumaczył – burknął poirytowany Brutus, ponownie unosząc kask z zamiarem założenia go.

- Czekaj! – powtórzył Marcin, przytrzymując jego ramię. Wziął uspokajający oddech, pomyślał, że przecież wiedział, że nie będzie łatwo i rzekł – Nie możesz po prostu pójść na tą swoją farmację i później poszukać pracy w zawodzie?

- A z czego twoim zdaniem utrzymam mieszkanie? Spłacam kredyt, jakbyś chciał wiedzieć, nie mogę tak po prostu na kilka lat przerwać i sobie spokojnie studiować.

Marcin przewrócił oczami.

- I na pewno rodzice zostawią cię samego z ogromnym kredytem.

- Nigdy ich o nic nie prosiłem, więc...

- Więc może czas najwyższy poprosić? – przerwał mu Marcin. – Przecież nie musieliby płacić wszystkiego, ty byś sobie zorganizował jakąś weekendową robotę, ja też bym mógł ci pomóc.

Brutus wybuchnął śmiechem.

- Słyszysz, co mówisz? Stary, weź odpuść. Dobrze jest tak, jak jest.

Zbliżył się do motoru z zamiarem wejścia na niego.

- A pomyślałeś przez moment o Anicie? – zapytał Marcin z nutką desperacji w głosie. – O tym, jak by się poczuła gdybyś kiedyś wpadł? Jeśli będziesz miał pecha zamkną cię w pierdlu, a ona zostanie sama, tego dla niej chcesz?!

Brutus zerknął na niego z kpiącym uśmiechem.

- Nigdy nie myślałem, że to powiem, ale Gutek miał rację. To o nią ci chodzi. Chyba trochę cię zaskoczę – przerwał na chwilę, wsiadł na motor i dopiero wtedy dokończył. – Rozstaliśmy się.

Założył kask i zapalił silnik. Już miał ruszyć, gdy Marcin jedną ręką chwycił go za ramię, a drugą zgasił silnik. Brutus ze złością zdjął kask i warknął:

- Czego jeszcze?

- Co się stało?

- Nic, a co się miało stać? Rozstaliśmy się, proste.

- Ludzie się nie rozstają bez powodu.

Dawid westchnął.

- Nie pasujemy do siebie jako para, jesteśmy przyjaciółmi, pasuje? Punkt dla ciebie. Mogę już jechać?

- Możesz – odparł Marcin, uśmiechając się lekko.

Brutus pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Tyle czasu minęło, a ty ciągle masz nadzieję... Długa droga przed tobą, stary.

Ponownie odpalił silnik i nie czekając na odpowiedź Marcina, odjechał.

Leżał na łóżku Anity z rękoma pod głową patrząc się w sufit. Po jego minie na pierwszy rzut oka można było zauważyć, że jest czymś bardzo oburzony. Anita weszła do pokoju z dwoma szklankami i butelką mineralnej wody. Przystanęła, spojrzała na swojego przyjaciela, westchnęła, odstawiła szklanki i butelkę na biurko i usiadła na łóżku obok Dawida kładąc swoją dłoń na jego dłoni i lekko ściskając.

- Co jest? Od czasu jak przyszedłeś jesteś jakiś nieswój.

Zerknął na nią krótko.

- Mam kiepski dzień.

- Jak rano rozmawialiśmy przez telefon zachowywałeś się normalnie, co się później stało?

Chłopak gwałtownie usiadł i przetarł twarz dłońmi.

- Marcinowi odbiło.

Dziewczyna zmarszczyła czoło.

- Niby w jakiej sprawie?

Dawid opowiedział jej sytuację sprzed kilku godzin. Gdy skończył zapadło milczenie – Anita układała sobie w głowie to, co usłyszała, on natomiast zajął się nalewaniem wody do szklanek.

- Czyli Marcin chce się wyrwać z tego waszego cholernego gangu? – zapytała w końcu.

- No tak – odparł, unosząc szklankę to ust.

- I chce, żebyś ty także odszedł i przestał handlować?

- Tak.

- Ma rację – wzruszyła ramionami.

Dawid zakrztusił się wodą, którą właśnie pił. Odkaszlnął kilka razy.

- Że co? Będziesz teraz stała po jego stronie?! – oburzył się.

- Nie stałabym po jego stronie, gdybym się z nim nie zgadzała. Znasz moje zdanie na temat tych twoich pieprzonych drugów. Nie mówiąc już o przynależności do tej bandy.

- O co wam wszystkim, do cholery, chodzi?! – krzyknął, zrywając się z łóżka. – To moje życie i będę...

- Robił co chciał? – przerwała mu. – Pamiętasz, jak często to powtarzałam i jak to się skończyło? Dawid, wycofaj się z tego póki nie jest za późno, zwłaszcza, że Marcin ci to ułatwia.

- Jak ułatwia? – zaczął krążyć po pokoju. – Tylko ładnie gada, wszystko to, co mówi, jest takie piękne i proste, tylko nierealne! Za co będę spłacał kredyt, utrzymywał się i studiował?

Anita pokręciła głową.

- Lepiej się przyznaj sam przed sobą, że przyzwyczaiłeś się do luksusu.

- Przestańcie mnie wszyscy oceniać! – wrzasnął.

- Ciiiiszej, bo zaraz to moja matka przyleci – rzekła spokojnie, całkowicie ignorując jego atak gniewu. – Sam mówiłeś, że Marcin zaoferował ci pomoc.

- W nosie mam tę jego pomoc. Co on może zrobić? Może mam do niego pójść i poprosić, żeby mi płacił za mieszkanie, co?

Anita zaczęła się irytować.

- A korona ci z głowy spadnie jak znajdziesz sobie jakąś robotę? NORMALNĄ robotę? – zaznaczyła.

- Idę na studia.

- Ale weekendy będziesz miał wolne. A po drugie jestem pewna, że gdybyś poprosił rodziców, to też by ci pomogli. Sławka wykształcili, Paulinę utrzymują cały czas, tobie też się coś należy.

- Gówno wiesz.

Anita parsknęła śmiechem.

- Wiem na pewno, że unosisz się jakimś śmiesznym honorem. Coś musi w tym być, skoro mówię ci to samo, co Marcin. Poza tym jestem pewna, że jeśli zapytałabym Sławka co sądzi na ten temat, to także by się ze mną zgodził.

Brutus spojrzał na nią z wściekłością.

- Weź się lepiej zajmij sobą, co?

- O co ci teraz chodzi? – zapytała wzdychając.

Usiadł obok niej na łóżku i patrząc jej prosto w oczy odparł z sarkazmem:

- A myślisz, że dlaczego Marcin tak nagle się nawraca, co? Sumienie zaczęło go gryźć?

- Nie obchodzi mnie co on robi i dlaczego.

- A powinno, bo z tego co sama powiedziałaś, nigdy nie podobał ci się ten, jak ty to nazywasz, gang. I na pewno niejednokrotnie dawałaś mu to do zrozumienia.

- Do czego dążysz? – zapytała.

- Jeszcze się nie domyślasz? Przecież na pierwszy rzut oka widać, że zmierza do tego, żeby w jakiś sposób powrócić do twoich łask.

Dziewczyna przez moment przyglądała mu się w milczeniu.

- Bredzisz – mruknęła w końcu, by po chwili dodać głośniej – Poza tym nie zmieniaj tematu. Obiecaj mi, Dawid, że przemyślisz to wszystko. Proszę – zrobiła słodką minkę.

- Jak będę miał ochotę to przemyślę – burknął po kilku sekundach.

Anita jednak uznała jego odpowiedź za twierdzącą, więc uśmiechnęła się triumfalnie i tym razem to ona zmieniła temat.