Rozdział 97

- C… co? –zapytał zachrypniętym głosem Marek.

- Mamo, co ty w ogóle za głupoty opowiadasz?! – wkurzona Kaśka poderwała się z miejsca i podeszła bliżej matki.

- Jakie głupoty? – rzekła do córki, po czym zwróciła się do Marka. – Młody Dobrzański, tak?

- Yyy… nie widzę związku – odparł zdziwiony tą sytuacją.

- Twój ojciec to Krzysiek, prawda? – dopytywała dalej Małgosia (matka Kasi).

- Tak – odpowiedział nadal nieświadomy Marek.

- No, to wszystko się zgadza.

- Ale… co? Że niby pani i mój… Nie. To niemożliwe.

- To niemożliwe? Tu… - wskazała na córkę. - …masz dowód.

- Mamo, mówiłaś, że mój ojciec nie żyje!

- A co miałam powiedzieć? Że odszedł od nas, to znaczy ode mnie i ożenił się z „prawdziwą miłością swojego życia”? – ostatnie słowa rzekła z ironią wyczuwalną w głosie. – Nawet nie wiedział o twoim istnieniu, w sumie ja też nie, ale to nie ma znaczenia.

- Nie ma znaczenia? – powtórzyła ironicznie Kasia. – Jeżeli mówisz prawdę, to mam brata! – rzekła spoglądając na zszokowanego szatyna.

- Brata? Ja nie jestem niczyim bratem! – zaprzeczył Marek.

- Przyrodnim, owszem, jesteś – stwierdziła Małgosia.

- Nie…nie…nie! – spojrzał na ową szatynkę.

„I to niby moja siostra?” – pomyślał.

- Przepraszam – wtrąciła się Ula.

Wszyscy na nią spojrzeli.

- Mogę zapytać, ile ma pani lat? – zwróciła się do Kasi.

- Ja?

Ula kiwnęła głową.

- Dwadzieścia dziewięć.

- Aha – Ula chwilę pomyślała, po czym zwróciła się do narzeczonego. – Marek, kiedy twoi rodzice się pobrali?

- Yyy… Na początku 81, a co?

Ula przypomniała sobie rozmowę z Heleną, z której wynikało, że tuż przed ślubem Krzysztof ją zdradził. Dziewczyna zrobiła wielkie oczy i bezradnie usiadła na oparciu od fotela, po czym rzekła:

- Marek, to może być prawda.

- Nie, Ula, nie.

Ni stąd, ni zowąd odezwała się Kaśka:

- Mam brata - było to stwierdzenie bardziej skierowane do niej samej.

Mężczyzna spojrzał na nią zdziwiony i powiedział:

- Chciałabyś.

Ta spojrzała na niego z wściekłością. Natomiast matka powiedziała:

- Nie wierzysz? Zadzwoń do ojca.

Marek bez większego namysłu sięgnął po telefon i wykręcił numer. Kobiety będące w tym gabinecie zaczęły przysłuchiwać się rozmowie Marka.

- Tato?

- …

- Możesz przyjechać do firmy?

- …

- To jest ważna sprawa!

- …

- Czekam. 

I rozłączył się.

- Mój ojciec będzie za pół godziny. Może panie usiądą? – zaproponował wskazując na kanapę.

Te bezzwłocznie usiadły na niej.

- Pójdę zrobić kawy – rzekła Ula.

- Pomogę ci – odparł Dobrzański.

Narzeczeni wyszli z gabinetu zostawiając w nim Kaśkę z matką.

- Mamo, to prawda?

- Mhm.

- Czyli ta praca to był tylko pretekst?

- Niezupełnie.

Natomiast w socjalu.

- Ula, o co ci chodziło, gdy mówiłaś, że to może być prawda?

- No bo… - urwała.

- Ula, ty coś wiesz, mów!

- Ale… Pamiętasz historię z tą całą Martą?

- Oczywiście.

- Wtedy rozmawiałam z twoją matką i ona mi powiedziała, że… - dziewczyna znowu urwała.

- Że? – dopytywał dalej.

- Że twój ojciec ją zdradził tuż przed ślubem.

- Ale… Ona nie może być moją siostrą!

- Nie wiem. Twój ojciec na pewno nam, to znaczy wam wszystkim wytłumaczy.

- Jak to „wam”?

- No tobie, twojej siostrze i jej matce.

- A ty?

- Noo… To są wasze wewnętrzne sprawy.

- Ula! Nawet nie zaczynaj! Chodź!

Weszli do gabinetu. Położyli kawę na stole i usiedli. Zapadła niezręczna cisza. Trwała dość długo, gdy nagle:

- Synu, co to za… - spojrzał na jedną z kobiet siedzących w gabinecie. – Co ty tu robisz?

Krzysztof wraz z Heleną weszli do środka.

- To ty?! – zapytała zszokowana Dobrzańska.

- Też mi miło was widzieć – rzekła Małgosia z ironią w głosie.

- Co ty tu robisz?! – Krzysztof prawie krzyknął.

Małgosia wstała i rzekła bardzo wyraźnie:

- Krzysiu, to jest twoja córka, Kasia. Ma 29 lat i stara się o pracę – uśmiechnęła się drwiąco.

Krzysztof zrobił wielkie oczy. Nie wiedział co powiedzieć. Natomiast Helena spojrzała na niego z niechęcią i bez słowa wyszła z gabinetu.

- Mamo! – zawołał Marek.

Ula zmierzyła Krzysztofa zabójczym wzrokiem i wyszła za kobietą. Marek nie panował nad swoimi nerwami.

- I TY miałeś czelność mówić MI, co mam robić?! Wytykać mi błędy?! A sam co?! DZIECKO NA BOKU! Co ty zrobiłeś?! – wykrzyczał Marek, po czym ruszył śladami matki i Uli.

Po drodze minął Violę, która bacznie przysłuchiwała się całej rozmowie.

Po chwili w toalecie. 

Ula podała Helenie chusteczki higieniczne.

- Myślałam, że ten koszmar już minął… - rzekła Helena ocierając łzy.

W tej chwili do toalety wszedł Marek, bez słowa podszedł do matki i przytulił ją do siebie. Helena się jeszcze bardziej rozpłakała. Ze strony Uli to był impuls – podeszła do drzwi od kabin i sprawdziła czy ktoś oprócz nich znajdował się w tym pomieszczeniu. Nikogo nie było. Nagle z impetem weszła Domi. Marek odruchowo odwrócił się, żeby zobaczyć, kto wszedł. Podszedł do modelki i wypchnął ją z toalety, po czym zamknął pomieszczenie na klucz od wewnątrz. 

W tym samym czasie w gabinecie Marka.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?

- Co by to zmieniło?

- Dużo! Pomógłbym ci!

- Ja nie potrzebowałam pomocy, świetnie sobie poradziłam bez ciebie!

- Ale przynajmniej twoja córka, NASZA córka, miałaby ojca.

Wtrąciła się Kaśka, która była pomijana w tej rozmowie.

- Nie potrzebowałam, nie potrzebuję i nie będę potrzebowała ojca! Już nigdy! Nie było cię przez te wszystkie lata… - dziewczyna zaniosła się płaczem -… poradziłam sobie! – wstała i wybiegła.

Pierwsze miejsce, o którym pomyślała to była toaleta. Natomiast Marek właśnie przekręcał klucz w zamku i już miał przekręcać klamkę, gdy ktoś go ubiegł. Do toalety wpadła Kaśka (była cała zapłakana, rozmazany makijaż itp.), znalazła się prosto w ramionach „brata”. Rozpłakała się na dobre. Natomiast ten nie wiedział co zrobić. Odwrócił głowę w kierunku matki i Uli, po czym spojrzał na nie błagalnym wzrokiem. Dziewczyna nadal tuliła się do niego, Helena miała łzy w oczach, spuściła głowę i wyszła. Natomiast Marek odsunął od siebie Kasię i wyszedł za matką. Dziewczyna  stała osłupiona. W jej głowie kłębiły się tysiące myśli.

„Mam ojca, mam brata i oboje mnie nienawidzą! Co ja zrobiłam?”

Znowu zaczęła płakać. Ula podała jej chusteczki mówiąc przy tym:

- Nie płacz. Wszystko się ułoży.

Natomiast Marek nieustannie szukał matki. Po drodze wpadł na Sebę.

- Stary, gdzie ona jest?

- Kto?

- No ta… ta cała twoja siostrzyczka. Ładna? Opowiadaj!

- Skąd wiesz?!

- Od Doroty, a ta od swojej sekretarki, z kolei ta od jakiejś tam modelki, która wie od Violi.

- Aha.

- No mów! Jak wygląda?! 

- Seba, zamknij się! Widziałeś moją matkę?

- Nie, a co?

- Nieważne.

Odwrócił się i ujrzał coś, czego by się tutaj nigdy nie spodziewał: z windy wyszedł Michał, a za nim Marcin, ubrani w mundury wojskowe. Podeszli do Marka i Seby. Wszyscy patrzyli na nich zaskoczeni, natomiast modelki zaczęły się im bacznie przyglądać i szeptać między sobą. 

- Cześć – rzekli równo panowie w mundurach.

- Cześć – odpowiedzieli zaskoczeni panowie w garniturach.

- Co wy tu robicie? – zapytał Marek.

- Viola dzwoniła, że masz siostrę, więc wsiedliśmy w samochód i prosto z jednostki przyjechaliśmy tutaj. No i jak? Gdzie ona jest? Jak wygląda?

Michał w oddali zobaczył Violkę, uśmiechnął się i rzekł:

- Zaraz wracam – i odszedł w jej kierunku. – Cześć kochanie – przywitał się.

- Cześć.

Złapał Violkę za rękę i razem udali się w stronę paczki kumpli. Bulterier przedstawił Marcinowi swoją dziewczynę i ponownie zaczęli rozmawiać o Kaście. Nagle ni z gruszki ni z pietruszki wtrąciła się Viola:

- A, Michał, zapomniałam ci powiedzieć. Była u mnie wrona i przywiozła mi ryjek sałaty. Dasz wiarę?!

- Yyy… Co?

- No wiesz.

- Nie!

Marek jako pierwszy zrozumiał, o co chodzi, i wybuchnął śmiechem, ale zaraz spoważniał.

- Viola, żartowałaś? – zapytał poważnie.    

- Nie – rzekła z uśmiechem.

- Ło, stary, ale wpadłeś – dodał Marek.

- Ale że niby... Wpadłeś – rzekł Seba.

- O co wam chodzi? – dopytywał Michał.

- On jeszcze się  nie domyśla. Stary ty będziesz… - zaczął Marek, ale przerwała mu Viola.

- Ojcem! Cieszysz się?!

Michał zbladł, następnie się zarumienił, później zrobił wielkie oczy. Podszedł do Violi i przytulił ją z całych sił. Trzymając ją w objęciach uradowany powiedział:

- Teraz już nie masz wyjścia, musisz się do mnie przeprowadzić.

- No chyba nie mam wyjścia i tak mi nie odpuścisz.