Rozdział 9

Późnym popołudniem w akademiku. 

- Monia i jak? – zapytała Endi.

- Nie no, ekstra... 

Faktycznie. Dziewczyna wyglądała wspaniale. Miała na sobie czarne, wysokie szpilki, czarne leginsy kończące się na kostce, które wydłużały jej nogi, do tego miała idealnie dopasowaną, popielatą tunikę z dekoltem, na który opadał delikatny, srebrny łańcuszek z wisiorkiem, który kiedyś dostała od mamy na szczęście. Na twarzy miała lekki makijaż, który nie zagłuszał jej naturalnej urody. Włosy nie spięte lecz lekko pofalowane i swobodnie puszczone na ramiona.

- Ale tak szczerze? – zapytała poddenerwowana Anita.

- Boże, Andzia. Wyglądasz bosko – zapewniła ją.

- Od razu lepiej – rzekła, po czym obie wybuchnęły śmiechem. – A jak tam, o której przyjdzie Brutus i zabierze cię na tę romantyczną komedię – Ciacho? 

- Haha. Za chwilę powinien być. A twój rycerz w tuningowanym BMW, co? – odgryzła się Monia.

- Hmm... Też powinien za chwilę być – odparła patrząc na zegarek.

Nieoczekiwanie do pokoju, bez pukania wszedł Marcin, a za nim Brutus. Spotkali się pod akademikiem. 

- Wow – wydusił z siebie Marcin na widok Endi.

Podszedł bliżej, złapał ją za rękę, okręcił dookoła i przyciągnął do siebie i pocałował czule. 

- Witam. 

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego promiennie. 

- To jak? Zbieramy się?

- Mhm – zabrała kurtkę z krzesła i ruszyła w kierunku wyjścia mówiąc do Moniki jeszcze witającej się z Brutusem – To cześć. Miłej zabawy.

- Nawzajem. 

Chwilę po dwudziestej parapetówka trwała już w najlepsze. Wszyscy goście już byli. Dom został zwiedziony wzdłuż i wszerz. Prezenty już wręczone, odpakowane i obgadane. Anita właśnie zaczęła rozmawiać z Ulką, Violką, Dorką i Kaśką na temat wyjazdu, który miał się odbyć już w ten wtorek. Rozmawiały, która z nich co spakowała, bądź też co zamierza jeszcze spakować, gdy nieoczekiwanie Kaśka zmieniła temat:

- Anita...

- Tak?

- My wszystkie zastanawiałyśmy się...

- Oczywiście zanim podeszłaś do nas – wtrąciła podpita Dorka.

- Tak. Zastanawiałyśmy się, co oznacza tatuaż Marcina.

- Który? – wypaliła Anita, po czym szybko ugryzła się w język. 

- To ma więcej niż jeden? A Michaś nie ma żadnego – żachnęła się Viola.

- Bo wiesz – kontynuowała Kaśka – Tak sobie myślałyśmy, że jesteście parą, a dziewczyna to powinna wiedzieć. 

Anita spojrzała na Marcina, który akurat rozmawiał z kolegami i gdy ten zerknął na nią zrobiła do niego maślane oczka, bezgłośnie powiedziała „Help” i z powrotem odwróciła się przodem. 

- Chodzi wam o tej na prawej ręce? – próbowała odwlec swoją odpowiedź.

- Tak – wszystkie przytaknęły.

Marcin odłożył drinka i zwrócił się do kumpli:

- Sory, chłopaki – rozbawiony ruszył w kierunku Endi.

- A więc... – zaczęła ponownie.

- Można? – zapytał Marcin wyciągając ku Anitce rękę.

Dziewczyna spojrzała na koleżanki przepraszającym wzrokiem.

- Idź. Później nam dokończysz – powiedziała Ulka.

Marcin ruszył w stronę parkietu.

- Boże... W samą porę – odetchnęła z ulgą dziewczyna.

- A mogę wiedzieć od czego cię wybawiłem? – zapytał, jednocześnie kładąc swoje ręce na jej biodrach.

- Marcin. Po co założyłeś koszulę z krótkim rękawem?

- A co, nie podoba ci się? – zapytał, jednocześnie przyciągając ją jeszcze bliżej siebie.

- Nie, no, w sportowych ci do twarzy – uśmiechnęła się do niego. – Tylko dziewczyny teraz wypytują mnie o znaczenie twojego tatuażu na ręce, a ja nie wiem jak się wykręcić.

Marcin objął ją tak, że stała do niego tyłem, a jego ręce znalazły się na jej brzuchu.

- Czyli mam rozumieć, że uratowałem cię przed wyjawieniem mojej tajemnicy – ostatnie słowo wyszeptał jej wprost do ucha.

- Tak – rzekła odwracając się do niego przodem i robiąc krok w przód, co sprawiło, że Marcin też musiał zrobić krok, tyle że do tyłu.

- Kotku. W tańcu prowadzi facet. Mówiłem ci wczoraj.

- Wiem – rzekła, po czym popchnęła go do tyłu.

Teraz stali za jednym z filarów w salonie. Dziewczyna podeszła bliżej i namiętnie go pocałowała.

- A dlaczego się chowamy? – zapytał spoglądając na nią uważnie.

- Bo tam by Michał widział, a i tak się mu nie podoba, że mnie wziąłeś.

- Doprawdy? Endi, już się nie boję, nie musimy się ukrywać – zapewnił ją.

- W to nie wątpię – rzekła, po czym objęła jego twarz w swoje ręce i ponownie wpiła się w jego usta.

Chłopak opuścił dłonie niżej niż trzymał je wcześniej.

- Cinek...

- Hmm? Ale... czekaj! Jak... jak ty mnie nazwałaś?

- Noo...no co? Nie podoba ci się? Ty też zdrabniasz moje imię – rzekła szczerząc ząbki.

- Ale... Cinek? Hmm... Cinek. No okej – rzekł z miną zbitego psa. – Co chciałaś?

- A co powiesz na to, żebym dziś też nocowała u ciebie? – zapytała ruszając w stronę parkietu i ciągnąc chłopaka za sobą.

- To propozycja? – zapytał podekscytowany.

- Hmm. Powiedzmy ze oferta – rzekła z uśmiechem, po czym wyszeptała wprost w jego usta – Wręcz nie do odrzucenia. – pocałowała go namiętnie, nie zwracając uwagi na to, że tuż obok stoi Michał z Markiem.

Wściekły Bulterier odłożył drinka w taki sposób, że szkło pękło pod naciskiem jego dłoni.

- Michał, opanuj się! – Cygan zaczął uspokajać kumpla, po czym dodał w myślach: „Ona to robi specjalnie?!”

- Seba – zaczął Bulterier. – Odbij ją!

- Yyy... Co? – zapytał zdezorientowany.

- Odbij moją siostrę w tańcu, idioto! – kładł nacisk na każde słowo.

- Ale jak? Ona tańczy z... – zaczął Seba, ale widząc wściekłą minę Bulteriera szybko dodał – Okej, już idę.

W tym samym czasie Marcin nadal tańczył z Anitą.

- A później? – dopytywała Endi.

- A później możemy wreszcie obejrzeć ten film, który zaczęliśmy wczoraj.

- A później?

- A zacięła ci się płyta? – zapytał żartobliwie.

- Okej. A następnie?

- Haha. Hmm. No ewentualnie mogę skusić się na twoje propozycje.

- Okej. To pomyślę... Ale mogę liczyć na to, że na filmie zastąpisz mi Tomka? – zapytała spoglądając na niego.

- Aaa, tego pluszaka! Spoko, tul do woli – powiedział z uśmiechem, jednocześnie okręcając ją tak, że znalazła się w odległości dwóch wyciągniętych rąk od niego.

I wtedy zdezorientowana Andzia znalazła się w ramionach Seby.

- Ale... – zaczęła.

- Ej no, rozmawiałem...

Do równie zdezorientowanego Marcina podszedł Bulterier mówiąc przy tym:

- Musimy porozmawiać – i udał się w kierunku wyjścia na dwór.

O dziwo uśmiechnięty Blady ruszył zanim.

„Wyjaśnisz to raz na zawsze i będzie spokój” – pomyślał pewny siebie. Za nimi ruszył także Marek w celach pokojowych. Zamierzał uspokoić kumpli, a raczej jednego, bardzo wściekłego kumpla.

- Bo twój brat chciał z nim porozmawiać – wyjaśniał Anicie Seba.

- Michał? O Boże! – powiedziała zdenerwowana, puszczając Sebastiana i ruszając za nimi, ale ktoś pociągnął ją za rękę. Tym kimś była Ulka.

- Anita, no chodź. Nie dokończyłaś nam.

- Ale...

W tym samym czasie na zewnątrz.

- Michał, uspokój się – powiedział Marek, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi.

To była dyskusja między nimi. Bulterier i Blady. Nie Marcin, lecz stary Blady. Taki, o którym nikt nie chciał pamiętać.

- W ogóle nie podoba mi się to, że jesteście razem! A...

- To nie twój interes! – zaznaczył, a zarazem na pełnym luzie przerwał mu Blady.

Marek zbaraniał. Nigdy, ale to przenigdy nie był świadkiem sceny, w której Marcin pyskował Bulterierowi. Był w szoku. Nawet w wojsku tak nie było. Zawsze uważał, że jedynymi osobami, jakich bał się Marcin byli właśnie Bulterier i on sam.

Jeszcze nic nie podejrzewający Michał spojrzał wrogo na kumpla i z powrotem zaczął:

- Po cholerę ją brałeś?! Ona...

- Bo chciałem! – znowu mu przerwał.

Bulterier teraz już nie wytrzymał. Zrobił krok w kierunku Marcina.

- Jeszcze raz zobaczę taką scenę, albo rączki pójdą ci tam, gdzie nie powinny... – ponownie zrobił krok w przód z zamiarem załatwienia sprawy po męsku. - ...to zobaczysz co ci zrobię!

- Ty mi grozisz?! – zapytał wręcz rozbawiony Blady, po czym radykalnie zmienił ton głosu. – A co ty mi, kurwa, możesz zrobić?! – popchnął Bulteriera z całej siły sprawiając, że ten poleciał kilka kroków w tył. Następnie to on ruszył w jego stronę. – No co?! Mowę ci odebrało?! A może mam ci pomóc?! – strzyknął palcami – No pytam się?! – ale widząc zdezorientowaną minę Michała dodał – Uważaj, żebyś się nie przeliczył!

Cygan stał jak wryty. Takiego Bladego nie znał, nawet Bulterier był zaskoczony; co prawda wiedział co nieco o jego przeszłości, ale to wiedział, a nie widział. Marek nie wiedział co zrobić.

- Marcin, weź na luz – Cygan tylko tyle wymyślił.

- A! Bym zapomniał! Masz pozdrowienia od Siwego! Jeśli wiesz, o co mi chodzi! – powiedział wrogo Blady.

Bulterier otworzył szeroko oczy. Teraz był już pewien.

- Nie mów mi, że ty wrócił...

- A jeśli nawet to co?! Masz coś przeciwko?!

- Tak! A Anita?! Wybieraj! Albo oni albo ona! Nie pozwolę...

- Pozwolę?! – zapytał rozbawiony – Pozwalać to ty sobie możesz Cyganowi, a w moje życie to ty się nie wpierdalaj! Pamiętaj, jedynie możesz się pokaleczyć! Albo ktoś ciebie! – spojrzał na niego ostro, odwrócił się i bez słowa wszedł z powrotem do domu.