Rozdział 40

W tym samym czasie za miastem w domu państwa Dobrzańskich.

- Stary, weź się uspokój, to jeszcze nie koniec świata – Marek pocieszał Michała, który przed chwilą skończył mu opowiadać o tym, czego dowiedział się na temat swojej ukochanej młodszej siostry.

- Nie koniec świata?! Ty w ogóle słyszysz, co mówisz?! Ona bije się z jakimiś popaprańcami i to dla zabawy!

- Ale...

- Robi sobie tatuaże, ćpa, prowadza się najpierw z bossem mafii, a później z dealerem! I ja mam być spokojny, bo to nie koniec świata?!

Marek zamilkł. Ula nagle wyłoniła się z pokoju i patrzyła na Michała zszokowana. W końcu ciszę przerwał Marek.

- Ale że... o kim ty mówisz?

Michał zdał sobie sprawę, że powiedział za dużo. Nie wiedział jak z tego wybrnąć.

- Ja... tak ogólnie mówię. Sami bandyci!

- Taaa... – Marek intensywnie nad czymś myślał. – bandyci...

- A skąd ty w ogóle to wszystko wiesz? Przecież Anita z tobą nie rozmawia – zapytała Ulka.

Michał ucieszył się ze zmiany tematu.

- Marcin do mnie dzwonił.

- A on skąd wie?

- Wspólny kumpel jego i Anity do niego dzwonił i mu opowiadał.

- To ona się tym chwali? Niby to tajne, a tu nagle wszyscy wiedzą – odparła Ula.

- Nie, to jakaś grubsza sprawa, mówiłem, że to sami bandyci. Bo ten kumpel zobaczył ten tatuaż i wiedział co to znaczy, bo jego braszka w tym siedzi i w ogóle to jakaś recydywa.

Ula westchnęła i usiadła obok Michała. Położyła mu rękę na ramieniu i rzekła:

- Anita ma swój rozum. Może to wcale nie jest takie złe na jakie wygląda? Przecież Marek z nią gadał i wszystko było okej, nie zachowywała się jak kryminalistka.

- Co? – Michał spojrzał na kumpla. – Gadałeś z nią? Kiedy?

- Aaa... to był przypadek. Wtedy, co mniej więcej tydzień temu z Violką na zakupy poszła.

- Pierwsze słyszę. Viola nic mi nie mówiła.

- Nie? Na jakąś studniówkę z kolegą szła czy jakoś tak.

- Jaką studniówkę? Przecież ona nienawidzi imprez, zwłaszcza jak trzeba tańczyć. A tam jest jakiś polonez chyba, nie?

- No nieważne. Bynajmniej przyszła do F&D i poprosiła Violę, żeby z nią poszła po kieckę, a jak ją poprosiłem, żeby ze mną porozmawiała, to bez problemu przyszła i normalnie ze mną gadała, bez żadnych fochów – wytłumaczył Marek.

- A o czym gadaliście?

- Tak ogólnie, co u niej, jak sobie radzi... i muszę cię uspokoić. Wcale nie ćpa.

- Wierzysz jej?

- A zostaje nam coś innego? Poza tym nie wyglądało jakby kłamała. Zresztą jakby brała, to chyba byłoby po niej widać, nie?

- No mam nadzieję, że jest tak, jak mówisz. Naprawdę chciałbym znowu z nią normalnie pogadać.

- Spróbuj.

Michał pokiwał głową na nie.

- Próbowałem. To zawsze kończy się awanturą. Ja krzyczę, ona krzyczy i ci jej kumple też. Nigdy nam nie wybaczy. Ani Marcinowi, ani mi.

- A Marcin z nią gadał?

- A nie mówiłem wam? W ogóle go do słowa nie dopuściła, zezwała go od najgorszych i rzuciła słuchawką.

- Aha. To faktycznie – skwitowała to Ula.

Następnego dnia pod koniec godziny wychowawczej w trzeciej klasie.

Wojtek siedział na biurku i komentował ze swoją klasą studniówkę.

- Darek, to twoja partnerka wymiotowała przed restauracją?

Chłopak zarumienił się.

- No co? Młoda jest, nie potrafi ocenić ile może.

Wychowawca uśmiechnął się.

- To następnym razem nie baluj z taką młodą.

Dawid spojrzał na nauczyciela ze zgorszeniem i złośliwie rzekł:

- Nie tylko on w tej sali lubi zapraszać młode w różne miejsca.

Wojtek ugryzł się w język, aby tego nie zripostować.

- Tej, a ta twoja to ile miała lat? – zapytał Dawida ktoś z tyłu.

- Ważne, że nie rzygała – odpowiedział z uśmiechem, po czym znów utkwił wzrok w nauczycielu.

Wojtek również na niego spojrzał myśląc: „Muszę wieczorem pogadać z Anitą, żeby zrobiła coś, żeby ten mądrala zamknął jadaczkę”. W końcu zadzwonił dzwonek. Dawid wstał, zarzucił torbę na plecy i już miał wyjść, gdy usłyszał:

- Brutus! Czekaj chwilę!

Podeszła do niego jedna z dziewcząt. Razem opuścili klasę.

- Coś ty dzisiaj taki złośliwy? – zaśmiała się. – Zły dzień?

- No trochę – odparł obojętnie Dawid.

- Tak do wszystkiego miałeś komentarz. Chyba nie lubisz tego nowego profesora, co? Myślałby kto, że to jego się czepiałeś – jeszcze raz obdarzyła go ciepłym uśmiechem i odeszła w stronę koleżanek.

Nazajutrz popołudniu.

- Cześć, leniu. Wybierasz się jeszcze w tym roku szkolnym do budy? – powitał przyjaciółkę Dawid.

- Haha. Bardzo śmieszne. Wczoraj byłam.

- Bo cię Joker zaprowadził. Furorę na boisku zrobił.

- Eee... Powiedziałam mu, że jest ślepy, bo laska z jego roboty się w nim buja, a on tego nie widzi i stwierdził, że go wkurzam i mam, cytuję, wypierdalać do budy, a jak nie chciałam, to mnie zaciągnął siłą. Nawet długopisu nie miałam.

- I co dalej?

- Nic. Nie wpuścili mnie, bo nie miałam ani identyfikatora, ani legitymacji. I tyle.

- To faktycznie byłaś w szkole – zaśmiał się.

- Wcale mnie nie bawi. Jak szukał debila, który spławi tę całą Emilkę, to mnie znalazł, a tak to go wkurzam i mi się uczyć każe. A muszę ci się pochwalić, że Emilka wczoraj pudła z domu wynosiła. Chyba się wynosi, bo nie może wytrzymać, że jej Romeo ma kogoś innego.

- Mam ci gratulować?

- Nie, już ci daruję. Nie daruję ci czegoś innego – nagle spoważniała.

- Oj, przestraszyłem się.

Zmrużyła groźnie oczy.

- Nie żartuję – powiedziała chłodno.

- Co znowu zrobiłem? – zapytał udając znudzonego.

- Odczep się od niego w końcu.

- A co, poskarżył się?

- Brutus, proszę cię. To był mój wybór. Jakbym nie chciała tam iść, to bym nie poszła. Miałam wybór i ani on, ani nikt inny mnie nie zmuszał.

- Ale...

- Nie skończyłam jeszcze. Ja nie robię ci wyrzutów z tego, czym się zajmujesz. Nie mówię ci żebyś skończył dilować, ani nie obrażam tych twoich kumpli z tej cholernej mafii.

- To nie to samo.

- Nie? A czym to się różni? Daj mu święty spokój, bo znowu się pokłócimy, a tym razem już nie będę taka łaskawa, obiecuję.

- Ło... Zrobiło się groźnie.

- Nabijasz się ze mnie? – zapytała zakładając ręce na biodra.

- Nie, no coś ty. Nie gniewaj się – uśmiechnął się do niej przyjaźnie, po czym podszedł do niej i złapał ją za rękę pytając – To gdzie idziemy?