Rozdział 91

Andrzej rzekł:

- Kiedy my się ostatnio widzieliśmy? Kupę lat!

- No... – odrzekła speszona Ula.

- Musimy nadrobić zaległości. Jak tam Maciek i w ogóle, co tam u ciebie?

- Ooo... Dużo by opowiadać.

- Mam czas.

Oboje jakby zapomnieli, że w tym samym pomieszczeniu znajduje się jeszcze Marek.

- To może kiedy indziej. Nie wiem, może się kiedyś spotkamy? – zaproponowała.

Marek był coraz bardziej zazdrosny, a zarazem wkurzony, ale nie dał tego po sobie poznać. Bacznie przysłuchiwał się ich rozmowie.

- Tak, to jest dobry pomysł. Masz mój numer?

- A nie zmieniłeś przez te wszystkie lata?

- Nie.

- Więc mam.

- No to ja czekam na telefon, a teraz słucham, co cię... – spojrzał na towarzysza Uli. – Sorry. Co was sprowadza do mnie?

- Wizyta kontrolna z psem – rzekł rozeźlony Marek.

- Ach tak. Proszę położyć pieska na stole i podać mi książeczkę zdrowia.

Marek podał mu ją.

- A jak tam w Rysiowie? Po staremu?

- Taak... Dąbrowska się nie zmieniła, jeśli o to ci chodzi.

- A Bar... – nie dokończył, bo Ula mu przerwała.

- To już zakończony rozdział w moim życiu.

- No i dobrze. Nigdy go nie lubiłem. A Maciek nadal ma tego starego...

- Nie, teraz ma nowe Volvo.

- Ooo... Jestem w szoku, że sprzedał swoje ukochane cudeńko. Muszę zobaczyć, czy te jego nowe jest lepsze od mojego – rzekł Andrzej jednocześnie przeglądając książeczkę zdrowia psa. – Za tydzień musicie przyjechać na szczepienie, okej?

- Okej, przyjedziemy – rzekła Ula.

Doktor podszedł do psa, oglądał go chwilę, po czym rzekł:

- Z Tami wszystko w porządku.

- Aha. To dobrze. Gdzie mamy zapłacić? – zapytała.

- Przestań.

- Andrzej!

- Ula...

- Andrzej!

- Może zróbmy tak: pierwsza wizyta gratis, okej?

Ula zrobiła kapryśną minę i rzekła:

- Zawsze taki sam. No dobra, to my już pójdziemy. Cześć.

- Cześć.

W samochodzie.

- Kto to był?! – wybuchnął wkurzony Marek.

- Andrzej – rzekła Ula bez większego zainteresowania, wzruszając ramionami.

- Tyle to i ja wiem! Ja się pytam KTO to był DLA CIEBIE?!

- Znowu zazdrosny?

- Nie zmieniaj tematu! KTO TO BYŁ?!

- Oj, opowiem ci kiedy indziej.

- Ula...

- Marek, daj spokój. Odwieziesz mnie do domu?

- Odwieziesz mnie do domu? – powtórzył z ironią.

- Wiesz co, Marek? Ja to kocham, kiedy jesteś o mnie zazdrosny, bo robisz wtedy taką słodką minkę...

- Haha.

- No po prostu kochaną...

W tej samej chwili znaleźli się pod blokiem Uli.

- Może wejdziesz? – zaproponowała wychodząc z samochodu.

Natomiast ten siedział w nim dalej z założonymi rękoma.

- Oj, Marek, nie dąsaj się.

- Ja mam się nie dąsać? Ty mi mówisz, że ja mam się nie dąsać? Proszę tylko, żebyś mi powiedziała, kto to był!

- Marek...

- Mam się tam wrócić i z nim sobie „porozmawiać”?

- W jakim sensie?

- Domyśl się. Powoli wchodzi mi to w krew.

- Marek, chodź. Wejdziemy na górę i pogadamy.

Marek spojrzał na nią wzrokiem mówiącym „Na pewno...”.

- Marek!

W mieszkaniu.

- Chcesz coś do picia? Nie wiem, kawy, herbaty?

- Kawy – powiedział chłodno.

- Okej.

Po chwili oboje byli już w salonie.

- Słucham. Co byś chciał wiedzieć?

- Skąd go znasz? – zapytał na początek.

- Z Rysiowa. Przyjeżdżał na wakacje do babci.

- Czy coś...? No wiesz.

- Czy cos między nami było? O to ci chodzi?

- Yyy... No tak – Marek trochę się zmieszał jej bezpośredniością.

- Tak. To znaczy nie. Może zacznę od początku. Nie było takiej dziewczyny na podwórku, która by się skrycie w nim nie podkochiwała. No wiesz, młody, wysportowany, inteligentny, przystojny blondyn to była rzadkość w Rysiowie. Jego babcia mieszkała kilka domów dalej. On zakumplował się z Maćkiem, a ten przedstawił mu mnie. Później pojawił się Bartek Dąbrowski. Wyleczyłam się z Andrzeja i wpadłam w sidła Bartka. Dopiero wtedy Andrzej zaczął się żywiej mną interesować. Ale to już przeszłość. Jesteśmy przyjaciółmi. Marek, nie masz o co być zazdrosny – opowiedziała w dużym skrócie historię znajomości z Andrzejem.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi od razu, że go znasz?

- Ponieważ wiedziałam jaka będzie twoja reakcja.

- Haha – Marek przytulił Ulkę do siebie. – Ale cóż, z tego co widzę, to musisz się zacząć przyzwyczajać do moich wybuchów. W sensie zazdrości.

- Dlaczego?

- Bo gdzie się nie spojrzę, to albo ty znasz jakiegoś faceta, albo właśnie poznajesz i co najgorsze z nim flirtujesz. A ja chcę cię mieć tylko dla siebie, rozumiesz?

Dziewczyna wtuliła się w narzeczonego i rzekła:

- A co ja mam powiedzieć kiedy widzę nastą z kolei modelkę klejącą się do ciebie?

- Ulka...

- Marek, taka jest prawda.

- Uznajmy, że tego ostatniego stwierdzenia nie było, okej?

- Ale..

- OKEJ?

- Ale..

- Ula!

- No dobrze. To jak? Nadszedł wieczór, nie?

- Niby tak, a co?

- Mieliśmy przemyśleć jeszcze raz tą moją propozycję. No wiesz... w sensie sprzedaży mieszkania.

- Ach, to. No... Ja trochę myślałem i stwierdzam, że to nie jest taki zły pomysł.

- Bo mój – zaśmiała się Ula.

- No... Tylko które zostawimy, a które sprzedamy?

- I to jest problem. Z tego co liczyłam, korzystniej byłoby sprzedać twoje. Więc jak?

- Niech będzie. A właściwie to jest już twoje mieszkanie, czy jeszcze nie?

- Formalnie?

- Tak.

- Moje – rzekła z uśmiechem.

- Kiedy wy to zdążyłyście załatwić?

- Czary mary. To co, jedziemy po twoje rzeczy?

- Teraz?!

- Marek, chcę cię mieć przy sobie i nie chcę z tym zwlekać. Dosyć się już naczekałam.

- Co masz na myśli? A zresztą nie mów. Nie chcę wiedzieć.

- Więc jak? – Ula zrobiła słodką minkę. – Proszę...

- No... No... No dobra.

Dziewczyna rzuciła mu się na szyję i pocałowała bardzo namiętnie. Oszołomiony chłopak nie wiedział co zrobić – jeszcze nigdy nie widział jej tak szczęśliwej. Cieszył się, że to on  spowodował uśmiech na jej ustach. Nagle dziewczyna poderwała się z miejsca i pociągnęła go za sobą.

- Chodź.

- Gdzie?

- Do ciebie, po rzeczy. Chodź!

- Już, już.

Gdy wrócili do mieszkania z wszystkimi rzeczami Marka było już po drugiej w nocy.

- Jutro rozpakujemy, okej? – zapytał chłopak. – Zaraz będzie trzecia. Nie wyśpimy się.

- Okej. Chodź pod prysznic i idziemy spać.

- Razem?

- No idziemy spać razem, a chcesz osobno?

- Nie! Tylko powiedziałaś: Chodź pod prysznic. I to zabrzmiało tak... no wiesz. Że niby razem.

- Zdawało ci się.

- Szkoda. To pójdę pierwszy.

Po chwili zniknął w łazience. Nagle zawołał:

- Ula, możesz mi przynieść coś do przebrania?!

- Okej!

Zapukała do łazienki, lecz nikt nie odpowiedział. Zapukała ponownie i weszła. Zobaczyła, że Marek nie wyszedł jeszcze spod prysznica. Zostawiła rzeczy i wyszła. Po chwili wyszedł także Marek.

- Dzięki.

- Nie ma sprawy. Teraz moja kolej.

- Może ci pomóc? – zapytał z zalotnym uśmieszkiem na ustach.

- Ty już się umyłeś.

- Nadmiar wody i mydła nie szkodzi – zaśmiał się. – To jak?

- Jeśli chcesz...

- Serio?

Ula z delikatnym uśmiechem na ustach weszła do łazienki, a za nią Marek, cały w skowronkach.