Rozdział 5

Rano, w firmie

- Cześć Ula - powiedział zdyszany Marek wchodząc do biura. - Cholera, znowu zaspałem!

- No widzę. Jak wczoraj?

- Mogło być gorzej. Może zmieńmy temat na jakiś przyjemniejszy.

- Na przykład?

- Na przykład co robisz w ten weekend?

- Nic szczególnego. Dlaczego pytasz?

- A może...

- Co może? - wtrąciła się Viola, która właśnie nie wiadomo skąd pojawiła się przy swoim biurku.

- A może to nie twoja sprawa? - powiedział rozeźlony Marek.

- No ale... - zaczęła Violetta.

- Nie tłumacz się. Ula, mogę prosić cię do mojego gabinetu?

- Tak, już idę.

W gabinecie

- To na początek może... - Marek zbliżył się do Uli.

BUM!

Nagle weszła Viola.

- Marek, nie przeszkadzam?

- Tak, przeszkadzasz! Viola, naucz się pukać! - krzyknął Marek.

- No ale to jest sprawa wagi kosmicznej! - powiedziała Viola.

- Nie interesuje mnie to! Przyjdź jak skończę z Ulą - rzekł do reszty wkurzony Marek.

- Co skończysz? - spytała zaciekawiona Viola.

- Co skończę? - Marek spojrzał na Ulę. - Rozmawiać. Rozmawiać skończę.

- Aha. To ja przyjdę później.

Marek zamknął drzwi i podszedł do Uli.

- To na czym skończyliśmy? - uśmiechnął się  - Aha, już wiem.

Przysunął się do niej i ją namiętnie pocałował. Ula odwzajemniła pocałunek. Po chwili Marek powiedział:

- A co robisz jutro po pracy?

- Jadę do domu, jak zawsze, a co?

- A chciałabyś pojechać ze mną do SPA?

Ulę zatkało. Nie wiedziała co powiedzieć. Po chwili wyjąkała:

- Ja? Z Tobą? Do SPA?

- A dlaczego nie? Więc?

- No...

- No? - Marek uśmiechnął się do niej.

- No... dobrze. Zaskoczyłeś mnie.

- To w piątek po pracy wyjeżdżamy, dobrze?

- Dobrze, to ja wracam do papierów. Aaa! Powiedzieć Violi, że skończyliśmy rozmawiać? - zapytała Ula wychodząc.

- Co? Aaa to... Niech mi się lepiej na oczy nie pokazuje, aż mi nie przejdzie, dobrze?

- Dobrze, przekażę, panie prezesie.

Marek się uśmiechnął, a Ulka wychodząc natknęła się na rozwścieczoną jak osa Paulinę.

„No to, Marek, współczuję ci” - pomyślała Ula.

Paulina weszła do gabinetu.

- Marek, musimy porozmawiać.

- Nie teraz.

- A kiedy?

- Paula, nie mam teraz czasu ani głowy do tego typu rozmów.

- Jak to nie masz?!

- Nie mam.

- Ale Marek!

„Nie markuj mi tu teraz!” - pomyślał Marek.

W tym samym czasie.

- Ala, jadę z Markiem na weekend do SPA!

- Ula...

- Proszę, chociaż raz ciesz się razem ze mną i nie praw mi kazań. Jestem taka szczęśliwa!

- No dobrze. Wiesz, co o tym myślę, ale skoro prosisz... to cieszę się razem z tobą.

- Super! Mam jeszcze jedną prośbę. Poszłabyś ze mną do kilku sklepów? Muszę sobie przygotować wyprawkę - powiedziała Ula błagalnym głosem.

- Pewnie kochanie, z ogromną przyjemnością.

Wieczorem

Ula przebierała się w łazience i co chwilę pokazywała się ojcu w nowych fatałaszkach w kuchni.

- Ulcia, nie poznaję cię! Najpierw te soczewki, teraz ubrania... Z dnia na dzień wyglądasz jakoś tak... piękniej! Kto cię tak zmienia?

„Nie kto, ale co - miłość!” - pomyślała Ula.

- Wydaje ci się, tato. Po prostu tak jakoś wszystko się potoczyło, że to wyszło samo z siebie. W ogóle chciałam cię, tato, powiadomić, że wyjeżdżam na weekend.

- O! To wspaniale! Gdzie?

- Do SPA na Mazury. Z Markiem.

Panu Józefowi zrzedła mina.

- Ulcia, to jest twój szef, a ty robisz sobie z nim wakacje?

- To wyjazd służbowy. Ale przy okazji mogę skorzystać z uroków SPA. I tylko to!

„Boże, ja kłamię! Tacie! Wyjazd służbowy - co ja sobie myślę? Bardziej nie - służbowo to jeszcze nigdy nie wyjeżdżałam” - pomyślała Ula.