Rozdział 6

Piątek po południu

W siedzibie firmy już prawie nikogo nie było. Marek wyszedł z gabinetu i powiedział do Uli:

- To jak? Zbieramy się? Rozumiem, że bagaż masz w domu?

- Tak, jestem gotowa. A bagaż czeka w Rysiowie.

- No to pojedziemy po niego?

- Tak.

- Więc chodź.

Ula i Marek wyszli tylnim wyjściem i wsiedli do auta. Po kilkudziesięciu minutach byli już pod domem Ulki. Ula poszła po bagaż, a Marek czekał w samochodzie. Nagle usłyszał pukanie do szyby.

Puk, puk, puk.

- Cześć.

- Cześć Maciek.

- Co ty tu robisz?

- Czekam, nie widać? - Marek drwiąco uśmiechnął się do Maćka.

- Pewnie znowu mieszasz Ulce w głowie?

- Ja? Kto miesza ten miesza.

- Czy ty coś sugerujesz?

- Ja? Ależ skąd.

Ula wyszła z domu z czerwoną walizką.

- O, cześć Maciek.

- Cześć Ula, gdzieś wyjeżdżasz?

- Ja... tak...

- A po co?

- Służbowo oczywiście - wtrącił się Marek.

- Tak? A gdzie? - zapytał zdenerwowany Maciek.

- Maciek, a czy to ważne? - powiedziała Ula.

Marek spakował jej walizkę do auta i rzekł:

- My już musimy jechać.

- Udanych interesów.

- Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć - odpowiedział Marek, jednocześnie uśmiechając się drwiąco.

- Cześć Maciek.

- Cześć.

Po kilku godzinach jazdy dotarli na miejsce. Była już późna pora, około 22. Zatrzymali się na parkingu przed SPA . Marek obudził Ulkę.

- Ula...

Ta nie zareagowała.

- Ulka, śpiochu... Nie śpij. Już jesteśmy - powiedział Marek.

Ula obudziwszy się powiedziała zaspana:

- Coś się stało?

- Już jesteśmy. Ciekawe, czy mają tu jeszcze jakieś wolne miejsca?

- To nie zarezerwowałeś pokoi?

- Nie - odrzekł Marek, uśmiechając się.

Wysiedli z auta i sięgnęli walizki. Podążyli do środka. Następnie podeszli do recepcji.

- Dobry wieczór.

- Dobry wieczór. W czym mogę pomóc?

- Chcielibyśmy zarezerwować... - Marek nie dokończył, bo recepcjonistka mu przerwała.

- Pokój?

- Pokoje. Dwa pokoje.

- Bardzo mi przykro, ale jest ostatni pokój.

- Ostatni? - Marek spojrzał na Ulę. - Ostatni. Dasz wiarę?

- To co robimy?

- Jest już późno.

- No to będziemy się musieli jakoś pomieścić.

- Tak? Może być?

- Tak, niech będzie.

- To poproszę ten pokój.

- Proszę bardzo. - powiedziała recepcjonistka, jednocześnie wyciągając klucz z numerkiem 13.

Marek z Ula podążyli do windy. Wjechali na 2 piętro i weszli do pokoju. Ula stwierdziła:

- To ja mogę spać na kanapie.

- Nie, no co ty. Ja się prześpię na kanapie.

- Ale...

- Nie przesadzaj.

- No dobrze. To ja idę się umyć.

Ula weszła do łazienki. Nie było jej dłuższą chwilę. Natomiast Marek w tym czasie przygotował sobie kanapę do spania. Ula wyszła z łazienki. Miała mokre włosy i puszysty biały szlafrok na sobie. Marek odwrócił się i ujrzał zakłopotaną Ulkę. Nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos powiedział:

- Muszę powiedzieć Sebastianowi, że wcale nie jesteś taka...

- No jaka?

- Powiedziałem to na głos?

- Tak. Proszę, dokończ.

- Nie, nie powiem.

- No powiedz. Jestem bardzo ciekawa.

- A nie obrazisz się?

- Nie.

- Nie, nie powiem.

- No... - Ulka nie dokończyła, ponieważ rozległ się głośny grzmot.

Ula zrobiła dziwną minę i zmieniła temat.

- Co jutro robimy?

Marek odpowiedział, będąc w szoku, że tak nagle mu odpuściła:

- No nie wiem, a co chcesz?

- Basen, dawno nie pływałam - powiedziała robiąc jeszcze bardziej przerażoną minę.

- Coś się stało?

Nagle zaczęła się konkretna burza, a światło w pokoju zgasło. Ula krzyknęła:

- O BOŻE!

- Spokojnie, Ula, zaraz się zapali.

Miał rację.

- No widzisz. Ale na wszelki wypadek poszukajmy świeczek. Powinny gdzieś tu być.

Poszli do kuchni i znaleźli świeczki. Marek z zainteresowaniem przyglądał się Uli, która miała coraz bardziej przestraszoną minę.

- Coś ci jest? Dziwnie wyglądasz?

- Mi?

- No, tak. Tobie.

- Nie ważne.

- No powiedz. Coś cię martwi? - zapytał Marek z uśmiechem.

- Nie powiem, bo będziesz się śmiał.

- Nie będę.

Znów strasznie zagrzmiało. Ula aż podskoczyła.

- Już wiem! Ula, boisz się burzy. A myślałem, że to coś poważniejszego - powiedział Marek.

- Fajnie, możesz się śmiać.

Ula wyszła z kuchni. Usiadła z podkurczonymi nogami na łóżku i wzięła do rąk poduszkę, do której natychmiast się przytuliła. Marek również wyszedł z kuchni. Zobaczył Ulkę wtuloną w poduszkę.

- Ale to ty nie żartujesz?

Ula nie odpowiedziała tylko jeszcze bardziej wtuliła się w poduszkę. Marek, widząc jej przerażenie, podszedł do niej, usiadł obok i wyciągnął jej poduszkę z rąk. Dziewczyna zaprotestowała:

- Marek, zostaw!

- Ulka, daj spokój - przytulił ją do siebie.

- Nie wysilaj się! - Ula z powrotem wzięła do rąk poduszkę.

- Ulka, chcę ci pomóc! - Marek spróbował jeszcze raz.

Ta tym razem się nie opierała. Wtuliła się w niego, a on powiedział do niej:

- Wszystko będzie dobrze, nic ci się nie stanie. Nie jesteś sama, jesteś ze mną. Ulka, nie płacz... - skończył Marek, gdyż zauważył łzy spływające po jej policzkach - Ja cię obronię!

Ula wybuchnęła śmiechem przez łzy i powiedziała:

- Ty?

- No wiesz co? A co ze mną nie tak?

Ula próbowała wybrnąć z sytuacji tak, aby nie urazić ukochanego.

- Nie, nic. Wszystko z tobą w porządku. Po prostu tak jakoś wyszło.

Marek głupio się uśmiechnął i rzekł:

- Ha, ha, ha...

- Ale o co chodzi? :)

Ten spontanicznie rzucił w nią poduszką.

- Eeej! - powiedziała i rzuciła również.

Tak dłuższą chwilę rzucali się poduszkami. Aż nagle Marek próbując wyszarpnąć Uli poduszkę, którą trzymała teraz w ręce, przytulił ją do siebie i spojrzał głęboko w jej zapłakane oczy. Ula przestała się śmiać. Jej wzrok zatrzymał się na jego niebieskich oczach. Stali tak przez moment, aż nagle Marek pocałował Ulę tak, jak jeszcze nigdy wcześniej.