Rozdział 7

Rano Marek obudziwszy się poczuł wtuloną w siebie śpiącą Ulkę. Próbował wstać z łóżka tak, aby jej nie obudzić, ale mu to się nie udało. Ulka otworzyła oczy.

- Dzień dobry. Jak się spało? - spytał się, jednoczenie pochylając się nad nią i całując w usta.

- Dzień dobry. Krótko, ale wspaniale.

Marek uśmiechnął się. Ula wstała z łóżka, ubrana w jego wczorajszą, białą koszulę.

- Jesteś głodny? Zrobię śniadanie - powiedziała, po czym ruszyła w stronę kuchni.

- Okej - Marek ruszył za nią.

- Marek, co byś zjadł...? Jest ser... Ser... Hmm... Tylko ser - odwróciła się w jego stronę i rzekła z uśmiechem - Może zjemy na dole?

Marek uśmiechnął się, spojrzał na zegarek i odpowiedział:

- Okej.

- Ale ty jesteś dzisiaj rozmowny...

- Ula... - Marek podszedł do Uli, objął ją w talii i powiedział - Ula ty jesteś... to znaczy ty byłaś... dziewicą...

Ula nie odpowiedziała.

- Ula, ty nigdy... - Marek nie dokończył, ponieważ Ula mu przerwała.

- Nie, obiecałam sobie, że zrobię to z osobą, którą naprawdę pokocham - Ula spojrzała Markowi prosto w oczy.

- To Bartka nie kochałaś?

- Na szczęście wydało się, kim jest naprawdę, zanim zdążyłam zrobić coś, czego bym później żałowała.

Marek miał zakłopotaną minę. Nie wiedział dokładnie co ma o tym wszystkim myśleć. Dopiero teraz dotarło do niego to co zrobili i, o dziwo! nie żałował tego.

- Ula - powiedział cichym głosem - Ula, ja się chyba w tobie zakochałem.

„Kurde blaszka... powiedział to” – pomyślała od razu.

- Kurde blaszka, powiedziałeś to.

Marek uśmiechnął się, Ula także, po czym zmieniła temat.

- Więc jak, idziemy na śniadanie.

- Tak, idę się ubrać.

- Dobrze.

Po 30 minutach byli już po śniadaniu. Marek idąc do windy poczuł dzwoniący telefon. Ula zapytała:

- Paula?

- Nie, Seba. Poczekaj chwilę.

Marek odszedł na bok, a Ula czekała na niego przy windzie.

- No cześć.

- Cześć.

- Co chciałeś?

- Stary, nie gniewaj się, ale jakimś cudem Paula się dowiedziała gdzie jesteś. Na szczęście nie wie z kim.

- Co?!

- Nie wiem jak, ale możesz się jej spodziewać.

- Przecież tylko ty o tym wiedziałeś! - krzyczał Marek nie zwracając uwagi na bacznie przyglądającą się mu Ulkę - Wiesz chociaż kiedy wyjechała?

- Nie wiem. Wybiegła z firmy jak poparzona. A ty co jej powiedziałeś jak wyjeżdżałeś?

- Że to wyjazd biznesowy.

- No to nieźle się wkopałeś.

- Dzięki, stary. Kończę, musimy się z Ulką gdzieś przenieść. Na razie - zakończył Marek, po czym schował telefon do kieszeni.

Spojrzał na Ulę, która zapytała:

- Coś się stało?

- Tak. Mam nadzieję, że się nie pogniewasz.

- No mów.

- Paula tu jedzie.

- Co?!

- Nie wiem jak to się stało, ale Seba mnie poinformował.

 „Jak czegoś nie rozumiem, bo jak ja mówię coś Ali o nas, to Marek ma pretensje, ale Sebastian zawsze wie o wszystkim!” – pomyślała dziewczyna.

- Ula, co tak milczysz?

- Nieważne.

- To chodź. Chyba będziemy musieli zrezygnować z kąpieli i przenieść się w inne miejsce.

Ula i Marek wjechali na górę, weszli do pokoju, schowali rzeczy, które udało im się wcześniej rozpakować. Wzięli walizki i udali się do windy. Następnie udali się do recepcji, oddali klucze, wyszli z hotelu, schowali bagaże i ruszyli w drogę. Obok nich przejechała taksówka, w której na tylnym siedzeniu Ula rozpoznała patrzącą w drugą stronę Paulinę.

- Marek, w samą porę. Właśnie minęła nas taksówka Pauliny.