Rozdział 10

Marek i Ula mieli zaskoczone miny. Viola i Sebastian weszli do salonu.

- O, Marek! I... Ula? Co ty tu robisz?

- Potrzebowałam pomocy w przygotowaniach do konkursu na dyrektora finansowego, a kto lepiej się zna na finansach, niż nasz Sebastian? - Ula wymyśliła to wszystko na miejscu.

- No właśnie! - Sebastian przejął inicjatywę - A kto bardziej nadaje się na dyrektora finansowego niż Ulka? Trzeba dziewczynie pomóc.

- A mogę wiedzieć co szanowny prezes tu robi?

- A ja przyjechałem do najlepszego przyjaciela, co taka zdziwiona? Lepiej powiedz, po co ty tu przyszłaś?

- Jak to po co, przecież ja i Seba... Zresztą nieważne - Viola zrobiła zakłopotaną minę.

- Marek, już skończyliśmy, odwieziesz mnie do domu?

- Nie, zostańcie jeszcze! - zachęcił Sebastian.

Marek podszedł do przyjaciela i powiedział tak, aby tylko on go usłyszał.

- Zostawimy was samych. Zresztą chyba lepiej przerwać tę rozmowę, którą zacząłeś - następnie dodał głośno. - Tak, Ula, odwiozę cię. Chodźmy.

- Okej - powiedziała Ula wstając.

- Czekaj, Marek - Sebastian zatrzymał kumpla. - Lepiej jeszcze nie wracaj do domu. Jak teraz dasz nam trochę czasu, to później mogę cię przenocować. 

- Dzięki, stary - powiedział Marek z drwiącym uśmiechem. - Dostosuję się.

Po kilkunastu minutach w Rysiowie.

- Ale oczywiście wejdziesz?

- Nie, no, daj spokój.

- Chodź, chodź, wiem co kombinuje Seba, i tak nie masz się gdzie podziać!

- Czy ty zawsze musisz wszystko wiedzieć? - zapytał z uśmiechem Marek.

- Od tego jest asystentka. Zawsze na bieżąco. Więc idziemy się czegoś napić, tak? Chodź, przecież nikt tu cię nie pogryzie.

- A nie będę przeszkadzał?

- Komu? Tacie? On lubi gości. Podejrzewam, że Jaśka jeszcze nie ma, a Betty już pewnie śpi.

- No dobrze. Wejdę.

Weszli do domu. Ula weszła pierwsza i krzyknęła:

- Tato, mamy gościa!

Marek wszedł niepewnie do przedpokoju, a Ula poszła do kuchni.

- Aaaaa!!!

Tak okropnego dźwięku Marek jeszcze nigdy nie słyszał. Wbiegł do kuchni. Ula pochylała się nad nieprzytomnym ojcem leżącym na podłodze i mówiła płaczliwym głosem:

- Tato, obudź się, proszę, otwórz oczy, nie rób mi tego...

Marek sięgnął telefon i zadzwonił pod 112.

- Halo? Pogotowie? Rysiów 8... potrzebna pilnie karetka... starszy mężczyzna stracił przytomność, nie wiadomo co mu jest...

- Bardzo mi przykro, ale był wypadek na Okęciu i brakuje karetek w szpitalach. Proszę przywieźć pacjenta we własnym zakresie. Przepraszamy. Do widzenia - odpowiedziała mechanicznym głosem dyżurna, po czym nie czekając na odpowiedź rozłączyła się.

Marek był wściekły.

- Ula, pomóż mi go przenieść, zawieziemy go do szpitala - rzekł do szlochającej dziewczyny.

- Tato... Proszę...

Wspólnymi siłami przenieśli się do auta Marka. Sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. Pan Józef był blady, nadal nie odzyskał przytomności. Jego oddech był płytki i nierówny. Ula wyciągnęła telefon i po chwili powiedziała do słuchawki:

- Maciek?

- Ula, dlaczego płaczesz?

- Dom jest otwarty, proszę, idź i zajrzyj do Beatki.

- Ale co się stało?

- Tata zasłabł. Wieziemy go właśnie z Markiem do szpitala.

- Ula...

- Maciek, zadzwonię później - zakończyła.