Rozdział 9

Niedziela rano.

Marek dzwonił do Uli:

- Halo?

- Cześć Ula.

- Stało się coś, że dzwonisz?

- Nie, tylko chciałem ci przypomnieć, że jutro jest rozstrzygnięcie konkursu na dyrektora finansowego.

- Tak, tak, pamiętam.

- Może pomóc ci się do niego przygotowywać?

- A Paula? Nie będzie miała do ciebie pretensji?

- Nie wiem. Nie rozmawiałem z nią jeszcze, bo spałem dzisiaj u Seby.

- Aha. To może powinieneś pojechać do domu i jej to wszystko wytłumaczyć?

- Ula, proszę cię, nie denerwuj mnie.

- Okej. Jak chcesz to możesz przyjechać.

- A może przyjadę po ciebie i przywiozę tutaj?

- Do Sebastiana?! Przestań.

- No dlaczego nie?

- A nie będę mu przeszkadzać?

- Ula, poczekaj chwilę. Seba! Ula nie będzie tu przeszkadzać, prawda?!

- Tu? - zapytał Seba ze zszokowaną miną.

- No tu.

Sebastian pomyślał chwilę, uśmiechnął się, po czym powiedział:

- Oczywiście, że nie.

- No Ula, słyszałaś? Nie będziesz mu przeszkadzać.

- Ech, no dobrze. To czekam.

Marek rozłączył się i schował telefon do kieszeni. Seba spojrzał na niego i powiedział:

- To może jeszcze mam wam kupić truskawki, a później się ulotnić?

- Nie pogniewałbym się - rzekł z uśmiechem Marek.

Sebastian zrobił jeszcze bardziej zaszokowaną minę niż poprzednio.

- Nie, no żartowałem - odparł Marek - Będę się zbierał, do Rysiowa jest kawałek drogi.

Po godzinie byli już z Ulą w mieszkaniu Seby.

- Cześć - rzekła Ulka do Seby - Na pewno nie będę przeszkadzać?

- Nie no przestań. Zrobić wam coś do picia?

- Dwie kawy - wtrącił się Marek - Siadaj Ula, rozgość się.

Sebastian odchrząknął. Marek spojrzał na niego zabójczym wzrokiem.

- Nie przejmuj się nim, chodź – powiedział do Uli jednocześnie ciągnąc ją za rękę w stronę salonu.

- To ja idę zrobić kawę. Ula, jaką pijesz? - zapytał Seba.

- Rozpuszczalną z mlekiem, jeśli można? - powiedziała Ula.

- Można, można.

Po pięciu minutach przyniósł trzy kawy.

- Trzy? Po co trzy? - spytał zdziwiony Marek.

- A ja? - spytał do końca rozdrażniony Seba.

- Aha - powiedział Marek.

- To jak mam wam pomóc?

- Spróbuj to obliczyć - powiedziała Ula po czym dodała - Jeśli chcesz, oczywiście.

- No, spoko – odparł. Po chwili ciszy zagadnął – Ula, a jak tam w SPA?

Ula, która akurat upijała łuk kawy, zakrztusiła się nią. Natomiast Marek spojrzał się na przyjaciela jakby chciał go zabić. Sebastian natomiast rzekł:

- Ale o co chodzi? Jestem ciekawy, Ula, czy ci się podobało?

Ula nie wiedziała co powiedzieć.

- Seba, o co... - Marek nie dokończył, bo Seba mu przerwał.

- Marek, nie pytałem ciebie! - spojrzał na Ulę.

- Tak, było bardzo miło - odpowiedziała rumieniąc się lekko, po czym dodała - Dzięki, że ostrzegłeś nas przed Paulą.

Sebastian zszokowany jej otwartością odpowiedział:

- Nie ma za co.

- Mogę liczyć na szczerość? - zapytała Ula.

Marek coraz baczniej przysłuchiwał się ich rozmowie.

- No jasne  - odpowiedział zdziwiony Sebastian.

- Możesz mi powiedzieć, który z was wpadł na pomysł, żeby Marek zaprosił mnie do tego SPA? - zapytała.

Marek i Sebastian spojrzeli na siebie zaskoczeni. Sebastian już otwierał usta, aby odpowiedzieć, gdy rozległ się dzwonek do drzwi.

- To ja idę otworzyć. - odparł uradowany Seba.

Marek spojrzał na Ulę nie wiedząc co zrobić. Nagle z przedpokoju dobiegł ich głos Violetty:

- Nie przeszkadzam, Sebulku?