Rozdział 12

- Może byśmy coś zjedli? Z tych nerwów zapomniałam jaka jestem głodna.

- Racja, ja też.

Naprędce wspólnie uszykowali kanapki, błyskawicznie je zjedli, rozmawiając o konkursie. Marek czuł się jak u siebie w domu, tak bezpiecznie i... normalnie, bez żadnych pretensji i narzekań. Z rozmyślań wyrwała go Ula:

- Marku, co dalej?

Marek miał zaskoczoną minę.

- Ale co masz na myśli?

- To do czego doszło między nami w SPA. Co dalej? Mam udawać, że nic się nie stało? To było trudne już przed tym wyjazdem, a teraz... po prostu nie daję rady. Kocham cię i nie chcę tego ukrywać.

Ula stała przy zlewie. Marek do niej podszedł, przytulił ją i powiedział:

- Jeszcze trochę, wytrzymaj jeszcze trochę. Dla mnie to też nie jest łatwe.

„Oszukuję narzeczoną, ciebie... Na dodatek sam nie wiem czego chcę i co czuję...” - dokończył w myślach.

Teraz wiedział jedno: był szczęśliwy, że tu jest, że trzyma w objęciach swoją asystentkę.

Ula spojrzała mu głęboko w oczy i pocałowała, a Marek odwzajemnił pocałunek. Nagle do kuchni weszła mała Beatka.

- A co wy tu robicie? - zapytała zdziwiona zaspanym głosem.

Marek i Ula oderwali się od siebie gwałtownie. Oboje mieli zakłopotane miny. W sumie kilka razy ktoś już prawie by ich przyłapał, ale zawsze udawało im się jakoś wyplątać, a teraz? Może też uda się to jakoś Betty wytłumaczyć? Ale co można wytłumaczyć dziecku?

- Betty, myślałam, że śpisz  - powiedziała zarumieniona Ula.

- Spałam, ale się obudziłam. Chcę pić.

- Marek, nalejesz jej? W lodówce jest sok.

Betty usiadła przy stole i wzięła szklankę od Marka. Ula i Marek spojrzeli na siebie. Wiedzieli, że trzeba poprosić ją, aby nie powiedziała nic tacie, bratu ani przede wszystkim Maćkowi.

- Betty... - zaczęła niepewnym głosem Ula.  - Co widziałaś?

Zarumieniła się okropnie. Tylko dlaczego? Czy dlatego, że rozmawia o całowaniu się z małą dziewczynką?

- Całowaliście się i co z tego? To chyba normalne, nie? Jasiek też całował się z Kingą - Beatka wcale nie wyglądała na zakłopotaną.

- No tak, ale... - powiedziała Ula, ale przerwała, bo nie wiedziała co teraz powiedzieć.

- Kochanie, chcieliśmy cię poprosić, żebyś nikomu o tym nie mówiła. Na razie to jest nasza, a teraz także i twoja tajemnica, dobrze? - powiedział za Ulę Marek.

Beatka pokiwała głową.

- Dzięki - powiedziała Ula. - Idź spać.

Mała wstała i już miała wychodzić, gdy nagle odwróciła się i zapytała:

- A nie baliście się, że tata was przyłapie?

„Ona nic nie wie...” - pomyślała Ula.

- Siostrzyczko, tata jest w szpitalu.

- Co się stało? - przestraszyła się Beatka.

- Bardzo źle się poczuł. Ale wszystko już jest dobrze. Jutro do niego pojedziemy. Nie martw się.

- Aha. Ale na pewno nic mu nie będzie?

- Nie.

- To dobrze. Dobranoc.

Znów już miała wychodzić, ale się odwróciła i powiedziała:

- A przeczytacie mi bajkę?