Rozdział 17

Rano Ula  stwierdziła, że musi wyjechać na jakiś czas. Zastanawiała się gdzie, a po chwili wyszła z pokoju.

- Cześć, tato.

- Cześć, Uleńko. Nie spóźnisz się do pracy?

- Nie, wzięłam tydzień wolnego.

- Coś się stało?

- Nie.

- A czemu wczoraj byłaś taka smutna, zapłakana? - zapytał zaniepokojony Józef.

- Nie, nic...

- Na pewno?

- Tak.

Ula zjadła śniadanie i poszła z powrotem do pokoju myśląc: „Gdzie ja mogę wyjechać, żeby zapomnieć o tym wszystkim, o Marku?!”

Nadeszło popołudnie. Marek obudził się z wielkim bólem głowy.

- O Boże. Moja głowa. Seba, jesteś?

„Nie ma go” - pomyślał.

Wziął  telefon i zadzwonił do Sebastiana:

- Cześć, już wstałeś? – powiedział, po czym wybuchnął śmiechem.

- Haha. Bardzo śmieszne. Seba, masz jakieś tabletki na ból głowy?

- Tak, leżą koło kanapy, przewidziałem to po tym, ile ty wczoraj wypiłeś.

- A ile wypiłem, bo nie pamiętam?

- Dwie butelki czystej i butelkę whisky - po czym znowu zaczął się śmiać.

- Ile?

- No stary, tak było.

- Poczekaj chwilę.

Marek odłożył telefon, po czym wziął i połknął dwie tabletki na ból głowy, popił wodą i z powrotem wziął telefon.

- Marek, jesteś?

- No jestem.

- Dobrze, że cię nie ma w firmie.

- Dlaczego? - zapytał zdziwiony Marek.

- Paulina chodzi jak oparzona, jakbyś był to chyba by cię rozszarpała. U mnie już była z pięć razy i pytała o ciebie, ale jej nie powiedziałem, że jesteś u mnie. A tak ogólnie to wszyscy plotkują.

- Tego się spodziewałem.

- To ja się spróbuję wyrwać wcześniej i pogadamy, okej?

- No, ja się chyba stąd raczej nie ruszę.

- No to ja kończę.

- Ej, poczekaj!

- Co?

- Gdzie jest mój samochód?

- Pod blokiem.

- Aha, a moje rzeczy?

- Przyniosłem ci plecak, jest w przedpokoju.

- Aha, dzięki.

- To ja kończę.

- No, siema.

Marek rozłączył się, poszedł do przedpokoju, wziął ciuchy na przebranie i poszedł pod prysznic. Po kilku minutach wyszedł już przebrany. Wziął plecak i zaczął szukać pamiętnika Uli. Po chwil wyciągnął czerwony zeszycik, usiadł i zaczął czytać.