Rozdział 18

Po kilkudziesięciu minutach Marek powiedział sam do siebie:

- Co ja zrobiłem?! Straciłem kogoś takiego i na dodatek tak zraniłem. Muszę być i jestem skończonym idiotą!

Nagle do mieszkania wszedł Sebastian.

- Już jesteś? - zapytał Marek.

- Jak widać jestem - powiedział z uśmiechem Seba, po czym dodał - I jak głowa?

- Boli jak cholera.

- Trzeba było... - nie dokończył, bo przyjaciel mu przerwał.

- Wiem. Była Ula w biurze?

- Nie, ale był Maciek po jej rzeczy. Szukał dość długo jakiegoś zeszytu.

- Tego?

- No, co to jest?

- Jej pamiętnik.

- Aha.

- Muszę sobie coś znaleźć.

- Co? - zapytał Sebastian.

- Na przykład mieszkanie.

- Aha.

Oboje usiedli przy laptopie i zaczęli szukać mieszkania do wynajęcia.

- Idziesz jutro do pracy?

- Tak, chyba tak.

- To uważaj na Paulinę.

- Mi już nie zależy.

- Wiem, ale i tak będziesz musiał z nią o tym porozmawiać.

- Wiem.

- I...?

- I co?

- Boisz się?

- Ja? Nie, ślubu nie będzie, ojciec już wie, więc co mam do stracenia?

- No w sumie nic. A jak z Brzyd... to znaczy z Ulą?

- Nie odbiera moich telefonów.

- Aha, no to masz przerąbane.

- Wiem.

Po dwóch godzinach znaleźli mieszkanie.

- Co ty na to? - zapytał Marek.

- No fajne. Może pojedziemy je zobaczyć?

- No możemy.

Po kilkudziesięciu minutach byli na miejscu. Ładne mieszkanie na czwartym piętrze, urządzone w nowoczesnym stylu, dwa pokoje, salon, kuchnia i łazienka.

- I jak?

- No to jest fajnie.

- Bierzesz?

- No.

Marek podpisał umowę po czym wziął klucze i pojechał po swoje rzeczy do mieszkania Sebastiana. Pod wieczór był już rozpakowany. Stwierdził, że jutro pojedzie po brakujące rzeczy, a teraz spróbuje jeszcze raz zadzwonić do Uli. Wykręcił numer, pierwszy sygnał, drugi, nagle:

- Czego chcesz?!

- Ulka?

- Tak, czego ty jeszcze ode mnie chcesz?

- Ja... mam twój pamiętnik.

- Świetnie.

- Mogę ci go przywieźć?

- Nie, weź go sobie.

- Chciałem ci powiedzieć, że... nie jestem już Pauliną. Chcę być z tobą.

- Ja nie chcę tego słuchać i nie chcę cię znać!

- Ale Ula...

Ula się rozłączyła, po czym pod wpływem chwili podjęła decyzję. Wyjedzie do Londynu. Wyszła z pokoju i powiedziała:

- Tato, jadę na jakiś czas do Anglii.

- Ulka, a po co?

- Do pracy.

- A twoja firma? Właśnie awansowałaś.

- Ale, tato, muszę zmienić pracę.

- Coś się stało?

- Tak. Nie.

- To tak czy nie?

- Nie, nic.

- Aha - pan Józef spojrzał na Ulę podejrzliwie. - A kiedy wyjeżdżasz?

- Mam nadzieję, że uda mi się zarezerwować bilet na pojutrze.

- Aha.

- Jutro pojadę na zakupy, kupię sobie torbę, pożegnam się z dziewczynami. I zacznę się pakować.

- Jak uważasz. Jeśli sądzisz, że tak będzie lepiej, to jedź.

- Tak tato, tak będzie lepiej.

Po czym poszła do Maćka. Powiedziała mu, że wyjeżdża i dodała:

- Jutro jadę się pożegnać z dziewczynami.

- A Marek?

- Wiem, że też tam będzie. Postanowiłam, że w ogóle nie będę się do niego odzywać. Postaram się go unikać.

- Może cię podwieźć?

- Nie, dam sobie radę - pożegnali się, po czym Ulka poszła do swojego pokoju, zarezerwowała telefonicznie bilet i postanowiła spróbować zasnąć.