Rozdział 19

Rano Ulka ubrała się, zjadła śniadanie i udała się na autobus. W tym samym czasie Marek też zbierał się do firmy. Dojechał już do siedziby F&D i wszedł do środka. Jak najszybciej mógł, poszedł do swojego gabinetu, unikając jakichkolwiek rozmów.

Ula weszła do windy i pojechała na piąte piętro po Izę i Alę. Gdy przechodziła koło gabinetu, zauważyła ją Viola.

- Ula, jesteś wreszcie.

- Cześć, Viola. Właściwie to mnie nie ma.

Po czym szybko udała się po Alę, niestety minęła Sebastiana. Ten szybko pobiegł do gabinetu Marka.

- Cześć! - krzyknął uradowany Seba.

- Cześć - powiedział przybity Marek.

- Nie uwierzysz!

- Co się stało?

- Ula tu jest. Właśnie ją minąłem jak szła chyba do... Ali.

Po krótkiej chwili do Marka dotarł sens słów wypowiedzianych przez kumpla.

- Co?! - Marek poderwał się z miejsca i szybkim krokiem poszedł jej szukać.

W tym samym czasie w bufecie kobiety w cztery siedziały już przy stoliku. Ula powiedziała:

- Przyszłam tylko na chwilę. Muszę wam coś powiedzieć.

- Coś się stało? - spytała Ela.

- Dlaczego tylko na chwilę? - zapytała Iza.

- Dajcie dziewczynie dojść do słowa - powiedziała Ala uśmiechając się do Uli.

- Przyszłam się pożegnać. Wyjeżdżam do Londynu.

- Jak to wyjeżdżasz?

- Do Londynu?

- Kiedy wracasz?

Pytały jedna przez drugą. Ula nie zdążyła odpowiedzieć na pytania przyjaciółek, ponieważ zobaczyła w drzwiach Marka.

- To ja... ja już idę. Zdzwonimy się. Pa – powiedziała, po czym szybko wstała i udała się do wyjścia.

- Cześć Ulka, możemy porozmawiać? - zapytał niepewny odpowiedzi Marek.

- Nie mam czasu, ani ochoty  - odpowiedziała Ula, idąc do windy.

Na jej szczęście, a nieszczęście Marka drzwi do windy szybko się otworzyły. Ula weszła do środka, Marek uczynił to samo. Dziewczyna nacisnęła przycisk „0". 

- Ula, proszę, tylko 5 minut - powiedział Marek.

- Nie.

- Ula, proszę. Chyba tylko tyle możesz mi dać?

- A ty co mi dałeś? Kłamstwa, fałszywe obietnice... Jeszcze oczekujesz czegoś w zamian? - zapytała przez łzy.

- Ula, nie płacz - Marek podszedł do dziewczyny i ją przytulił. 

- Marek przestań! - krzyknęła wyrywając się i jednocześnie wybiegając z windy. 

Dziewczyna biegła w kierunku wyjścia.

- Ula poczekaj...! - krzyknął Marek.

Ta nie odpowiedziała, tylko wybiegła zapłakana z firmy wpadając na Paulinę. Marek stał jak wryty jeszcze przez chwilę, gdy nagle ujrzał w drzwiach niedoszłą narzeczoną.

Paulina zawołała:

- Marek!

- Dasz mi spokój? Wyprowadziłem się i nie chcę słyszeć z twoich ust żadnych wyrzutów.

- Nie chcę ci robić wyrzutów. Chcę porozmawiać. Pogodziłam się już z tym, że się rozstaliśmy.

- Serio? Nie wierzę.

- Chcesz tu o tym rozmawiać?

- Nie.

- To chodźmy do ciebie. Poza tym chcę porozmawiać o sprawach dotyczących firmy.

Poszli do gabinetu Marka. Dobrzański nie miał ochoty rozmawiać z Paulą, ale to było jedyny sposób, aby przestała za nim łazić.

- O czym chcesz jeszcze rozmawiać? Chyba wszystko ci wyjaśniłem. Między nami wszystko skończone!

- Tak wiem. Ale mi chodzi o coś innego. Chyba wam się nie układa, co?

- Co ci do tego? - rzekł Marek, mierząc ją zabójczym wzrokiem.

- Nic. Teraz mnie nie obchodzi twoje bogate życie towarzyskie. A zwłaszcza twoje stosunki z tą Cieplak. Ale ja już wcześniej wspominałam, chciałam rozmawiać o firmie. Chciałam się dowiedzieć, czy Korzyński przyjeżdża na zebranie zarządu przejrzeć raport?

- Tak mi się wydaje. Zresztą pewnie będzie chciał przyjechać, mówił że do Rosji wraca na krótko. A dlaczego interesujesz się Lwem? Czyżbyś chciała odzyskać obraz Łempickiej?

- Nie! Tak tylko pytam. Jestem ciekawa, czy mamy mu co pokazać?

- O to się nie martw.

- No, chyba jest o co się martwić, z tego co wiem, nowa dyrektor finansowa nie spieszy się z napisaniem raportu.

- Ta sprawa też cię nie dotyczy. A teraz zostaw mnie samego, proszę.