Rozdział 20

Poranek. Ula wstała wcześniej niż zwykle, ubrała się i udała się w kierunku kuchni:

- O, cześć tato. Dlaczego nie śpisz?

- Cześć, Uleńko. To twój ostatni dzień  w domu. Chciałem ci zrobić śniadanie.

- Ale nie trzeba, tato - powiedziała Ula, po czym podeszła do swojego ojca i przytuliła się do niego.

Po kilku minutach do drzwi zapukał Maciek i bez czekania na odpowiedź wszedł:

- I jak, gotowa do drogi? - zapytał z uśmiechem.

- Prawie. Poczekasz jeszcze chwilkę?

- Oczywiście.

Ula poszła pożegnać się z Beatką i Jaśkiem, który dwa dni temu skruszony wrócił do domu. Weszła do kuchni:

- Tak, już możemy jechać.

- To pa, Uleńko. Jak już Dorota odbierze cię z tego lotniska to daj nam znać, dobrze?

- Tak, tato.

Ula i Maciek wzięli torby z rzeczami Uli, po czym wpakowali je do auta i ruszyli w kierunku Warszawy.

- Maciek, mamy jeszcze trochę czasu?

- Tak, a coś się stało?

- Nie, ale obiecałam dziewczynom, że pojadę się jeszcze z nimi pożegnać. Możesz podjechać pod firmę?

- Ale... - Maciek spojrzał na Ulę. - No dobrze.

- Dzięki, jesteś najlepszym przyjacielem na świecie.

Maciek po tych słowach uśmiechnął się w duchu i rzekł:

- Wiem.

- Co za skromność - odparła Ula i oboje wybuchnęli śmiechem.

Po chwili byli już pod siedzibą F&D. Dziewczyny już czekały.

- Cześć Ulka! - powiedziały chórkiem.

- Cześć dziewczyny!   

- Ja już tęsknię... - powiedziała Ela.

- Kiedy wracasz? - zapytała Iza.

- Nie wiem - odpowiedziała.

- Dasz znać jak dojedziesz? - spytała Ala.

- Oczywiście.

- A kim jest w ogóle ta Dorota? - zapytała Iza.

- To moja koleżanka ze studiów. Mieszka w Anglii.

- Aha.

- No, Ulka, musimy już jechać, bo ci samolot odleci.

- Tak, to pa, dziewczyny!

- PA!

- Trzymajcie się - powiedziała Ulka wsiadając do auta.

- Ty też - powiedziały przyjaciółki przez łzy.

Pół godziny później byli już na lotnisku. Wyciągnęli szybko bagaże i udali się do środka.

- No, to na mnie już czas - powiedziała Ula przytulając się do Maćka.

- Ula, wszystko będzie dobrze.

- Wiem, ale będę tęsknić za tobą, dziewczynami i rodziną.

- My też będziemy tęsknić.

- No, to moja kolej - powiedziała dziewczyna podchodząc do kasy.

- Trzymaj się Ulka.

- Pa - powiedziała przez łzy.

- Dzień dobry - powiedziała pani przy biurku.

- Dzień dobry.

- Poproszę pani bilet.

- Chwileczkę... O jest! - powiedziała, po czym podała bilet uprzejmej pani.

- Do Londynu, tak?

- Tak.

- Proszę tam.

- Dziękuję.

Ulka udała się do samolotu. Myślami była zupełnie gdzie indziej. „A może jednak nie? Nie lecieć? Nie, muszę, tak będzie lepiej. Ulka, weź się w garść” - myślała. Po kilku minutach była już w samolocie. Usiadła na swoim miejscu i nerwowo wyczekiwała startu.

- Dzień dobry. Może coś podać? - zapytała stewardessa.

- Dzień dobry. Tak, jeśli można to sok.

- Oczywiście. Jaki? Mamy pomarańczowy, wieloowocowy, marchewkowy, truskawkowy i... - nie dokończyła, bo Ula jej przerwała.

- Pomarańczowy poproszę.

- Proszę - powiedziała podając szklankę soku pomarańczowego.

- Dziękuję.

Po trzech godzinach nerwowego lotu wylądowali na lotnisku w Londynie. Ula wyszła z samolotu. Udała się w kierunku bagaży. Tam zobaczyła Dorotę.

- Cześć, Ulka!

- Cześć!

Dziewczyny przytuliły się, po czym Dorota zapytała:

- Gdzie masz okulary?

- Nie mam, mam soczewki.

- O wow! Super wyglądasz!

- Dziękuję!

Dziewczyny wzięły bagaże i udały się w kierunku wyjścia. Złapały taksówkę i pojechały do centrum, do mieszkania Doroty.