Rozdział 22

Po godzinie dotarły do mieszkania i wyrzuciły stare ubrania Uli.

- I jak? - zapytała Dorota.

- Wspaniale. Wyglądam ładniej i czuję się z tym wspaniale.

- To jutro szukamy ci pracy, tak?

- Tak - odpowiedziała pewnym głosem Ula.

Po kilku godzinach plotkowania położyły się spać. Rano zabrały się za szukania pracy. Zamówiły taksówkę i pojechały do domu mody w Londynie. Weszły do środka, podeszły do recepcji i Ula powiedziała:

- Dzień dobry. Ja w sprawie ogłoszenia.

Nagle zza pleców dobiegł ją głos prezesa domu mody:

- Dzień dobry.

Ula się odwróciła i powiedziała:

- Dzień dobry.

- Pani szuka pracy?

- Tak.

- To już nieaktualne. Miejsce modelki jest już zajęte. A szkoda, że pani wcześniej nie przyszła.

- Ale ja nie na modelkę.

- Tak? - powiedział zszokowany prezes.

- Ja na miejsce asystentki.

- Tak? A jakie ma pani kwalifikacje, oprócz onieśmielającej urody? - powiedział prezes, uśmiechając się jednocześnie.

- Dziękuję za komplement. Oto moje CV - powiedziała, podając mu teczkę.

- To może przejdziemy do mojego gabinetu.

- Tak, oczywiście.

Ula poszła z prezesem do jego gabinetu. Usiadła na kanapie, która do złudzenia przypominała kanapę z gabinetu Marka.

- O, jestem pod wrażeniem. Nie dość, że taka piękna to jeszcze taka zdolna osoba.

- Dziękuję - powiedziała nieśmiało.

- Na jaki czas chce pani się zatrudnić, bo my, to znaczy ja potrzebuję asystentki na krótki okres czasu, dopóki moja dawna asystentka nie wróci.

- Tak, oczywiście, przyjmę pracę nawet na miesiąc.

- No to widzimy się jutro o godzinie 9:00.

- Tak, oczywiście, będę.

Ulka wyszła z gabinetu i powiedziała piskliwym głosem do Doroty:

- Mam pracę!

- To wspaniale!

W tym samym czasie w Warszawie.

- Marek, porozmawiaj z jej przyjaciółkami. Może wtedy się dowiesz, gdzie pojechała - powiedział Sebastian.

- I niby do której z nich mam podejść?

- No nie wiem - Sebastian chwilę pomyślał, po czym dodał - Byle nie do Ali.

- Dlaczego?

- Bo ona się najbardziej trzyma z Ulą, więc na pewno ci nie powie.

- Tak, masz rację.

- To może idź do bufetowej?

- Stary, wyobraź to sobie. „Cześć! Czy mogłabyś mi powiedzieć gdzie jest Ula?”

- No i?

- No i jak to wygląda? Przecież na pewno się domyśli, że coś jest nie tak. Im powiedziała, ale szefowi nie powiedziała gdzie i po co wyjeżdża?

- Oj, Marek, to już twój wybór. Rób co chcesz - powiedział przyjaciel, po czym wyszedł.

Marek chwilę pomyślał, po czym wyszedł i udał się w stronę bufetu. Wszedł i zobaczył Elę sprzedającą przy ladzie. Podszedł i powiedział:

- Dzień dobry.

- Dzień dobry panie Marku. W czym mogę pomóc? - spytała.

- Mam jedno małe pytanko.

- Słucham? - spytała zaciekawiona.

- Czy mogłabyś mi powiedzieć, gdzie jest Ula?

- To nie była u pana?

- No właśnie nie.

- To dziwne – powiedziała, po chwili dodając - Ula pojechała do... - nie dokończyła bo przerwała im Ala.

- Dzień dobry panie Marku - powiedziała spoglądając wściekłym wzrokiem na Elę.

Marek już stracił nadzieję i przybitym głosem odpowiedział Ali:

- Dzień dobry.

- Słyszałam, że pan pyta o Ulkę. Może w czymś pomóc?

- Nie, to już w zasadzie nieważne – powiedział, po czym dodał - Do widzenia.

- Do widzenia - powiedziały równocześnie.

Marek wyszedł jeszcze bardziej przybity niż był wcześniej. Stracił już całą nadzieję na to, że kiedykolwiek dowie się gdzie wyjechała Ula i że ją jeszcze zobaczy. Udał się do swojego gabinetu i zrezygnowany usiadł na krześle. Usłyszał pukanie do drzwi i po chwili weszła Viola.

- Marek, jesteś zajęty? - zapytała.

- Tak, a co? - zapytał prezes.

- Bo Ala czeka na zewnątrz, chciała o czymś porozmawiać, ale jak jesteś zajęty, to jej powiem, żeby sobie poszła.

- Ale nie, niech wejdzie - w Marku odżyła nadzieja.

Po chwili weszła Ala i powiedziała:

- Czego pan jeszcze od Ulki chce? Już dosyć się wycierpiała. Niech da jej pan spokój.

- Ale pani nic nie rozumie.

- Ja już swoje wiem.

- Niech pani usiądzie i spokojnie porozmawiamy - powiedział jednocześnie zamykając drzwi od gabinetu, po czym dodał  - Co pani tak w ogóle wie?

- A co to jest za różnica?

- Proszę, niech pani powie - nalegał Marek.

- Wiem o kredytach, o wekslach, o randkach, o fałszywych obietnicach. Dalej mam wymieniać? - zapytała Ala.

- To wie pani dużo, ale nie wie pani wszystkiego. Nawet Ula nie wie wszystkiego.

- Jak to Ula nie wie wszystkiego? - zapytała zdziwiona.

- Ano tak. Tak, to prawda co pani powiedziała. Przyznaję się. Na początku oszukiwałem ją, ale to było na początku. Ja się w niej naprawdę zakochałem - powiedział Marek bez zawahania, po czym dodał - Wierzy mi pani?

- Innym też pan tak mówił.

- A czy dla innej zrobiłbym taką scenę, której zresztą była pani osobistym świadkiem, odwołałbym ślub, zerwał z Pauliną, a co najważniejsze czy powiedziałbym ojcu?

- No nie - powiedziała Ala.

- No to teraz mi pani wierzy?

- No powiedzmy, że tak, ale co ja mogę?

- Na początek może mi pani powiedzieć, gdzie w ogóle pojechała Ulka?