Rozdział 24

Rano Marek obudził się i na początku nie bardzo wiedział, co się dzieje. Po chwili jednak sobie przypomniał: „Londyn!" Usiadł gwałtownie. „Jechać czy nie jechać?" - pomyślał. Serce mówiło: jechać, rozum: nie! I co teraz?

- Jadę - powiedział na głos sam do siebie.

Szybko skończył się pakować i zszedł na dół. Właśnie wsiadał do samochodu, gdy zadzwonił Seba.

- Jesteś jeszcze w Polsce?

- Tak.

- A gdzie dokładnie?

- Przed moim blokiem - odpowiedział Marek.

- Czekaj tam! - powiedział Sebastian, po czym nie czekając na odpowiedź się rozłączył.

15 minut później podszedł do Marka i powiedział:

- Już myślałem, że cię nie dogonię. Twój ojciec do mnie dzwonił i powiedział, że wybierasz się do Londynu. Więc pomyślałem sobie: Jadę z nim! I oto jestem!

Marek był bardzo zaskoczony.

- Po co chcesz ze mną jechać?

- A od czego się ma przyjaciół? Co dwie głowy to nie jedna! Pomogę ci ją znaleźć.

Marek się uśmiechnął. To dopiero przyjaciel! Razem wsiedli do samochodu i ruszyli w drogę.

W tym samym czasie w Londynie.

Ula zajmowała miejsce przy nowiutkim biurku przed gabinetem prezesa. Trochę się bała, że nie da sobie rady w nowej pracy; co prawda polegała ona na tym samym co w F&D, ale był to zupełnie inny kraj z inną tradycją. Poza tym oprócz prezesa nie znała tutaj nikogo... Wczoraj wyrobiła sobie o nim dość kiepską opinię; wyglądał na kobieciarza i tym przypominał jej Marka.

- Dzień dobry - dobiegł ją głos zza pleców.

- Witam - Ula odwróciła się i uśmiechnęła do nowego prezesa.

- To co, gotowa do pracy?

- Oczywiście.

- Dzisiaj nie będę pani niczym obciążał. Niech zapozna się pani z bieżącą dokumentacją, jutro weźmiemy się do pracy. A teraz: mogę prosić kawę?

- Już robię.

- Dziękuję. Mam nadzieję, że będzie się nam we dwójkę dobrze pracowało - spojrzał na nią dziwnie.

- Na pewno - odpowiedziała Ula, po czym wyszła.

Marek z Sebastianem przejeżdżali właśnie przez granicę Wielkiej Brytanii.

- I jak myślisz? Znajdziemy ją? - zapytał Sebastian.

- Nie wiem, ale mam nadzieję, że tak. Jak sądzisz, gdzie mogła się zatrudnić?

- Nie wiem. Może podobnie jak w Warszawie? Też w domu mody? Chociaż nie - powiedział Seba.

- Dlaczego nie? - zapytał Marek.

- Bądźmy szczerzy.

- No, słucham.

- Marek, z jej wyglądem by jej tu nie przyjęli - powiedział Sebastian.

- Dzięki stary za pomoc.

- Nie ma za co - powiedział, po czym dodał - A pomogłem?

- Nie! - powiedział wkurzony Marek i dodał - Ale zawsze możemy sprawdzić.

- No w sumie tak...

Wreszcie, po kilkudziesięciu godzinach podróży byli już w Londynie. Szybko znaleźli jakiś hotel. Wysiedli z samochodu, wzięli bagaże i weszli do środka.

- To co? Jak robimy? - zapytał Sebastian.

- No jak to co, idziemy do pokoju, jest dwudziesta. Dom mody jest już zamknięty.

- No fakt. Chyba że została po godzinach. O ile tam pracuje.

- Po godzinach? - zapytał Marek.

- No wiesz, brzyd... to znaczy Ula i szef. Sam na sam - powiedział, po czym głupio się uśmiechnął.

- Haha. Dzięki za wsparcie.

- Nie ma za co.

Po dłuższym milczeniu Seba powiedział:

- Spróbuj się do niej dodzwonić, może się dowiesz gdzie mieszka.

- Spróbuję.

Marek wziął telefon, wykręcił numer Uli. Jeden sygnał, drugi, trzeci, poczta.

- Nie odbiera.

- Poddajesz się?

- Nie!

Wykręcił numer jeszcze raz. Jeden sygnał, drugi i...

- Czego ty jeszcze ode mnie chcesz?! Myślałam, że już do ciebie dotarło co ci mówiłam. Daj mi spokój! - powiedziała Ula, powstrzymując się od płaczu.

- Jestem w Londynie.

- Co?!

- Powiedz mi, gdzie mieszkasz.

- Nie.

- A może chociaż gdzie pracujesz?

- Nie, Marek, nie! - powiedziała, po czym się rozłączyła.

Marek odłożył telefon i powiedział do Sebastiana:

- Rozłączyła się.

- No co ty? A myślałem że tak sobie odkładasz telefon.