Rozdział 25

Nazajutrz Ula i Dorota po przebudzeniu zjadły śniadanie i obydwie pojechały w stronę domu mody.

- No to ja już idę. Mój drugi dzień w pracy.

- Będzie dobrze. Przyjechać po ciebie?

- Tak, nie znam jeszcze tak dobrze miasta.

- To będę o siedemnastej.

- Będę czekać - powiedziała Ula, po czym wysiadła z taksówki i weszła do środka budynku.

Udała się na 14 piętro i usiadła przy nowym biurku. Nagle z gabinetu wyszedł szef domu mody i powiedział do Uli:

- Mogę cię prosić do siebie?

- Tak, już idę - powiedziała i poszła do gabinetu.

- To są dokumenty. Przygotujesz z nich rozliczenie na koniec miesiąca? Dasz radę? Czy może ci pomóc? - powiedział, po czym uśmiechnął się dziwnie.

- Nie, dziękuję, dam sobie radę - odpowiedziała zabierając dokumenty.

- Ale jak coś to jestem za ścianą.

- Tak, wiem.

- W razie problemów oczywiście przyjdź.

- Tak - odpowiedziała, po czym wyszła.

Usiadła przy biurku i zaczęła przeglądać dokumenty i faktury. W tym samym czasie Marek i Sebastian byli już w holu firmy i szli w kierunku gabinetu prezesa. Ula tylko na chwilkę oderwała się od dokumentów i ujrzała go. Szedł w jej kierunku.

- O Boże, co on tu robi? - powiedziała cichym głosem.

Marek i Sebastian weszli do sekretariatu, ustali przy biurku Uli i wtedy on powiedział:

- Czy prezes jest u siebie?

Ula pomyślała: „On mnie nie poznał. Uff...”, po czym pokiwała głową na „tak”.

- Dziękuję - odpowiedział Marek przyglądając się jej uważnie i po chwili dodał - Czy ja cię skądś nie znam?

Ula przełamała strach i odpowiedziała:

- Nie.

- Aha. No, Seba, idziemy - powiedział i otworzył drzwi do gabinetu i nie zamykając ich rzekł do prezesa - Cześć Martin. Kopę lat.

- Marek? Co ty tu robisz? - zapytał zszokowany.

- Stary, szukam pewnej osoby.

- Jakiej?

W tej chwili serce Uli zaczęło bić szybciej.

- Urszuli Cieplak. Może pracuje tu?

Martin spojrzał na Ulę, która wymachiwała rękoma gestykulując na „nie”. Po chwili namysłu odpowiedział:

- Nie, a coś się stało?

- Nie. Tak. W sumie nieważne.

Uli spadł kamień z serca.

- Może usiądziecie?

- Nie, my już lecimy.

- Aha. To cześć.

- Cześć - powiedział Marek jednocześnie wychodząc z gabinetu.

- Do widzenia - powiedziała Ula.

- Do widzenia - odpowiedzieli.

Przyjaciele udali się w kierunku windy.

- Seba, ja chyba ją skądś znam.

- Kogo?

- Tę sekretarkę.

- Nie wiem. Ja jej nie poznaję.

Po tych słowach weszli do windy i udali się w inne miejsca w poszukiwaniu ukochanej Marka.

Po chwili prezes wyszedł z gabinetu i powiedział:

- Można panią prosić?

- Tak, już idę.

Ula niepewnym krokiem weszła do gabinetu. Prezes zamknął za nią drzwi i zapytał:

- Czy pani zna pana Marka?

- Tak, nie, tak. To znaczy... tak.

- Aha. A on panią zna?

- Tak.

- Aha. Ale wcześniej pani nie widział?

- Widział mnie.

- To dlaczego pani nie poznał?

- Bo trochę zmieniałam wygląd - powiedziała, a następnie zapytała sama siebie w myślach „Trochę?”.

- Coś się stało?

- Nie, po prostu nie chcę tego pana widzieć na oczy. I dziękuję, że mnie pan nie wydał.

- To będzie nasza słodka tajemnica - powiedział prezes, po czym przybliżył się do niej i objął ją ramieniem, jednocześnie uśmiechając się zalotnie.

Ula, nie wiedząc jak wybrnąć z tej sytuacji, powiedziała:

- To ja wracam do pracy - po czym wyszła z gabinetu.