Rozdział 26

Ula zabrała się z powrotem do pracy. Wybiła piąta. Ula właśnie miała się zbierać do wyjścia, gdy weszła elegancko ubrana kobieta.

- Prezes jeszcze u siebie? - zapytała wyniośle.

- Tak - odpowiedziała Ula przeczuwając w duchu, kim owa kobieta jest.

- Jesteś jego nową asystentką?

- Tak, nazywam się...

- To nie ważne, bo za jakiś czas znudzisz mu się jak każda i tak wróci z podkulonym ogonem do mnie.

- Ale ja...

- Nie tłumacz się - powiedziała, po czym weszła do gabinetu.

Ula usłyszała tylko: „Cześć Kochanie!”. Nie zastanawiając się dłużej zjechała windą na dół. Dorota już na nią czekała.

- Drugi dzień, a ty już zostajesz po godzinach? - powiedziała z uśmiechem.

- Właśnie poznałam narzeczoną prezesa. Odnoszę wrażenie, że mój nowy szef jest łudząco podobny do poprzedniego. Przynajmniej z charakteru. I narzeczona też. A tak ogólnie to spotkałam dzisiaj Marka i nawet zamieniłam z nim kilka słów.

- Co? Co ty mówisz? O czym z nim rozmawiałaś?

- Nie poznał mnie. Przyszedł tu mnie szukać, ale prezes był na tyle miły, że nie powiedział mu prawdy. W ogóle ten prezes coś do mnie ma.

- Co masz na myśli?

- Dziwnie na mnie patrzy, zalotnie się uśmiecha i chce, bym spędzała dużo czasu w jego gabinecie...

- Uuu... Spodobałaś mu się!

- Dorota, to nie jest śmieszne!

- No dobrze, dobrze. Pójdziemy coś zjeść? Lodówka pusta, a poza tym nie chce mi się szykować kolacji.

- No dobra. Prowadź.

Ruszyły na miasto.

- Gdzie właściwie idziemy? - zapytała Ula.

- Do pizzerii.

- Aha.

Po kilkunastu minutach były już w lokalu. Ustały w kolejce. Ula nagle oniemiała.

- Coś się stało? - zapytała Dorota.

- To on, to on - powiedziała.

- Który? - zapytała zaciekawiona.

- Ten ładniejszy, oczywiście.

Nagle Marek podszedł do dziewczyn. Sebastian uczynił tak samo.

- I znowu się spotykamy - powiedział Marek do Uli.

W międzyczasie Sebastian przedstawił się Dorocie.

- Ja daję głowę, że cię skądś znam - rzekł Marek.

Dorota i Sebastian Zaczęli przysłuchiwać się ich rozmowie.

- Nie, raczej nie. Zapamiętałabym cię.

- Aha.

Dorota z Ulą odwróciły się w stronę wyjścia, gdy nagle zadzwonił telefon Uli. Wyciągnęła go i zobaczyła na wyświetlaczu imię „Marek”. Pociągając za sobą Dorotę szybko wyszła z lokalu. Marek stał jak wryty. Sebastian zdziwiony zapytał:

- Co ci jest?

- To była Ula.

- To co ty tu jeszcze robisz?

- Co? A... tak... - powiedział, po czym szybko wybiegł na ulicę.

Jednak nie było już ani śladu dziewczyn. Seba wybiegł z lokalu.

- I co?

- Nie ma ich.

- Stary, możesz mi dziękować - powiedział dumny Seba, po czym dodał - Mam numer jej koleżanki.

- Co?! Ty tylko o jednym.

- Nie chcesz, to nie.

- Nie, no zadzwoń do niej.

- I co mam powiedzieć? „Cześć, to ja, Sebastian z lokalu. Gdzie uciekłaś?”

- Na przykład.

- Marek, do reszty ci odbiło.

- Miałeś mi pomóc, po to tu przyjechałeś.

- No ale...

- Co ale?

- Dobra!

Sebastian wykręcił numer Doroty. Po chwili usłyszał:

- Tak? Słucham?

- Cześć, tu Sebastian z lokalu.

Kobieta się rozłączyła. Seba powiedział:

- Stary, olała mnie. Rozłączyła się.

- No co ty? Myślałem że znudziła ci się rozmowa - odpowiedział Marek z kpiącym uśmiechem.

- Haha.

Marek jeszcze przez chwilę nabijał się z przyjaciela, gdy przerwał im dźwięk SMS-a w telefonie Seby. „Tu Dorota. Nie będziemy rozmawiać, kiedy Ula stoi obok. Odezwę się.” Sebastian pokazał SMS-a Markowi.

- Stary! Nie wszystko stracone! Dasz wiarę?!

Marek uśmiechnął się szeroko i powiedział:

- Za dużo przebywasz z Violą.