Rozdział 27

- Ale ta twoja Ula, to wygląda teraz tak całkiem, całkiem... - powiedział Seba, po czym się zamyślił.

- Hej! - zawołał Marek - Trzymaj się Doroty, dobra?

- No ewentualnie...

Tymczasem dziewczyny poszły do domu. Ula usiadła przy stole. Była bardzo blada.

- Coś ci jest? - zapytała Dorota.

- Trochę mi niedobrze - odpowiedziała.

- To pewnie stres. Nowa praca i do tego jeszcze Marek z Sebastianem...

Ula spojrzała na nią zaskoczona.

- Nie przypominam sobie, żebym ci mówiła jak ma na imię Sebastian.

- Aaa, tak jakoś się sobie przedstawiliśmy - Dorota się zarumieniła.

- Nie angażuj się z kobieciarzem.

- A Marek? On może nim nie był, co?

- Udam, że tego nie słyszałam. Mam tylko nadzieję, że poza imieniem nic mu o sobie nie powiedziałaś.

Dorota pomyślała o numerze i odpowiedziała:

- Nie, no co ty.

Ula westchnęła i powiedziała:

- Idę się położyć. Czuję się coraz gorzej.

- Okej. A ja może wyskoczę gdzieś do sklepu. Przecież musimy coś zjeść.

Chwilę później Sebastian odebrał telefon.

- Dorota?

- Nie! Viola! Gdzie ty jesteś?

- W Londynie. Nie przeszkadzaj mi, czekam na ważny telefon.

- Od Dor...

Sebastian się rozłączył. Telefon zadzwonił ponownie.

- Czego ty jeszcze ode mnie chcesz?! - krzyknął Seba.

Chwila ciszy.

- Tu Dorota. Przeszkadzam? - zapytała przestraszonym głosem.

Seba z przerażeniem spojrzał na Marka.

- Nie! Po prostu myślałem, że to... zresztą nieważne.

- Aha. Możesz przyjechać pod Big Ben? Czekam.

Nie czekając na odpowiedź rozłączyła się.

- Znowu mnie olała. Ale kazała przyjechać pod Big Ben.

- Aha. To ruszamy.

- Ruszamy? MI kazała przyjechać, a nie NAM!

- Daj spokój. Jedziemy.

Po 15 minutach Marek wreszcie zauważył blondynkę wypatrującą kogoś.

- To ona? - zapytał kumpla.

- No przecież ją już widziałeś.

- Nie patrzyłem na nią, tylko na Ulę.

- Tak, to ona.

Podeszli do niej.

- O, jak miło, że przyszedłeś sam.

- Sam za mną przylazł.

- Aha.

Cała trójka wybuchnęła śmiechem.

- To może na początek: Jestem Marek - rzekł Dobrzański wyciągając dłoń.

- Dorota.

Marek od razu zaczął się tłumaczyć.

- Dorota, ja naprawdę nie chciałem jej...

- Odpuść sobie.

- Ale ja ją...

- Wiem. Wierzę ci.

- Ale napraw... Co? Serio?

- Tak, a myślisz, że dlaczego tu przyszłam. Chcę dla Ulki jak najlepiej. A z naszej rozmowy przez telefon wywnioskowałam, że mówisz szczerze.

- Jakiej rozmowy? - wtrącił się Sebastian.

- Co, zazdrosny? - zakpił Marek.

Dorota przysłuchiwała się bacznie ich przekomarzaniu.

- Nie, nie zazdrosny.

- Nie wstydź się. Przecież mówiłeś mi, że ci się Dorota podoba!

Sebastian zwrócił się bezpośrednio do Doroty.

- Widzisz? Sypnął mnie. A ja za nim do Londynu przyjechałem...

Dorota się zarumieniła i zmieniła temat.

- Może wrócimy do celu naszego spotkania?

Marek kiwnął głową.

- Marek, ja ci naprawdę wierzę. I chciałabym, żebyście byli razem. Zrobię co w mojej mocy, żeby tak było. Sebastian, pomożesz mi, prawda?

Ten, aby się podlizać, rzekł:

- Oczywiście! Przecież zawsze kibicowałem ich związkowi.

- TY?! Przesłyszałem się? A mam ci przypomnieć, co mówiłeś o Uli?

- Daj spokój, stare dzieje.

Dorota przyglądała się mu podejrzliwie.

- Co mówiłeś o Uli?

- Nieważne - Sebastian wyraźnie się speszył.

- Dorota, jak chcesz mi pomóc?

Kobieta zastanowiła się chwilę.

- Postaram się, aby na stałe wróciła do Polski.

- Ale przecież to, że jesteśmy w Londynie nie przeszkadza nam w pogodzeniu się.

- To ty nie wiesz?

- O czym?

Dorota zastanowiła się chwilę, czy powiedzieć.

- No mów! Coś się stało?!

- Masz rywala!