Rozdział 28

Marka zamurowało.

- Kogo?!

- No, pracuje z Ulą, jest chyba jej szefem. Nazywa się Martin... Martin... Moment, muszę sobie przypomnieć nazwisko...

- Martin Price - dokończył za nią Marek, po czym odszedł na chwilę i wrzasnął jednocześnie uderzając pięścią w skrzynkę na prasę - Kurwa!! Zabiję gnoja!!

Przez chwilę mamrotał coś niezrozumiale pod nosem, po czym wrócił do Doroty i Seby, który rzekł:

- A myślałem, że to twój przyjaciel. I mówisz, że ja nie kumpel.

- Nie denerwuj mnie - powiedział Marek przez zaciśnięte zęby.

- Panowie, uspokójcie się. Marek, nie spodziewałam się tego po tobie - powiedział z uśmiechem Dorota.

- To ty go jeszcze nie znasz - powiedział Seba - Idź z nim rano na jogging i spróbuj go namówić do zejścia z ławki po przerwie.

Marek spojrzał na Sebę zabójczym wzrokiem, więc ten zamilkł. Dorota natomiast powiedziała:

- Marek, nie mówię, że Ula ma chęć na swojego szefa, ale po tym, co dzisiaj zdarzyło się w biurze, spiesz się.

- A co się zdarzyło? - zapytał Marek jeszcze bardziej wkurzony niż wcześniej.

- Z tego co mówiła Ula wynika, że w zamian za to, że jej przed tobą nie wydał, zaczął się do niej dobierać.

Marek do reszty wyprowadzony z równowagi krzyknął:

- Ja go jutro załatwię!

- Co? Go? - zapytała Dorota z lekko przestraszoną miną.

- To znaczy... sprawę! - znacząco spojrzał na Sebastiana.

Sebastian natomiast uderzył pięścią w otwartą dłoń. Marek widząc ten gest pokiwał głową. Dorota zdezorientowana spojrzała na Sebę, jednak nic już nie zobaczyła. Rozmawiali jeszcze chwilę, po czym pożegnali się i rozeszli w różnych kierunkach. Nagle Seba odwrócił się i krzyknął:

- Dorota! A co robisz jutro wieczorem?

Nazajutrz w firmie.

Ula siedziała przy biurku i kończyła rozliczenia. Z gabinetu wyszedł prezes, podszedł do niej z tyłu i patrząc na nią przez ramię zapytał:

- I jak ci idzie?

- Nieźle! Już kończę - rzekła Ula myśląc, że szef wpatruje się w rozliczenia.

- Ula, nie przeszkadzają ci rozpuszczone włosy?

- Nie - odpowiedziała, zaskoczona nagłą zmianą tematu.

„Znów to samo”- pomyślała - „Jest stanowczo za blisko” Przysunęła się do biurka i chrząknęła znacząco. Ten odgarnął jej włosy z szyi i przesunął koniuszkami palców wzdłuż jej ramienia. Ula ponownie chrząknęła. Martin odszedł od niej, okrążył biurko i powiedział:

- Jak skończysz to przyjdź do mnie.

Ani on, ani Ula nie wiedzieli, że całej scenie przyglądali się Marek i Sebastian. Pierwszy wszedł Olszański. 

- Dzień dobry.

Marek nie był tak uprzejmy. Przesunął przyjaciela, który zagradzał mu drogę i podszedł szybkim krokiem do Martina popychając go z całej siły do gabinetu. Siła uderzenia była tak duża, że drzwi się otworzyły.

- Marek, co ty robisz?! - wrzasnęła Ula chcąc do niego podbiec, ale Sebastian ją powstrzymał mówiąc:

- Nie wtrącaj się. Marek chce porozmawiać ze swoim przyjacielem.

- Marek, to nie tak, jak myślisz! - zaczął tłumaczyć się Martin.

- Przestańcie! Co wy robicie?! - krzyknęła Ula, szarpiąc się z Sebą.

- Ula, to naprawdę nie twoja sprawa! - powiedział Sebastian trzymając Ulę.

- Seba, weź ją stąd! - powiedział Marek.

Sebastian bez wahania pociągnął Ulę w kierunku wyjścia, następnie wepchnął ją do toalety, jednocześnie zamykając drzwi na klucz, który był w zamku. Nie zwracając uwagi na głośne protesty dziewczyny udał się z powrotem przed gabinet prezesa.

- Przecież wiedziałeś, że mi na niej zależy! - krzyczał Marek. - Dlaczego to zrobiłeś?!

- Daj spokój! Czy kiedykolwiek ci na kimkolwiek zależało?! Przecież to twoja następna panienka! Nie ta, to inna!

Marek nie wytrzymał napięcia i uderzył przyjaciela. Zaczęli się bić.