Rozdział 29

Po dłuższej chwili ktoś usłyszał wołanie Uli i otworzył jej drzwi. Dziewczyna bez słowa wyszła z toalety. Zobaczyła prawie wszystkich pracowników zgromadzonych w holu. Szybkim krokiem udała się w kierunku gabinetu Martina. Dochodziły ją strzępki rozmów pracowników.

- ...pobili się...

- ...przyjaciel z przyjacielem...

- ...ledwo co szedł...

- ...ten, to w ogóle jakby się nie bił...

- ...a ten trzeci stał i się przyglądał...

- ...cały zakrwawiony, podarty garnitur...

- ...ciekawe, o co się pobili...

- ...prędzej o kogo...

Nagle drzwi od windy się otworzyły i wyszła z niej Karen - narzeczona prezesa. Wszyscy umilkli. Szła wściekła przez środek holu, nie zwracając uwagi na plotkujących pracowników. Ujrzawszy Ulę podeszła do niej i powiedziała oschle:

- Ty idziesz za mną.

Dziewczyna pokiwała głową, po czym poszła za nią jak na ścięcie. Widok rozwalonych drzwi, krwi na biurku i podłodze i rozrzuconych dokumentów przeraził Ulę. „Czyja to krew?!”- myślała.

- Czy możesz mi wytłumaczyć, co tu się stało? - zapytała Karen.

- Yyy... tak dokładnie to nie wiem - odpowiedziała Ula.

- A mam ci wyjaśnić? - narzeczona Martina była do reszty wyprowadzona z równowagi.

Ula nie odpowiedziała.

- Zapewniam cię, że jeśli pobili się o ciebie, to już tu nie pracujesz. - powiedziała Karen, po czym wyszła.

W domu.

Ula weszła i krzyknęła od progu:

- Pobili się!

Dorota przeczuwając jaka jest odpowiedź, zapytała:

- Kto?

- Marek i Martin, mój szef! To znaczy... chyba oni. Bo był jeszcze Seba.

- To co, nie widziałaś?

- Nie. Seba zamknął mnie w toalecie. Nie spodziewałam się tego. Marek wpadł do biura jak oparzony i nawet na mnie nie spojrzał tylko kazał Sebastianowi mnie zabrać.

- Dlaczego?

- Nie wiem. Chyba żebym nie próbowała ich powstrzymać.

- A wiesz o co się pobili?

- No właśnie nie wiem.

Dorota cichym głosem powiedziała sama do siebie:

- To przeze mnie.

- Co? Nie słyszałam.

- Nie, nic. A mocno się poobijali?

Ula zrobiła smutną minę.

- Tego też nie wiem. Podobno jeden był mocno poobijany, a drugi prawie wcale.

- A trzeci?

- A trzeci podobno stał i się przyglądał. Nie wiem dlaczego, ale myślę, że to Seba.

- Uff.

Ula się uśmiechnęła i powiedziała:

- Zależy ci.

To nie było pytanie tylko stwierdzenie. Dorota się zarumieniła.

- A jeśli nawet...

Po pewnym czasie.

- Znowu mi niedobrze, nie wiem, co się dzieje. Idę się położyć - powiedziała Ula, ale po chwili odwróciła się ponownie i rzekła - Co mamy w lodówce?

Nie czekając na odpowiedź poszła do kuchni. Dorota natomiast weszła do łazienki, wydusiła numer Sebastiana. Jeden sygnał, drugi i...

- Cześć Dorotka - powiedział uradowany Seba.

- Cześć. Jak miło, że załatwiliście sprawę, a nie jego. Mogę porozmawiać z poszkodowanym, bo oczywiście rozumiem, że rozmawiam z tym trzecim, który zamknął moją przyjaciółkę w toalecie, a później tylko stał i się przyglądał?

- To nie tak.

- Ale mnie nie obchodzi jak. Mogę rozmawiać z Markiem, czy nie?

- No dobrze - Seba niechętnie oddał telefon.

- No słucham - powiedział Marek.

- To raczej ja słucham - powiedziała zirytowana Dorota, po czym dodała - Nic ci nie jest?

Nagle w tle było słychać:

- Dorota, są ogórki?! A i krówki! Wieki już krówek nie jadłam!

- Krówki i ogórki?! Dobrze się czujesz?! - krzyknęła do telefonu, po czym dodała do Marka - Nie wiem, co się z nią ostatnio dzieje. Nie tam, Ula! Obok, u góry! - dziewczyna krzyczała dalej - Masz już?!

- Tak, mam, dzięki!

- To jak, nic ci nie jest? - zapytała Dorota z troską.

- Nie, nic, a co mi się miało stać?

- To kto wyszedł taki poobijany?

- Martin. No raczej - odpowiedział z dumą Marek.

- Aha. - powiedziała, jednocześnie się odwracając - O Boże...

- Coś się stało? - zapytał zaniepokojony Marek.

Dorota patrzyła prosto w oczy Uli.