Rozdział 30

Nie zastanawiając się, włożyła telefon do kieszeni pewna, że się rozłączyła. Tymczasem Marek nadal przysłuchiwał się rozmowie.

- Ula, to nie tak jak myślisz! - zaczęła Dorota.

- Jak mogłaś?! Zaufałam ci, miałam nadzieję, że pomożesz mi zapomnieć!

- Ale ja myślałam, że tak będzie lepiej. Chciałam wam pomóc, ale nie wiedziałam, że to posunie się aż tak daleko.

Uli łzy popłynęły po policzkach. Zapytała:

- Nic mu nie jest?

W Marku odżyła nadzieja. „Pyta o mnie” - pomyślał.

- Sama go o to zapytaj. Najlepiej osobiście.

- Ale je nie mogę, nie dam rady z nim porozmawiać w cztery oczy. Przecież wiesz, że ja go nadal... nadal kocham.

Rozpłakała się jeszcze bardziej. Serce Marka zaczęło bić szybciej. „Nadal mnie kocha, nadal mam u niej szansę!”.

- Ula, dasz radę! Uspokoisz się, bo ja na pewno ci nie powiem co z nim.

- Proszę, nie rób mi tego.

- Daj spokój, Ula, uwierz mi, tak będzie lepiej!

Ula chwilę pomyślała.

- Ale... ty zadzwonisz.

- Okej.

Marek szybko rozłączył się. Dorota wyciągnęła telefon i zobaczyła, że wyświetla się podsumowanie połączenia. Domyśliła się, że Marek to słyszał, lecz nic nie powiedziała. Wydusiła ponownie numer Seby.

- Halo? - odezwał się Marek.

- Czy możesz być za pół godziny pod Big Benem?

- Tak, jasne.

- Nie muszę ci tłumaczyć o co chodzi?

- Nie, nie musisz. - Marek się uśmiechnął.

- Spytaj się Sebastiana, czy nasze spotkanie jest jeszcze aktualne?

- Tak - odpowiedział Seba.

Dorota wywnioskowała, że przysłuchiwał się rozmowie.

- To niech też przyjdzie. Do zobaczenia.

- Cześć.

Dorota się rozłączyła.

- Ale pójdziesz ze mną? - pośpiesznie zapytała Ula.

- Jasne. Przecież i tak jestem umówiona z Sebastianem. A ty jak się czujesz?

- Już lepiej - odpowiedziała Ula.

Marek pośpiesznie wleciał do swojego pokoju i zaczął grzebać w walizce.

- Garnitur, garnitur, garnitur... - mówił sam do siebie - Garnitur! Seba, masz pożyczyć spodnie?

Sebastian spojrzał na niego jak na idiotę.

- Swoich nie masz?

- Tylko garniturowe. A przy okazji jakiś t-shirt albo coś...

- Stary, nie poznaję cię. Czekaj, coś się znajdzie.

Natomiast w mieszkaniu Doroty.

- Co ja mam na siebie włożyć? - zapytała Ula.

- Najpierw nie chciałaś iść, a teraz się stroisz?

- Pomożesz mi, czy nie?

- No jasne. A gdybyś założyła te rurki, czarne szpilki i tę tunikę?

- Dobry pomysł. Dzięki.

Po 30 minutach wszyscy byli już na miejscu. Sebastian z Dorotą szybko gdzieś zniknęli. Gdy Ula zorientowała się, że została z Markiem sama, próbowała się wycofać.

- Ula... - powiedział smutny Marek, po czym podbiegł do niej jednocześnie chwytając ją za rękę.

- O, jak widzę, nic ci nie jest. Dlaczego to zrobiłeś?

- Chodzi ci o tego... - Marek się zawahał.

- O kogo, dokończ!

- Nie chcesz wiedzieć, co pomyślałem.

- Ależ jasne, że chcę wiedzieć.

- Chodzi ci o tego fałszywego gnoja?

- Marek! To mój szef!

- Tak się składa, że ja też nim jestem.

- Ale to nie znaczy, że możesz się z nim pobić! Coś ty mu zrobił?

- Zrobiłem to, na co sobie zasłużył.

- A niby czym sobie na to zasłużył?

- Ujmijmy to tak: nie traktował cię jak pracownika.

- A ty niby traktowałeś?

- Ale ja to co innego! Ja cię kocham! A on?!

- Tak, jasne. Nie wierzę ci.

- A co mam zrobić, żebyś uwierzyła?

- Co chciałeś osiągnąć tym, co zrobiłeś?

- Ula, nie zmieniaj tematu.

- Ale odpowiedz!

- Chciałem, żeby dał ci spokój. Ja odpowiedziałem. Teraz ty odpowiedz na moje pytanie.

- Jeśli naprawdę mnie kochasz, to daj mi spokój.

Marek spojrzał Uli głęboko w oczy, zrobił smutną minę, po czym odwrócił się i odszedł.

- Marek! Gdzie idziesz?!

- Daję ci spokój.

Ula się popłakała.

- Marek! Wróć!

Jednak Marek się nie odwrócił.