Rozdział 31

Ula wróciła zapłakana do domu. Doroty jeszcze nie było. Usiadła przy stole i zaczęła rozmyślać: „O to mi chodziło? Tego chciałam? Udowodnił mi, że mnie kocha, ale co z tego, skoro go nie ma?”. Wzięła telefon i spróbowała do niego zadzwonić. Ten jednak ją odrzucił. Zrozumiała, że wziął jej prośbę na poważnie. Zadzwoniła do Doroty.

- Tak?

- Muszę porozmawiać z Sebą. Jesteście jeszcze razem?

- Tak. Ulka, czemu płaczesz?

- Nieważne. Dasz mi go do telefonu czy nie?

- Już.

- Halo? - odezwał się zdziwiony Sebastian.

- Hej. Daj mi wasz obecny adres.

- Po co ci?

- Muszę porozmawiać z Markiem.

- Przecież rozmawiałaś.

- Trochę nam ta rozmowa nie wyszła. A teraz nie odbiera moich telefonów.

- Ło, a co mu zrobiłaś? - zapytał z rozbawieniem.

- To nie jest śmieszne! Dasz mi czy nie?

- No dam. St. Thomas 15. To duży hotel, znajdziesz go. Pokój 402.

- Dzięki - odparła Ula. - Mam nadzieję że trafię.

- Na razie.

- Cześć.

Ulka bez wahania wyszła. Złapała taksówkę i po chwili była już pod hotelem. Szybko weszła do windy i od razu znalazła pokój Marka. Zapukała.

PUK, PUK!

Marek nie wiedząc, kto stoi za drzwiami otworzył je.

- Cześć - powiedziała Ula.

- Ula, mówiłem ci, że dam ci spokój i słowa dotrzymam.

Ula nie zwracając na niego uwagi zrobiła pierwszy krok, nagle:

- Marek, słabo... - nie dokończyła, ponieważ straciła przytomność.

Marek złapał ją w ostatniej chwili. Przerażony przeniósł ją na łóżko. Po kilku minutach otworzyła oczy i nie wiedząc co się dzieje zapytała stojącego nad nią Marka:

- Co się stało?

- Zemdlałaś.

Dziewczyna powoli wstała.

- Marek, ja chcę poważnie z tobą porozmawiać.

- Ale ja obiecałem.

- Marek... - powiedziała smutno Ula.

- Jak się czujesz? - przerwał jej Marek, zmieniając temat.

- Niezbyt dobrze - odpowiedziała.

- Może pójść z tobą do lekarza? - zapytał z troską.

- Nie, przejdzie mi, to ten stres.

- Wszystko przeze mnie - powiedział przybity Marek.

- Przestań.

Nagle do pokoju wszedł Sebastian.

- I jak? Pogodzeni?

- Nie! - odpowiedzieli równocześnie.

- Aha. To może ja wyjdę...

- Nie, zostań i pomóż mi ją przekonać, żeby poszła do lekarza.

- Coś się stało?

- Tak - powiedział Marek.

- Nic ważnego - odparła Ula.

- A możecie jaśniej?

- Dobrze, pójdę jutro.

- Iść z tobą?

- Nie, pójdę sama.

- Ula...

- Marek, przestań! To ja już sobie pójdę.

- Odprowadzić cię?

- Nie przesadzaj.

- Nie dyskutuj! Nie puszczę cię samej.

Po chwili oboje wyszli. Szli w milczeniu przez dłuższą chwilę, gdy nagle oboje równo powiedzieli:

- Ładnie dziś wyglądasz - i wybuchnęli śmiechem.

- Dzięki - powiedziała z uśmiechem Ula.

- Ja też dziękuję - na jego twarzy pojawiły się te uwielbiane przez Ulę dołeczki.

Nagle zadzwonił telefon Marka.

- Paulina? - zapytała Ula.

- Nie, już nie jesteśmy razem. To ojciec.

- Aha. Odbierz, pewnie to ważne.

Marek z żalem odebrał telefon.

- Cześć tato.

- Marek, gdzie ty jesteś?

- Ja? W Londynie.

- Aha. Chciałem ci przypomnieć, że w przyszłym tygodniu jest zebranie zarządu. A raportu jak nie było tak nie ma.

- Raport! - krzyknął Marek - Zapomniałem!

- No właśnie. Lepiej coś szybko wymyśl. Pogodziłeś się z nią?

- Właśnie się staram.

- Aha... To powodzenia. Cześć!

- Cześć tato - Marek włożył telefon do kieszeni.

- Marek... powinnam ci pomóc.

- Ula, teraz dla mnie najważniejsze jest twoje zdrowie.

- Ale ja już dobrze się czuję. Firma ważniejsza.

- Firmą się nie przejmuj. Jakoś sobie poradzę.

Nawet nie zauważyli, że znaleźli się pod domem Doroty.

- Na mnie już pora. Pewnie Dorota się martwi - powiedziała Ula.

- To na razie. Idź jutro do tego lekarza i daj mi znać, czy wszystko jest okej?

Chciał ją przytulić na pożegnanie, ale Ula się odwróciła i weszła do klatki.