Rozdział 32

Nazajutrz Ula z samego rana poszła do lekarza, bo pracę zaczynała wyjątkowo o jedenastej. Dorota poszła z nią i teraz czekała przed gabinetem.

- Dzień dobry - przywitała lekarza Ula.

- Witam. Proszę usiąść.

Ula usiadła.

- Co pani dolega?

- Ostatnio kiepsko się czuję, jest mi niedobrze, a wczoraj wieczorem straciłam przytomność.

- Aha. A czy miała pani ostatnio jakieś stresy?

- Tak. Praktycznie nieustannie.

- Pobierzemy pani krew do badań, zrobimy USG, ale podejrzewam, że to po prostu wynik zdenerwowania. Zapraszam na fotel.

Lekarz wziął strzykawkę i pobrał Uli krew. Następnie kazał jej się położyć i zrobił USG.

- USG nic nie wykazało. Musimy jeszcze poczekać na wynik badania krwi, ale wygląda na to, że to naprawdę tylko stres.

- Aha - odpowiedziała Ula.

- Proszę go unikać i dużo odpoczywać. Powinno samo minąć. Jeszcze do pani zadzwonię co z drugim wynikiem.

- Dobrze. Dziękuję. Do widzenia - pożegnała się Ula, po czym wyszła.

Dorota, gdy tylko ją zobaczyła, poderwała się z miejsca.

- Co tak długo? Co ci jest? - zapytała.

- To tylko stres. Mam odpoczywać.

- Aha. To nie pozwolę ci się przemęczać.

- Mam inny pomysł. Wrócę do domu. Do Polski. Tam najbardziej wypocznę.

Dorocie zrzedła mina.

W mieszkaniu Doroty.

- Dorka, widziałaś mój bilet powrotny?

- A więc ty nie żartujesz...

- Nie. W drodze na lotnisko pojadę do firmy się zwolnić. Zresztą przez Marka i tak już pewnie będzie na mnie czekało wypowiedzenie.

- Lecę z tobą - powiedziała nagle Dorota.

- Co? Masz tu swoje życie. Wszystko sobie popsujesz.

- Wcale nie. Nie mówiłam ci, ale już od dawna planowałam, że wrócę do Polski. Na stałe.

- Żartujesz?

- Nie, Ula. Tam jest mój dom.

Dziewczyny pogadały jeszcze chwilę, po czym poszły się spakować. Ula w międzyczasie zadzwoniła do Marka i powiedziała, że z jej zdrowiem wszystko okej. Nazajutrz dziewczyny zabrały wcześniej spakowane rzeczy i udały się najpierw do firmy, w której pracowała Ula. Ta weszła do środka i zapukała do gabinetu prezesa.

- Proszę! - usłyszała.

- Dzień dobry.

- O, kogo ja widzę...

Za biurkiem siedział Martin. Ula go nie poznała. Miał sińca pod okiem, rękę w bandażu i dziwnie opuchniętą twarz.

- O Jezu - powiedziała.

- W czym mogę pani pomóc? - zapytał.

- Ja... To znaczy ja... To jest moje wymówienie. Tak jak sobie życzyła pana narzeczona.

- Aha. Proszę spakować swoje rzeczy - rzekł bez żadnych oporów.

- Oczywiście - odparła, po czym wyszła.

- Do widzenia.

- Do widzenia.

Ula spakowała swoje rzeczy i udała się na dół. Wsiadła do taksówki i pojechały z Dorotą na lotnisko. Po czterech godzinach były już w Warszawie.