Rozdział 35

- OIOM?

- Tak. Pacjent jest w śpiączce, nadal w krytycznym stanie.

Ula była przerażona. Szybko pobiegła na OIOM i odnalazła pokój nr 4. Weszła i ujrzała nieprzytomnego Marka. Miał lewą rękę w gipsie, otarcia od pasów, rozciętą brew i poraniony lewy policzek. Ula przysunęła sobie krzesło, usiadła i delikatnie złapała go za rękę. Zaczęła płakać. „Mogę go stracić!” - myślała. Nagle stwierdziła, że nikt z jego rodziny prawdopodobnie nie wie o wypadku. Zadzwoniła do Doroty.

- No cześć. I jak Seba?

- Nie jest tak źle jak wszyscy mówili. Jest trochę poobijany, ale ma świetny humor.

- Super. Słuchaj, poproś go, żeby zadzwonił do ojca Marka i mu o wszystkim powiedział.

- Okej. A co z Markiem?

- Kiepsko. Leży na OIOM-ie, jest nieprzytomny.

- Ło... No okej. Już dzwonimy.

Rozłączyła się. Ula pocałowała Marka w policzek, po czym odwróciła się i wyszła, by wrócić do domu. Nazajutrz Ulka w pośpiechu udała się w kierunku szpitala. Bez problemu weszła na OIOM. Po chwili była już przy Marku. Złapała go ponownie za rękę z nadzieją, że się obudzi. Po kilku godzinach wyczekiwania Ula przysnęła. Wybiła godzina 17:30. Marek otworzył oczy. Zobaczył obok siebie śpiącą Ulę trzymającą go za rękę, opartą o łóżko. Poruszył się, co spowodowało, że Ula się obudziła.

- O Marek! Jak dobrze, że się obudziłeś. Strasznie się o ciebie martwiłam.

- Co się tak właściwie stało?

- Mieliście z Sebą wypadek. Karambol na autostradzie.

- A co z nim?

- Wszystko z nim w porządku. Trochę się poobijał. Jest z nim Dorota. To moja wina!

- Nie, Ula! - krzyknął, jednocześnie próbując się podnieść. - Ałaaaa...

- Marek, leż spokojnie!

Nagle wszedł lekarz.

- O, widzę, że wreszcie się pan obudził. Miał pan wiele szczęścia, że wyszedł pan z tego tylko z takimi obrażeniami. Pana narzeczona musi pana bardzo kochać, skoro siedziała przy panu prawie bez przerwy.

Ula się zaczerwieniła, a Marek się uśmiechnął.

- Skoro już się pan obudził przeniesiemy pana na zwykłą salę chorych.

- Panie doktorze, czy mogę wyjść na własne żądanie?

- Marek - przerwała mu Ula - Co ty robisz? Dopiero co się obudziłeś! Już chcesz wychodzić?! - protestowała.

- Pana narzeczona ma rację!

- Ale ja już chcę wyjść!

Lekarz spojrzał na niego ze złością.

- Dobrze. Ale robi to pan na własną odpowiedzialność.

- Tak, wiem.

- Nie może się pan przemęczać, musi pan dużo leżeć, dbać o siebie.

- Oczywiście panie doktorze.

- Niech się pan pojawi w poniedziałek w szpitalu. Wykonamy kontrolne badania.

- Tak, oczywiście.

- Przygotuję wypis. A pani niech narzeczonemu pomoże się ubrać - powiedział, po czym wyszedł.

- Marek, ja cię przepraszam. Skłamałam, że jestem twoją narzeczoną, bo inaczej by mnie tu nie wpuścili. Nie jestem z rodziny.

Marek się uśmiechnął, po czym dodał:

- Mnie się to nawet podobało, fajnie to brzmiało, „Ula moją narzeczoną”.

Ula udała, że tego nie słyszała i zaczęła krzyczeć:

- Co ty wyprawiasz?!

- Ale z czym? - zapytał zaskoczony jej nagłą zmianą zachowania.

- Marek, jesteś na OIOM-ie! I chcesz wyjść?!

- Ale Ula, raport czeka!

Ula nie wytrzymała.

- Firma jest ważniejsza niż twoje zdrowie?! Lekarz nie kazał ci się przemęczać!

- To moja decyzja, a ty, moja droga, dostosuj się do zaleceń lekarza - Marek ponownie się uśmiechnął.

- Co?!

- Pomóż mi się ubrać.

Ula pomyślała: „A on ma tylko jedno w głowie!”. Marek jakby wiedział o czym pomyślała rzekł:

- Nie tylko o to mi chodzi. Jest jeszcze firma, samochód... - nagle zrobił dziwną minę. - Samochód! Znowu nie mam samochodu!

Ula się uśmiechnęła.

- Więc w głowie masz jedno plus samochód i firma...

Śmiejąc się tak pomogła mu się ubrać. Lekarz przyniósł wypis, po czym zwrócił się do Uli.

- Niech pani o niego dba. Nie powinien wstawać, ani w ogóle się przemęczać.

- Dobrze. Osobiście tego dopilnuję.

Zachowywali się tak, jakby znowu byli parą. Choroba Marka bardzo ich do siebie zbliżyła. Wyszli ze szpitala. Ula złapała taksówkę i pojechali do mieszkania Doroty. Marek był zdziwiony.

- Co my tu robimy?

- Wezmę kilka swoich rzeczy. Obiecałam, że będę o ciebie dbać, więc dotrzymam słowa.

Marek nie protestował. Po chwili Ula zeszła z plecakiem i powiedziała taksówkarzowi adres Marka. W pół godziny dojechali na miejsce. Ula pomogła wyjść Markowi z taksówki (Marek utykał, dopiero po wyjściu ze szpitala zauważyła, że ma poobijane kolano), zapłaciła i zapytała go:

- I jak się czujesz?

- Lepiej być nie może - uśmiechnął się Marek, po czym oparł się o nią zdrową ręką.

Wejście na czwarte piętro zajęło im trochę czasu. Marek stwierdził, że budynek jest niedostosowany do takich sytuacji, bo nie ma windy. Weszli do mieszkania.