Rozdział 36

Ula położyła swoje rzeczy i spytała:

- To co, jesteś głodny? Co chcesz na kolację?

- Nie wiem, obojętne. Pójdę się umyć - Marek uśmiechnął się zalotnie, po czym dodał - Ula... Pomożesz mi?

- A masz prysznic, czy wannę?

- Prysznic.

- No to dasz sobie radę.

- Wannę.

- Haha. Idź już.

Marek zniknął na dłuższą chwilę. Ula powoli zaczęła się niepokoić.

- Marek, wszystko okej? - zawołała.

Drzwi od łazienki się otworzyły. Wyszedł Marek w mokrych włosach, ubrany w bokserki i czarny t-shirt. Ula zmierzyła go od góry do dołu.

- Coś nie tak? - zapytał Marek.

Ula wyrwana z rozmyślań rzekła:

- Co?... Aaa... Masz tu kolację.

Marek powoli zaczął iść w jej kierunku.

- Może ci pomóc? - zapytała z troską Ula, jednocześnie wstając i podchodząc do niego.

- Nie, dam sobie radę! - powiedział Marek zirytowany swoją nieudolnością.

- Marek, daj spokój! – odrzekła pomagając mu dostać się do kanapy.

Po chwili usiadł.

- Dzięki - powiedział speszony.

- Nie ma za co. Jutro nie będziesz musiał przychodzić, przyniosę ci do łóżka śniadanie.

Marek jeszcze bardziej się speszył.

- Nie musisz mi usługiwać.

- Ale chcę. Zasłużyłeś sobie.

- Czym? Chyba tym, co ci zrobiłem - powiedział smutno Marek, po czym dodał - Naprawdę cię za to przepraszam. Ula, ty wiesz, że ja naprawdę cię kocham?

- Tak. Wiem. Ja ciebie też - powiedziała. - A o tamtej sprawie już nie rozmawiajmy. Było, minęło. Chcę zapomnieć. Chcesz jeszcze herbaty?

Marek nie odpowiedział. Ula zorientowała się o co chodzi.

- Marek, nie wygłupiaj się. Lekarz kazał mi o ciebie dbać. Więc dbam. I nie czuj się urażony.

- Ale ja...

- Proszę! Bo znowu się pogniewamy!

- Dobrze.

Po dłuższej chwili Ula pomogła Markowi dojść do swojego łóżka. Przykryła go i powiedziała:

- Dobranoc.

- A buzi?

Ula uśmiechnęła się, po czym podeszła, nachyliła się i pocałowała go w policzek. Po cichu wyszła i udała się do łazienki. Zadzwonił jej telefon.

- Halo? - odebrała Ula.

- Gdzie ty jesteś? Martwimy się tutaj z Sebastianem o ciebie.

- Sebastian już wyszedł?

- Tak. A ty co? Nadal jesteś przy Marku?

- Nie. To znaczy tak.

- To w końcu jak?

- Marek się obudził i wyszedł na własne żądanie. Jestem u niego i nie wrócę dzisiaj na noc.

- Jak to wyszedł? Przecież był na OIOM-ie.

- No właśnie. Dlatego tu jestem i go pilnuję, bo jeszcze niezbyt sobie radzi.

- A byś zobaczyła Sebastiana... Gorzej niż dziecko!

- Ej! - odezwał się Sebastian.

- No, pogadamy kiedy indziej.

- No, cześć Ulka. Trzymaj się i pozdrów Marka.

- Ty też się trzymaj i pozdrów Sebę.

- Ok.

- Cześć.

- Cześć.