Rozdział 37

Nazajutrz

Ula po cichutku weszła do Marka ze śniadaniem. Na srebrnej tacy leżały dwie bułeczki z dżemem truskawkowym, szklanka soku i mały wazonik z żółtym tulipankiem.

- Marek... śniadanie...

- Jeszcze 5 minut...

- Marek, musisz zjeść, bo później będziesz miał gości.

- Kogo? - zapytał przybity Marek.

- Niespodzianka.

Marek powoli się podniósł.

- Jak się czujesz?

- Kiepsko.

Ula usiadła obok niego.

- Dlaczego jesteś taki smutny?

Nie odpowiedział.

- Jak mam ci poprawić humor?

- Daj mi buzi.

- Widzę, że z tobą wszystko w porządku - powiedziała Ula wstając. - Nadal tylko o jednym.

- To dasz czy nie?

- Jak zjesz.

- To ma być zachęta?

- Odbierz to jak chcesz.

Marek w zaskakująco szybkim tempie zjadł śniadanie.

- Już zjadłem.

- To dobrze.

- A nagroda?

- A wypiłeś soczek?

- Ula... Nie jestem już dzieckiem.

- Wypiłeś czy nie?

Marek wypił szklankę soku i rzekł stanowczo:

- Już.

Ula dała mu buzi w policzek.

- Tylko tyle?

- Tak, a na co więcej liczyłeś?

- Domyśl się.

Ula puściła to mimo uszu.

- Pomóc ci się ubrać? - zapytała - Raport czeka!

- No fakt, raport. To co Ula, wracasz do firmy?

- Przecież nie mogę zostawić prezesa samego w takim momencie.

Marek się uśmiechnął, po czym powoli wstał. Ula pomogła mu się ubrać w koszulkę i dres i powoli wyszli z pokoju. Zabrali się za raport. Pisali długo, aż nagle Ula wstała.

- Coś się stało?

- Hmm... Zapomniałam.

- O czym?

- O obiedzie!

- Możemy coś zamówić.

- Nie ma mowy! Musisz się zdrowo odżywiać.

- Nie przesadzaj. Nie jestem obłożnie chory.

Ula zrobiła minę mówiącą: „A nie jesteś?” i powiedziała:

- Marek, daj spokój, sam widzisz, że jest ci ciężko. Musisz jak najszybciej wyzdrowieć.

Marek się obraził.

- Nie potrzebuję aż takiej opieki.

- To mogę sobie pójść.

- Nie to miałem na myśli - Marek wstał w zaskakująco szybkim tempie.

- Marek, a mi się wydawało, że ty masz trudności z wstawaniem... - powiedziała podejrzliwie Ula.

- Ale ja naprawdę cierpię...

- O jejku, biedactwo...

- Ula... nie lubię jak się tak do mnie mówi - Marek pogroził jej palcem.

- Zapamiętam. Pójdę zrobić ten obiad - odpowiedziała.

Nagle zadzwonił dzwonek. Marek stojący w salonie powoli ruszył w stronę drzwi krzycząc:

- Moment!

Jednak Ula wyszła z kuchni i go wyprzedziła mówiąc:

- Nie przemęczaj się. Idź usiąść.

Marek się zatrzymał. Ula otworzyła drzwi.

- Hej! Już jesteście?

- No. Trochę to trwało nim Sebastian sobie postękał, że wszystko go boli i jaki jest tragicznie chory.

- Aha - Ula i Marek wybuchnęli śmiechem, a Sebastian rzekł:

- No co, nie wolno?

- Skądś to znam - powiedziała Ula.

- Ja wcale tak nie robię! - zaprotestował Marek.

- No właśnie. Ty obrażasz się, gdy tylko próbuję ci pomóc. Męska duma - powiedziała znacząco w stronę Doroty.

Dorota pokiwała głową i powiedziała:

- To ja bym wolała znosić męską dumę niż każdą zachciankę Seby.

- Zachciankę? - zapytała Ula.

- No. „Dorota, podaj mi to, Dorota podaj mi tamto, Dorota, ręka mnie boli...”... I tak dalej.

Sebastian zmienił temat.

- A wy co, pogodziliście się?

Ula chciała odpowiedzieć, ale Marek przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował. Panna Cieplak się zarumieniła. Seba i Dorota mieli szerokie uśmiechy na twarzach. „Wreszcie” - pomyśleli oboje. Marek z niechęcią puścił Ulę.

- To ja pójdę dokończyć obiad - rzekła Ula.

- Pomogę ci - powiedziała Dorota, po czym poszła za nią do kuchni.

Po pół godzinie obiad był gotowy. Na pierwsze danie był rosół. Najwięcej problemów z jedzeniem miał Seba, ponieważ miał złamaną prawą rękę.

- No nie mogę - rzekł po raz nasty próbując nabrać zupy na łyżkę.

- Daj mi to – zirytowana Dorota zabrała mu ją. 

Marek już płakał ze śmiechu.

Następnym daniem były ziemniaki, surówka i kotlet schabowy. Seba znowu odstawiał cyrk nad talerzem. Marek miał problem z pokrojeniem kotleta. Ula, nie patrząc na Dorotę karmiącą w dalszym ciągu Sebastiana, wzięła Markowi nóż i zabrała się za krojenie go. Tym razem Markowi nie było do śmiechu. Na deser były lody truskawkowe. Z tym chłopcy poradzili sobie już trochę lepiej. Markowi znowu wrócił humor, gdy patrzył na Sebę. Pogadali jeszcze trochę, gdy Dorota i Sebastian stwierdzili, że muszą już wracać. Podziękowali i pożegnali się, po czym wyszli. Ula i Marek powrócili do pisania raportu.