Rozdział 39

Wieczorem w mieszkaniu Marka.

- Kurde blaszka. Nie wzięłam - powiedziała Ula.

Marek się uśmiechnął i rzekł:

- Jak miło widzieć starą Ulkę.

- Co? Możesz powtórzyć? Nie słyszałam. Coś chcesz? - zapytała z troską.

- Nie. Czego nie wzięłaś? - zapytał.

- Nie, nic. Muszę pojechać do mieszkania Doroty. Za pół godzinki wrócę. Kupić ci coś?

- Ula... - powiedział wstając - Nie opłaca ci się jechać po jedną rzecz. Może byś wzięła wszystkie swoje rzeczy i została tu na stałe? - zapytał z nadzieją Marek.

- Haha. Żartujesz? - zapytała.

- Nie, mówię całkiem poważnie. Jesteśmy parą, więc chyba możemy.

- Ale...

- Ale nie ma sensu, żebyś siedziała Dorocie na głowie. Wystarczy, że Seba tak robi.

- Mówisz, że nie ma sensu, żebym siedział Dorocie na głowie, a tobie mogę?

- Ale nie będziesz mi siedziała na głowie. Przecież wiesz, że sobie nie dam rady bez ciebie.

Ula się uśmiechnęła.

- To się zgadzasz?

- Na razie. Dopóki nie wyzdrowiejesz. Później sobie coś znajdę.

- Ulka...

- Marek, bo wcale... - nie dokończyła, bo jej przerwał.

- Dobrze. Na razie, a później i tak cię przekonam, żebyś została.

- Zobaczymy. To ja idę po rzeczy.

- Po WSZYSTKIE rzeczy - powiedział Marek kładąc nacisk na wyraz „wszystkie”.

Ula się uśmiechnęła i rzekła:

- Co ja robię? Tak, po wszystkie.

- Jak to co robisz? Wprowadzasz się do mnie - powiedział, po czym podszedł do niej i pocałował czule.

Dziewczyna uśmiechnęła się ponownie i trochę zaczerwieniła. Marek widząc zakłopotaną Ulę uśmiechnął się, a na jego twarzy pojawiły się te uwielbiane przez Cieplakównę dołeczki. Ula zapytała:

- Coś ci kupić?

- Nie, dzięki. Albo... truskawki? I bitą śmietanę?

- A ty nadal tylko o jednym.

Marek się uśmiechnął, po czym dodał:

- A dlaczego nie?

Ula wyszła. Po godzinie była już z powrotem. Weszła, wciągając za sobą torby.

- Pomóc ci? - zapytał, powoli wstając.

- Nie. Poradzę sobie.

- Ale...

- Marek! - powiedziała, stanowczo zamykając drzwi za sobą. - Proszę, daj spokój.

Podeszła do Marka podając mu torbę.

- Co to jest? - zapytał.

- Chciałeś - odpowiedziała krótko.

Marek otworzył torbę i zobaczył truskawki i bitą śmietanę.

- Czyli się zgadzasz?

- O nie! Zjedz sobie. A ja się rozpakuję.

- Ale to może poczekać.

- Nie - powiedziała spoglądając na Marka. On tez na nią patrzył. Uśmiechnął się zalotnie i włożył truskawkę do ust. - Marek, nie rób tak!

- Ale jak? - zapytał.

- No wiesz... To kusi!

- Wiem. Dlatego to robię.

- Marek...

- Ula...

Dziewczyna stwierdziła, że rozpakuje się później, a teraz zrobi kolację.

- Co chcesz?

- Wiesz, co chcę - powiedział Marek.

- Ale ty jesteś dzisiaj męczący. Ja pytam, co chcesz dzisiaj na kolację.

- Aaaa... - powiedział smutnym głosem.

- Co się stało?

- Nie, nic. Po prostu liczyłem na... No wiesz.

- Mareczku ty mój kochany. Odpoczywaj sobie teraz, a ja zrobię pyszną kolację - powiedziała udając, że wcześniejszej rozmowy nie było.

- Ula...

- No co?

- Mówiłem ci, że nie lubię jak tak się do mnie mówi.

- Zapomniałam - powiedziała jednocześnie się uśmiechając. - Chyba się nie obrazisz?

- Nie, ale żeby mi to było ostatni raz.

- Tak jest! - zasalutowała.

- No i to rozumiem - zaśmiał się Marek.