Rozdział 42

Rano dziewczyna obudziła się pierwsza. Zobaczyła, że zasnęli razem na kanapie. Marek ją obejmował. Jeszcze spał. Ula nie chcąc go budzić nie ruszała się, tylko - wręcz przeciwnie - wtuliła się w niego. Po dłuższej chwili Marek się obudził. Zobaczył wtuloną w siebie Ulę. Tak słodko wyglądała, była szczęśliwa, uśmiechała się. Nagle otworzyła oczy.

- Nie obudziłem cię? - zapytał Marek.

- Nie, już nie spałam - odpowiedziała wstając.

- Połóż się jeszcze na trochę - powiedział. - Jest niedziela.

- Chcesz to śpij sobie jeszcze, ja muszę się rozpakować.

- Może ci pomóc? - zapytał wstając.

- Nie, ale dzięki, że pytasz - powiedziała uśmiechając się.

Ula poszła rozpakować swoje rzeczy i przy okazji się ubrała. Założyła dopasowaną tunikę z krótkim rękawkiem i spodnie. Uwinęła się szybko. Wyszła z pokoju, zobaczyła Marka w czarnych, sportowo uszytych garniturowych spodniach i w tej koszuli, którą mu kiedyś kupiła. Marek się odwrócił i powiedział:

- I jak?

- Ale co?

- Rozpakowana?

- Tak - powiedziała uśmiechając się.

- Może dzisiaj gdzieś razem pójdziemy?

- Ale ty...

- Dam sobie radę - powiedział podchodząc. - Widzisz, już mi lepiej.

- No widzę.

- Tylko ta ręka...

- Zawsze możesz liczyć na moją pomoc.

- Wiem - powiedział Marek łapiąc ją za rękę i przyciągając do siebie.

Byli bardzo blisko. Marek pocałował ją i dodał:

- To jak, idziemy?

- Ale gdzie?

- Czyli idziemy?

- Tak.

- Do naszego ulubionego miejsca - powiedział uśmiechając się.

- Dawno już tam nie byłam.

- Ja też - powiedział łapiąc ją za rękę.

Razem wyszli z mieszkania. Po godzinie spacerku byli już na miejscu. Weszli do palmiarni, wtedy ona powiedziała:

- Czujesz? To zupełnie inny klimat.

- Wiem - odpowiedział przytulając ją do siebie.

- Marek, pamiętasz? To te miejsce.

- Tak. Walentynki. Pamiętam.

Nagle zadzwonił telefon Marka.

- Kto to? - zapytała smutno Ula.

„Znowu nam ktoś przerywa!” - pomyślała.

- Nie wiem - odpowiedział odbierając telefon. - Halo?

- Cześć, to ja, Dorota.

- A, Dorota... - Marek się uśmiechnął. - Coś się stało?

- Jest z tobą Ulka?

- Tak - powiedział spoglądając na nią.

- A możesz mi ją dać? Chyba nie wzięła telefonu.

- Jasne - odpowiedział, po czym zwrócił się do Uli. - Dorota, do ciebie.

Ula wzięła telefon.

- Halo?

- Cześć Ulka. Masz przy sobie telefon?

- Nie, nie wzięłam.

- Tak myślałam.

- Coś się stało?

- Ula, czy ty może wiesz co Sebastian planuje na moje urodziny?

Ula nie wiedziała co odpowiedzieć. Po chwili wydusiła z siebie:

- A coś się stało?

- Mówił mi o jakiejś niespodziance. Wiesz, co to może być?

- Dorota, niespodzianka to niespodzianka.

Marek się uśmiechnął, po czym powiedział:

- Zaraz wracam.

Ula pokiwała głową.

- Nie przeszkadzam? - zapytała Dorota.

- Nie. A ja ci nie powiem. Zapomnij.

- Czyli wiesz?

- Tak.

- Ula, powiedz... - prosiła.

- Nie!

- Dobra, to nie - powiedziała Dorota, udając obrażony ton. - To ja kończę.

- Pa!

- Pa! I pozdrów Marka.

- A ty Sebastiana.

- Okej.

Ula rozłączyła się i zaczęła szukać ukochanego. Szła tyłem, gdy nagle na kogoś wpadła.

- Ałaa... - powiedział Marek.

- Oj, przepraszam! Nie chciałam! Boli? - zapytała z troską.

- Trochę - powiedział, po czym dał Uli czerwoną różę.

- To dla mnie?

- Tak, za to, że jesteś tu przy mnie, za to, że pomagasz mi nieustannie... kocham cię. Kocham cię bardzo i mam nadzieję, że będziesz przy mnie.

Ula wzięła różę od Marka i delikatnie go przytuliła. Gdy go puściła miała trochę zeszklone oczy.

- Dziękuję - powiedziała, po czym pocałowała go w policzek.

Marek się uśmiechnął. Chodzili jeszcze długo po palmiarni.

- Ula, a może byśmy poszli na zapiekanki?

- Dobry pomysł.