Rozdział 43

Wieczorem Ula siedziała przy laptopie i przeglądała ogłoszenia mieszkań. Powoli w jej kierunku zmierzał Marek.

- Ulka, co ty tam szukasz? - zapytał siadając obok niej.

Ula szybko zamknęła laptopa i rzekła:

- Nic. Tak tylko.

- Ula, wiesz, że ty nie umiesz kłamać - powiedział Marek uśmiechając się do niej i jednocześnie otwierając laptopa. - Chyba żartujesz?

- Nie. Ty już czujesz się lepiej, więc, tak jak powiedziałam, muszę sobie coś znaleźć.

- Ula... Ja ci na to nie pozwolę!

- Co?! Jak to mi nie pozwolisz?

- Raz pozwoliłem ci odejść, drugi raz tego błędu nie popełnię.

- Ale Marek, to tylko mieszkanie.

- Właśnie, sama powiedziałaś, to tylko mieszkanie.

- Ale...

- Ula, proszę, nie rób mi tego! - poprosił Marek robiąc słodką minkę.

- Ale jak to będzie wyglądać?

- Co? - zapytał zdziwiony.

- No, że ty i ja mieszkamy razem.

- No jak? Jesteśmy parą, więc chyba nam wolno.

- Ale co powiedzą inni?

- Mnie nie obchodzi opinia innych. Dla mnie liczysz się tylko ty.

- Ale Marek...

Marek się zasmucił.

- Przestań! Nie bierz mnie na litość!

- Proszę... - powiedział Marek, przybliżając się do niej.

- Marek!

- Co?! Na litość nie mogę, tak też nie... To co ja mam zrobić, żebyś została tu ze mną na zawsze?

- Naprawdę tego chcesz?

- Tak! Chcę, żebyś tu została ze mną na zawsze ze mną i była tylko moja! Ula, proszę!

- Jesteś tego pewien?

- Tak. Po raz pierwszy w życiu wiem, czego tak naprawdę chcę.

- A czego? - zapytała zalotnie.

- Chcę ciebie. Całą ciebie.

Po tych słowach ją pocałował. Ona się nie opierała. Położył ją na kanapie i zaczął namiętnie całować, powoli schodząc w dół. Nagle zadzwonił domofon. Marek miał już tego dosyć.

- Zawsze musi nam ktoś przerwać! - krzyknął wkurzony. - Kogo tu znowu niesie?!

Ula szybko się ogarnęła. Marek podszedł do domofonu.

- Halo? - powiedział wkurzony.

- Cześć synu. Nie przeszkadzamy?

- Tata? - zapytał zszokowany.

- Tak. Wpuścisz nas czy będziemy tutaj z mamą stali?

- Tak, wchodźcie.

Po chwili zadzwonił dzwonek. Marek otworzył drzwi.

- Cześć.

- Cześć, synku - powiedziała pani Dobrzańska.

Weszli do salonu.

- Dobry wieczór - powiedziała speszona Ula.

- Dobry wieczór - odpowiedzieli równocześnie rodzice Marka.

- Jak tam Marek? Dużo narzeka? - zapytała mama Marka.

- Nie - odpowiedziała Ula.

- Czyli jest grzeczny? - zapytała.

- Tak.

- To do niego niepodobne - rzekł Krzysztof.

- Tato... - powiedział Marek. - Może zmieńmy temat na jakiś inny?

- Ale dlaczego? - zapytała Helena. - Wie pani, jaki był Marek, jak był mały?

- Mamo, może Ula nie chce tego słuchać?

- Nie, chętnie posłucham - powiedziała Ula.

- No widzisz? - rzekła mama Marka.

- Ty synu byś jakiejś herbatki zrobił - rzekł Krzysztof.

Marek udał się do kuchni. Zrobił 4 herbaty i wrócił do salonu.

- A wie pani, jaki był w liceum? Jak złamał nogę, to dopiero było!

Marek schował twarz w dłonie.

- Wtedy to po prostu był koszmar. Mamo, podaj mi to... Mamo, a tamto też... Po prostu gorzej niż kobieta w dziewiątym miesiącu ciąży - zaśmiała się Helena.

Ula się uśmiechnęła.

- A jak jest teraz? - zapytała Dobrzańska.

- O, wręcz przeciwnie! Nie chce niczyjej pomocy. Jak chcę mu pomóc, to się obraża.

- O, Marek, dlaczego nie chcesz, żeby pani Ula ci pomagała?

- Bo nie - powiedział speszony.

- Musi pani dużo dla niego znaczyć.

- Dlaczego? - zapytała zdziwiona.

- Bo jak Markowi na kimś zależy to lubi się wykazać. A tu nie może.

- Mamo, może herbatki? - wtrącił Marek.

- Oj, Marek, nie wstydź się! Przecież pani Ula musi cię poznać! - rzekła Dobrzańska.

- A kto zna cię lepiej niż własna matka? - dodał Krzysztof.

- Może wpadniecie do nas jutro? Pokażę pani zdjęcia Marka - zapytała Helena.

- O nie! Ula i ja mamy jutro bardzo dużo pracy! - powiedział zdenerwowany Marek.

- Mamy? - zapytała Ula.

- Tak - naciskał dalej.

- Praca nie zając, nie ucieknie - rzekł Krzysztof.

- A album, rodzinny tak? - zapytał zirytowany Marek.

- Też nie - odparł ojciec.

- A szkoda.

- Marek, nieładnie tak - powiedziała Ula. - Jak twoi rodzice nas zapraszają, to oczywiście, że wpadniemy.

- Dzięki, Ulka, za wsparcie - rzekł Marek.

- No to jesteśmy umówieni? - zapytał Krzysztof.

- Tak - odpowiedziała Ula, po czym dodała. - Marek, odpowiedz.

- Jeszcze się zastanowimy - odpowiedział Marek.

Rodzice wybuchnęli śmiechem.

- To do jutra.

- Do jutra!

Rodzice Marka wyszli.