Rozdział 44

Ula poszła do kuchni.

- Marek, jesteś głodny?

- Nie.

- A chcesz coś do picia?

- Nie, dzięki.

- Coś się stało?

Marek nie odpowiedział. Ula podeszła do niego, usiadła obok i zapytała:

- Marek, chyba nie jesteś na mnie zły?

- Nie, no co ty, przecież nie mam o co - powiedział z ironią.

- O co ci chodzi?

- Nie lubię takich spotkań, takich rozmów. Zawsze ich unikałem.

- No to teraz będziesz musiał je polubić - powiedziała z uśmiechem Ula.

- Ula...

- Marek, powiedz szczerze, o co ci chodzi?

Marek się zawahał.

- No słucham - nalegała Ula.

Marek wziął głęboki oddech i powiedział:

- Bo jest mi głupio.

- Co?! Dlaczego?

- Nie dość, że teraz mi pomagasz i już mi głupio, to jeszcze te rozmowy z mamą, ten nieszczęsny album... Ula, po prostu jest mi głupio - wyznał zawstydzony Marek.

Ulę zatkało.

- Hej, ty się wstydzisz?

Marek jeszcze bardziej się speszył. Ula się uśmiechnęła.

- A ja myślałam, że to ja jestem wstydliwa...

- Wcale mnie to nie pocieszyło.

- Nie musisz się wstydzić.

- Możemy porozmawiać o czymś innym?

- Ale pójdziemy jutro do twoich rodziców?

- Ula, proszę...

- Marek!

- Dobrze... - powiedział z niechęcią.

- Dziękuję - powiedziała dziewczyna, po czym pocałowała go w policzek..

Marek na chwilę się uśmiechnął.

- To ja pójdę się wykąpać - powiedziała, po czym od razu weszła do łazienki.

Po dłuższej chwili Marek zapytał:

- Ula, co tak długo?

- Możesz wejść! - powiedziała.

Marek wszedł do łazienki. Zobaczył Ulę. Miała na sobie puszysty, biały ręcznik, mokre włosy i w całej łazience pachniało olejkiem owocowym.

- Dlaczego masz na sobie ręcznik? - zapytał, nie odrywając od niej wzroku.

- Zapomniałam wziąć piżamy. Coś nie tak? - zapytała.

- Nie - nadal nie mógł oderwać od niej oczu.

- To dlaczego się tak na mnie patrzysz?

- Wyglądasz oszałamiająco - powiedział bez zastanowienia.

- Dzięki - Ula się zawstydziła.

Wychodziła tyłem z łazienki. Marek nadal się jej przyglądał. Nagle Ula poślizgnęła się na mokrej podłodze i upadła do tyłu. Marek usiłował ją złapać, lecz upadł za nią.

- Ałaa... - jęknęła Ula, rozłożona na podłodze.

Otworzyła oczy i zobaczyła Marka, który na niej leżał.

- Chciałem cię złapać. Ale na szczęście nie zdążyłem - powiedział uśmiechając się zalotnie.

- Możesz wstać?

- Nie - powiedział stanowczo.

- Dlaczego?! - zapytała zdziwiona.

- Bo tak jest przyjemnie - powiedział, po czym ją namiętnie pocałował.

- Ma...rek... - powiedziała. - Ja chcę wstać.

- No dobra - powiedział, po czym wstał i podał rękę Uli.

Pomógł jej wstać i przyciągnął do siebie. Dzieliły ich dosłownie centymetry. Marek ponownie ją pocałował. Ta się oderwała i powiedziała:

- Już się nie wstydzisz?

- Nie - rzekł, ponownie ją całując.

- Ma...rek! Chciałeś wejść do toalety!

- To może poczekać.

- To nie może poczekać. Jest późno - powiedziała, po czym się odwróciła. Zdążyła zrobić zaledwie jeden krok, gdy poczuł, jak dostała w tyłek z ręcznika.

- Marek!

- No co? - uśmiechnął się zalotnie.