Rozdział 45

Po chwili Marek wyszedł z łazienki. Miał na sobie bokserki i t-shirt. Ula siedziała na kanapie i przeglądała papiery. Marek podszedł do niej i zabrał je jej.

- Oddawaj! - zaprotestowała.

- Ulka, w pracy będziesz pracowała, a teraz skończmy to, co zaczęliśmy - powiedział, po czym uśmiechnął się zalotnie.

Ula odwzajemniła uśmiech. On zaczął ją całować. Dziewczyna się nie opierała. Marek całował ją po szyi i powoli schodził coraz niżej i niżej. Ula ściągnęła mu koszulkę. Nagle Marek przestał i spojrzał na rozpaloną Ulę.

- Marek, coś się stało? - zapytała.

- Nie.

- To dlaczego przestałeś? Coś nie tak? - dziewczyna zaniepokoiła się, że zrobiła coś źle.

- Nie - odpowiedział Marek, po czym zaczął ją ponownie całować.

Po upojnej nocy oboje obudzili się na kanapie.

- Cześć kochanie. - powiedział Dobrzański, całując ją w usta na przywitanie.

- Cześć - odpowiedziała uśmiechając się. - Marek, widziałeś może gdzieś moją bluzkę? - zapytała rozglądając się dookoła.

- Tego szukasz? - zapytał trzymając w ręku damską koszulkę na ramiączkach.

Ula próbowała zabrać mu ją, lecz jej się to nie udało.

- Oddaj!

- Masz - powiedział wyciągając do niej dłoń, w której ją trzymał.

Ula się nachyliła, aby ją sięgnąć, jednak nawet się nie spostrzegła, gdy Marek drugą ręką przyciągnął ją do siebie i pocałował. Ula natomiast wzięła koszulkę, założyła ją i udała się pod prysznic. Po 5 minutach wyszła z kabiny i zaczęła po omacku szukać ręcznika. W końcu go znalazła, wytarła się i ubrała we wcześniej przygotowane rzeczy. Po chwili wyszła.

- Co chcesz na śniadanie? - zapytała idąc do kuchni.

- Ja? Truskawki! - odpowiedział Marek z uśmiechem.

Ula pokiwała głową.

- Widzę, że już całkiem wyzdrowiałeś.

- Ja? Nie. Jestem jeszcze bardzo chory.

- Tak? A co cię boli?

- Podejdź bliżej, to ci pokażę.

Ula podeszła bliżej. Marek ją przytulił i pocałował.

- Marek! Musimy iść do firmy.

- Firma nie zając.

- A twoi rodzice?

- Ula, ty zawsze umiesz sprowadzić człowieka na ziemię. A może dzisiaj pójdziemy kupić samochód? - zapytał z nadzieją.

- I tak się nie wykręcisz.

- Ula, nie rób mi tego...

- Wczoraj mówiłeś, że już się nie wstydzisz.

- Ale to było wczoraj.

- Marek, ja już powiedziałam, że przyjdziemy.

- Ale są jeszcze telefony. Możemy zadzwonić.

- Nie - powiedziała wychodząc z kuchni.

- Ula...

- Idę do pracy, a ty, jak chcesz to zostań.

- Nie rób mi tego...

- Marek, jestem ciekawa, czy jak byłeś z Pauliną, to też tak unikałeś spotkań rodzinnych?

- A możemy o tym nie rozmawiać?

- Nie musimy.

- A jak chcesz wiedzieć, to tak.

- Co tak?

- Tak, unikałem takich spotkań.

- A jakie miałeś wymówki?

- W pracy byłem - zaśmiał się Marek.

- A na serio?

- Z tobą byłem - powiedział nieśmiało.

- To ja byłam twoją wymówką?!

- Albo Seba - dodał.

- Wiesz co? - Ula się obraziła.

- Ale to nie tak, że ty byłaś moją wymówką. Po prostu wolałem spędzać z tobą czas, niż iść na tego typu spotkania.

- No to teraz będziesz mógł spędzać czas ze mną na spotkaniach rodzinnych.

- Ale jeszcze jest Seba.

- Marek!

- No dobra.

Po pół godzinie byli już w firmie. Każdy rozszedł się w swoją stronę. Czas biegł nieubłaganie. Wybiła piętnasta. Ula weszła do gabinetu Marka.

- I jak? Gotowy?

- Nie - odpowiedział.

- Chodź i nie marudź.

Marek z niechęcią wyszedł z gabinetu. Razem ruszyli w kierunku windy, natykając się na Sebastiana.

- O cześć! - powiedział Seba. - Już kończycie? Też tak chcę.

- To się zamieńmy - powiedział przybity Marek.

- Coś się stało? Pokłóciliście się? - zapytał przyjaciel.

- Nie - odparła Ula.

- To o co chodzi?

- Czego ja najbardziej nie lubię? - zapytał Marek.

- Spotkań rodzinnych. Ulka, gdzie idziecie?

- Do rodziców Marka.

- O, stary, współczuję - powiedział Seba.

- Dzięki - odparł Marek.

- Dobra, Marek, my już musimy iść, bo się spóźnimy - powiedziała Ula.

- Ale ja jeszcze muszę...

- Chodź! - nalegała.

- To cześć Seba.

- Bawcie się dobrze.