Rozdział 46

Po chwili byli już pod domem rodziców Marka.

- Możemy się jeszcze wycofać - rzekł Marek.

- Przestań. Nie będzie aż tak źle.

- Mylisz się.

Drzwi otworzyła im mama Marka.

- Witajcie - odparła.

- Cześć, mamo - odpowiedział przybity Marek.

- Dzień dobry - przywitała się Ula.

- O, widzę, że się pani udało przekonać Marka.

- Z trudem, ale jak widać tak - odparła z uśmiechem.

- Ja nie wiem, dlaczego Marek nie lubi takich spotkań? - zapytała Helena.

- Bo są nudne i krępujące - rzekł Marek.

- Oj Marek, nie przesadzaj - powiedziała Ulka.

- Czego się napijecie? - zapytał Krzysztof.

- Dzień dobry - powiedziała Ula.

- Cześć, tato.

- Nie krępujcie się, siadajcie. To czego się napijecie? - zapytał ponownie ojciec Marka.

- Herbaty, jak można - rzekła Ula.

- Jasne. A ty, Marek? - zapytała Helena udając się do kuchni.

- Coś mocniejszego - rzekł Marek.

Po chwili wszyscy już siedzieli na kanapie.

- Chce pani może jeszcze trochę ciasta? - zapytała Helena.

- Proszę mi mówić po imieniu. Ula jestem - odparła wstając i wyciągając rękę.

- Miło mi - powiedziała mama Marka ściskając jej dłoń i się uśmiechając. - To co, pora na album!

Ula się uśmiechnęła. Mama Marka podeszła do stolika i wzięła album ze zdjęciami. Usiadła obok Uli i otworzyła go.

- O, tu Marek jak miał roczek.

- Ojeju - rzekła z uśmiechem Ula na widok małego berbecia.

- A tu jego pierwsza jazda na rowerku - dodała z uśmiechem Helena. - A tu pierwszy upadek.

- A tu? - zapytała z uśmiechem Ula.

- A tu mały Marek uczył się pływać. Tu pierwszy rok w szkole.

- Widzę dyplom, za co dostałeś? - zapytała Ula Marka.

- Za osiągnięcia sportowe - odpowiedział speszony.

- Za pierwsze miejsce w biegach - powiedział dumny Krzysztof.

Marek jeszcze bardziej się speszył.

- Sportowiec - rzekła Ula.

- Ale to nie jedyna nagroda - dodała Helena.

- Wygrywał też w pływaniu i niektórych przedmiotach ścisłych - rzekł Krzysztof.

- Marek jest zdolny, tylko trochę leniwy - dodała Dobrzańska.

- Ja nigdy nie wątpiłam w jego zdolności, a co do leniucha to akurat prawda - rzekła Ula.

Marek zwiesił głowę i ukrył ją w dłoniach.

- Możemy powspominać coś innego? - zapytał zrezygnowanym tonem.

- Na życzenie. Tak więc... - mama Marka przewróciła kilka stron w albumie. - ...oto jak Marek lubił bawić się z Aleksem.

Ula uśmiechnęła się widząc jak na zdjęciu mały Marek biegnie z wiaderkiem, a Aleks goni go, grożąc mu łopatką.

- A tu - kontynuowała Helena - wyjechaliśmy całą rodziną w Bieszczady. Marek był akurat w ósmej klasie. Spotkał tam swoją pierwszą miłość.

Marek wyglądał, jakby chciał wyszarpnąć matce album i spalić go w piecu.

- Pierwsza miłość? Uuu... Do tego wakacyjna... Bardzo romantyczne - uśmiechnęła się Ula.

- Tak. A najbardziej romantycznie zrobiło się, gdy przyszło nam wracać i trzeba było tę miłość pożegnać - rzekł Krzysztof.

- Już? Skończyliście? - przerwał im Marek.

- Oj, synku, przestań, przecież to miło powspominać stare czasy.

- Nie pozwoliliście mi wtedy pójść się z nią pożegnać. Nigdy wam tego nie wybaczę! - powiedział Marek, jednocześnie wyrywając matce album.

Przewrócił kilka kartek od razu i z uśmiechem powiedział:

- O! To są niezapomniane chwile! Pierwsza jazda za kółkiem. Miałem wtedy 16 lat.

- Super! - powiedziała z uśmiechem Ula.

- No tak. Pierwsza jazda, pierwszy wypadek, pierwszy zniszczony samochód, w dodatku mój - dodał Krzysztof.

Marek coraz bardziej się rozkręcał. Ula była pod wrażeniem. „Czyżby Marek już się nie wstydził? Czy to może sprawa prawie pustej, samemu obróconej butelki whisky?” - pomyślała Ula. Marek przewrócił kolejną kartkę.

- To Marka osiemnastka - rzekła Helena.

- Tak, to była niezapomniana noc - rzekł Marek przypominając sobie seksowną blondynkę o niebieskich oczach, której imienia do dziś nie pamięta.

Rodzice Marka spojrzeli na syna morderczym wzrokiem. Marek przerażony powiedział:

- To znaczy... impreza... impreza niezapomniana! A to mój pierwszy samochód, pierwszy rok na studiach, parapetówka u Seby... Oto zdjęcie po pierwszym powrocie nad ranem (na zdjęciu Marek niezbyt trzyma się na nogach).

- To twój pierwszy powrót do domu nad ranem? - zapytała zdziwiona Ula.

- Nie, wcześniej nie wracałem w ogóle - dodał z uśmiechem.

Oglądali zdjęcia jeszcze przez dłuższą chwilę, słuchając opowieści nagle rozgadanego Marka.

- Marek, my już chyba musimy iść. Dochodzi dziesiąta.

- Już? Ale Ula, jeszcze drugi album.

- Kiedy indziej!

- No dobrze - rzekł Marek.

Pożegnali się, po czym Ula i Marek udali się do domu taksówką.