Rozdział 50

Ula przeglądała papiery, gdy nagle Marek uśmiechając się zadał jej pytanie.

- Ula...

- Hmm...

- Możesz mi powiedzieć, o co chodziło z twoją osiemnastką?

- I widzisz. To jest moja druga tajemnica. Wiedzą to tylko moje koleżanki, no i Maciek.

- Maciek? - „Znowu on” - pomyślał Marek.

- Tak, przecież był na niej.

- Aha. Ula, no powiedz.

- Ale ty mi nie powiedziałeś, o co chodziło.

- Ula, nie ufasz mi?

- Nie o to chodzi.

- Maciek wie, a ja nie mogę - Marek się obraził.

- Oj, Marek... - zaczęła - No bo to było tak, że trochę wypiłam... i...

- I?

- I koleżanki mnie podpuściły... Maciek próbował mnie zatrzymać, ale ja już się założyłam...

- Co zrobiłaś? - zapytał przerażony, że Ulka zrobiła coś z Maćkiem.

- No i... - Ula się zaczerwieniła. - No i weszłam na bar i zatańczyłam na nim... - dokończyła speszona.

Marka zatkało. Po chwili z uśmiechem na ustach powiedział:

- A masz może zdjęcia z tej imprezy? Chciałbym zobaczyć cię jak tańczysz - po tych słowach wybuchnął śmiechem.

- Bardzo śmieszne - powiedziała cała czerwona na twarzy Ula.

- A może byś mi pokazała jak zatańczyłaś? - zapytał nadal się uśmiechając.

- Nie!

- Dlaczego?

- Bo NIE! I proszę, nie mów nikomu!

- Nie, nie powiem.

Ula chciała zakończyć krępujący ją temat i zapytała:

- A twoja niezapomniana osiemnastka?

- Ło...

- No co, nie ufasz mi? Ja ci powiedziałam.

- No bo... - zaczął speszony. - Za dużo wypiłem i spędziłem noc z dziewczyną, której imienia do dziś nie pamiętam - skończył czerwieniąc się.

- Aha. Wow...

- Ula, proszę, nie komentuj - powiedział zawstydzony. - Może obejrzymy jakiś film?

- No możemy. Jaki?

- Może jakiś horror? - zapytał Marek.

- Horror? Ale ja...

- Nie mów, że się boisz - rzekł uśmiechając się.

- Trochę - przyznała nieśmiało.

- Przecież jesteś ze mną.

- Dobrze, ale najpierw idę pod prysznic.

- Okej. To ja wybiorę jakiś film.

- Okej.

Ula weszła do łazienki. Po 15 minutach wyszła i usiadła na kanapie.

- Ula, szczerze mówiąc, to nie spodziewałem się tego po tobie.

- Ale czego?

- Tego tańca.

Ula się speszyła.

- To jak, oglądamy?

- No - powiedział włączając film i jednocześnie siadając na kanapie obok Uli.

Z każdą upływającą minutą filmu Ula coraz bardziej się do niego przybliżała. On natomiast zauważył jej strach, przyciągnął ją do siebie i rzekł:

- Ula, nie bój się.

- Łatwo mówić.

Po godzinie Ula była wtulona w Marka.

- No, już koniec - rzekł z uśmiechem Marek. - Podobał ci się?

Ula nie odpowiedziała.

- Dobra, jest już późno. Idziemy spać? - zapytał wyłączając DVD.

Ula powiedziała cichym głosem bardziej do siebie niż do niego:

- Łatwo ci mówić. Ja teraz nie zasnę. Jeszcze sama w pokoju? Nie ma szans.

Podążyła powolnym krokiem do drugiego pokoju. Marek jednak to usłyszał i rzekł uśmiechając się pod nosem:

- Jak tak mocno się boisz to wiesz, zawsze możesz spać ze mną.

- Nie, dzięki.

- Słyszałem! Daj spokój.

- Ale...

- No chodź. Niewyspana dyrektor finansowa to wkurzona dyrektor finansowa - powiedział, łapiąc ją za rękę i prowadząc do swojego pokoju.

Położyli się razem. Marek jedną ręką objął ją w pasie i poszedł spać. Ula także szybko zasnęła.