Rozdział 53

Po chwili byli już na miejscu.

- To jak, oglądamy film? - zapytał Marek.

- Okej, ale pod wieczór - rzekła z uśmiechem Ula. - Marek...

- Hmm...? - mruknął wchodząc do salonu i kładąc film na stole.

- A właściwie kiedy ty miałeś iść na kontrolę do lekarza?

- Cholera, dzisiaj! - powiedział wyższym tonem.

- Zapomniałeś?! - prawie krzyknęła.

- Ula, która godzina? - zapytał szukając jednocześnie książeczki zdrowia.

- 16:30. Zdążysz? - zapytała z troską Ula.

- Nie wiem. Chyba tak - powiedział wyciągając książeczkę z szafki i łapiąc Ulę za rękę. - Ula, chodź!

Po 15 minutach byli już u lekarza.

- Jaka kolejka... - rzekł Marek.

- Przepraszam, kto ostatni do doktora Gołębiewskiego? - zapytała Ulka.

- Ja - rzekła drobna blondynka.

- Aha, dziękuję - powiedziała siadając obok niej na krześle.

Marek uczynił tak samo.

- Jaka duża kolejka... - powiedziała Ula.

- Tak, ale to do doktora obok - rzekła blondynka.

- Tak? - zapytał Marek.

- Tak - odparła. - Ja zaraz wchodzę.

- Jesteśmy drudzy. - rzekła z uśmiechem Ula.

Nagle drzwi do gabinetu się otworzyły. Blondynka wstała i rzekła:

- No, na mnie kolej.

Ula się uśmiechnęła. Dziewczyna weszła do gabinetu.

- Marek, ty to masz szczęście.

- Wiem – odparł łapiąc Ulę za rękę. - Gdyby nie ty, to bym w ogóle nie przyszedł.

- Swoją drogą to nie dość, że leniuch, to jeszcze zapominalski. Ale... - Ula nie dokończyła.

- Ale? - zapytał Marek.

- Ale słodki. Mój słodki, zapominalski leniuszek - dodała Ula trochę się rumieniąc.

Marek się uśmiechnął. Po 20 minutach wyczekiwania na swoją kolej, drzwi od gabinetu doktora się otworzyły. Wyszła z nich dziewczyna jednocześnie zwracając się do Marka i Uli:

- Pan doktor powiedział, że możecie wejść - rzekła i odeszła.

- Dzięki - powiedziała Ula. - No, Marek, możesz iść.

- Wchodzisz ze mną?

- Nie, zaczekam tu.

- Ale...

- Boisz się?

- Nie, no co ty?

- No to idź, doktor czeka.

Marek niechętnie wszedł do gabinetu. Po 20 minutach doktor wyszedł z gabinetu i rzekł:

- Pani Ula?

- Tak.

- Proszę za mną.

Przestraszona Ula weszła do gabinetu. Zobaczyła Marka, już bez opatrunku na ręku.

- Proszę, niech pani usiądzie - powiedział lekarz.

Ula niepewnie usiadła i zapytała:

- Coś się stało?

- Nie. Tylko mam do pani prośbę.

- Tak?

- Niech pani dopilnuje, żeby Marek się nie przemęczał. Co prawda nie ma już opatrunku, ale ręka nie jest jeszcze w stu procentach sprawna.

- Dobrze, będę pilnować. Panie doktorze... ja też mam małą prośbę - rzekła Ula.

- Tak?

- Może pan Markowi powiedzieć, żeby przyjmował ode mnie pomoc, a nie się obrażał?

- Słyszał pan panie Marku? Ma pan słuchać pani Uli.

- Ale... - Marek nie dokończył, bo lekarz mu przerwał.

- Bez dyskusji, bo wraca pan na salę do szpitala.

- Dobrze - powiedział przybity Marek wstając i podchodząc do wyjścia. - Do widzenia.

- Do widzenia - rzekła Ula również wstając.

- Do widzenia - odparł doktor.

Marek i Ula wyszli z gabinetu.

- Słyszałeś, masz się nie przemęczać i, co najważniejsze, masz mnie słuchać! 

- Ulka, proszę, nie dobijaj mnie.

Para udała się na parking. Weszli do samochodu i ruszyli w stronę mieszkania.