Rozdział 56

- Dzień dobry - rzekł Marek. - Albo raczej dobry wieczór.

- Dobry wieczór - odparła recepcjonistka.

- Dobry wieczór - dodała Ula, która właśnie wtedy podeszła.

- W czym mogę państwu pomóc?

- Chcemy wynająć... - Marek nie dokończył, tylko zwrócił się do Uli. - Właśnie, co chcemy wynająć?

- Pokój - rzekła z uśmiechem.

- Jeden? - zapytała recepcjonistka.

- Tak - odrzekła Ula.

- Dwuosobowy z dwoma łóżkami, czy z jednym.

- Dwuosobowy z dwoma - rzekł Marek i dodał w myślach: „Ja się postaram, żeby tylko jedno było w użytku”.

- Proszę, pokój numer 103. Na 3 piętrze.

- Dziękuję i do widzenia.

- Do widzenia - odparła Ula.

- Do widzenia.

Para udała się do windy. Po chwili znaleźli się przed pokojem numer 103. Weszli do środka i zostawili bagaże.

- To co teraz? - zapytał Marek.

- Teraz... - Ula spojrzała na zegarek, który wskazywał 20:30. - Teraz przeszłabym się na spacer.

- No to chodź - powiedział, jednocześnie łapiąc Ulkę za rękę.

Wyszli z pokoju, po chwili zjechali windą na dół i wyszli na zewnątrz, nadal trzymając się za ręce.

- Jak tu ładnie... - rzekła Ula.

- Tak. A wiesz Ula, że niedaleko stąd jest jeziorko?

- Fajnie. Może...

- Tak, możemy tam iść.

Oboje się uśmiechnęli. Szli chwilę w milczeniu, gdy zadzwonił telefon Marka. Ten nie chciał go odebrać.

- Marek, telefon.

- Niech sobie dzwoni.

- Marek!

Z niechęcią odebrał telefon.

- Seba?

- No Marek, gdzie ty jesteś?

- Daleko.

- A konkretniej?

- Mów po co dzwonisz.

- Chciałem się pochwalić, że mi wyszło z tym filmem, a tobie? - zapytał z dumą.

Marek uśmiechnął się i rzekł:

- No mi też wyszło, nawet bardzo dobrze.

Ula spojrzała na Marka podejrzliwie.

- To fajnie. A gdzie ty jesteś? Będziesz jutro w firmie?

- Nie. Mam urlop. Pojechaliśmy sobie z Ulą na małe wakacje.

- Wakacje powiadasz...

- No, a co?

- Nic, nic. To ja wam nie przeszkadzam. A, i pozdrów Ulę.

- Masz pozdrowienia od Seby - zwrócił się Marek do Uli.

- Dzięki i pozdrów go też - rzekła z uśmiechem.

- Ty też masz pozdrowienia.

- Dzięki. To cześć i bawcie się dobrze.

- Dzięki.

Marek się rozłączył, schował telefon do kieszeni i ponownie razem ruszyli na spacer. Trzymali się za ręce i szli w ciszy, gdy nagle Ula zaczęła:

- Marek...

- Hmm...

- A możesz mi powiedzieć o co chodziło, gdy mówiłeś, że ci też wyszło i to nawet bardzo dobrze? - zapytała zaciekawiona.

Marek nie wiedział co ma odpowiedzieć. Po chwili namysłu rzekł:

- A mam być szczery?

- No tak.

- To chodziło o to, że... - Marek się zawahał.

- Mi możesz wszystko powiedzieć.

- Oj, nieważne.

- Marek...

- Pamiętasz, jak przyszłaś mi przynieść raport za ten miesiąc?

- Tak.

- I był przy tym Seba.

- No tak. Ale ja nadal nie rozumiem.

- On się przysłuchiwał naszej rozmowie na temat filmu i kiedy wyszłaś, to zapytałem go, czy nie zna jakiegoś dobrego horroru... No i on się skapnął, o co chodzi i stwierdził, że zrobi tak samo.

- Ale Marek... Dorota nie boi się horrorów.

- Nie?

Oboje wybuchnęli śmiechem.