Rozdział 57

Po chwili doszli nad jeziorko. Było ono otoczone ze wszystkich stron lasem. Była też mała plaża. Stanęli przy brzegu. Marek objął ją w talii i położył swoją głowę na jej ramieniu.

- I jak? - zapytał.

- Cudownie - rzekła dziewczyna zachwycona pięknym widokiem.

Stali tak w ciszy jeszcze przez chwilę.

- Ulka, a nie jest ci zimno? - zapytał z troską.

- Trochę, ale ja jeszcze nie chcę wracać do pokoju.

Marek bez zastanowienia ściągnął swoją marynarkę i położył na ramionach dziewczyny.

- Nie musiałeś, teraz tobie będzie zimno.

- Nie wygłupiaj się. Ja jestem w koszuli, a ty w krótkim rękawku. Poza tym ja wytrzymam. W końcu taka jest rola faceta - rzekł, po czym wybuchnął śmiechem.

- Dziękuję.

Marek ponownie ją objął w pasie i przytulił. Stali tak jeszcze dłuższą chwilę, gdy Marek zapytał:

- To jak, wracamy na kolację?

- Mhm...

Para złapała się za ręce i udała w kierunku SPA. Po dłuższej chwili dotarli do hotelu. Zjedli kolację i udali się do swojego pokoju.

- Pójdę się wykąpać - rzekła z uśmiechem Ula zabierając torbę do łazienki.

Po pewnym czasie wyszła. Miała na sobie czerwoną koszulkę nocną na ramiączkach, z misiem narysowanym na przodzie.

- Fajny misio - rzekł z uśmiechem Marek.

- Nie podoba się? Mam jeszcze z kotkiem.

- Wolę misia - rzekł, po czym podszedł do niej i pocałował. - To jak, co jutro chcesz robić?

- Poszłabym na basen.

- Więc rano basen, a później?

- Kosmetyczka - rzekła z uśmiechem. - A później może masaż?

- No to plany na jutro już mamy. A co teraz?

- Teraz idź pod prysznic - powiedziała podchodząc do łóżka.

- A później?

- A później zobaczymy.

Marek poszedł do łazienki. Natomiast Ula sięgnęła swój pamiętnik i zaczęła pisać: „Jest cudownie. Ja i Marek - mój Marek - sami w SPA. Bez żadnych telefonów, bez żadnych rozmów o firmie, tylko my. Dobrze jak nie za dobrze, ale... co zrobić jeśli jest CUDOWNIE?”  Nagle z rozmyślań wyrwał ją głos:

- Co ty tak tam piszesz?

- Ja? Nic... Tak sobie - powiedziała zamykając zeszycik.

- Pokażesz?

- Nie.

- Chyba nie masz przede mną żadnych tajemnic?

- Marek, nie, to jest mój pamiętnik.

- Ale dostałaś go ode mnie, więc mam prawo go zobaczyć.

- Nie.

- I tak go kiedyś zobaczę.

- Niby kiedy?

- Jak będziesz spała - rzekł uśmiechając się pod nosem.

- Haha... Chyba tego nie zrobisz? - zapytała zaniepokojona.

- Nie wiem, to zależy.

- Od czego?

- Od tego, czy mi się będzie chciało spać.

- A chce ci się?

- Na razie nie - rzekł, po czym wybuchnął śmiechem. - To jak, co robimy?

- Ja idę spać - powiedziała chowając pamiętnik pod poduszkę.

- Myślisz, że tam go nie znajdę?

- Nie, ale będę czuła, jak będziesz go wyciągać. Chyba.

Oboje położyli się spać. Po chwili Ula zasnęła.

- Ula, śpisz?

Dziewczyna nie odpowiedziała.

- Śpi - poderwał się z łóżka i poszedł w kierunku poduszki Uli. 

Delikatnie wyciągnął pamiętnik i zaczął czytać. Kiedy skończył było już bardzo późno. Podszedł ponownie do łóżka śpiącej brunetki i włożył zeszycik z powrotem pod poduszkę. Następnie położył się spać. Po około 3 godzinach snu dobiegł go głos Ulki.

- Marek, wstawaj! Basen czeka!

- Co...? Jeszcze 5 minut... - rzekł zaspanym głosem Marek.

- Marek!

- Oj, no co, nie wyspałem się - rzekł, po czym ugryzł się w język.

- Dlaczego? - zapytała podejrzliwie.

- Bo, bo... Bo nie mogłem usnąć - powiedział wymijająco.

- Marek, wstawaj!

- Oj, już wstaję - rzekł, powoli podnosząc się z łóżka.

Po pół godzinie byli już w szatniach. Ula założyła na siebie dwuczęściowy niebieski strój kąpielowy, zabrała ręcznik i wyszła z szatni w kierunku basenu. Weszła przez drzwi i zobaczyła ogromny basen, podzielony na dziesięć torów i Marka czekającego na nią w wodzie.

- Nareszcie. Ula, wchodź do wody.

- A zimna? - zapytała kładąc ręcznik na jednej z ławeczek.

- Zależy, co uznajesz za zimną. Oj, Ulka, wchodzisz, czy mam ci pomóc?

- Niby jak? - zapytała.

Marek wyszedł z basenu i rzekł podchodząc do Uli:

- A tak.

Szybkim ruchem wziął Ulę na ręce i wskoczył razem z nią do basenu.

- Marek! - krzyknęła. - Zimna!

- Rozgrzejesz się przy pływaniu.

- Dzięki - rzekła, po czym zaczęła pływać.

- Chyba się nie obraziłaś? - zapytał, szybko dopływając do niej.

- Nie, no, wcale nie mam o co.

- Oj Ula...

Ula nie odpowiedziała, tylko przyspieszyła. Zaczęła specjalnie mocno uderzać nogami, co sprawiało, że chlapała Marka.

- Ach tak robisz... - rzekł Marek jednocześnie łapiąc ją za nogę.

- Marek, puść!

Marek puścił nogę dziewczyny, zgrabnym ruchem przepłynął pod nią wyprzedzając ją. W końcu wynurzył się przed samą Ulą i bez namysłu ją pocałował.

- Już się nie gniewasz? - zapytał z nadzieją.

- Nie. Już nie.

Na twarzy Marka pojawił się szeroki uśmiech.

- To co, pływamy dalej?

- Tak.