Rozdział 58

Dni mijały szybko. Za szybko.

Noc przed wyjazdem.

- Znowu grają tak głośno tę muzykę. Wczoraj tak samo, nawet się wyspać nie idzie! - marudził Marek.

- Oj, nie przesadzaj, jutro nas tu nie będzie.

- Ula... A może wypożyczymy jakiś film?

- Coś w stylu „Klątwy”? Nie, zapomnij... Dobrze wiem o co ci chodzi.

- Nie to nie - powiedział jednocześnie się od niej odwracając.

- Znowu się obraził... - mruknęła Ula wzdychając.

- Wcale nie.

Ula już miała odpowiedzieć, gdy...

PUK PUK!!

Dziewczyna podeszła do drzwi i je otworzyła:

- Dobry wieczór - rzekł pracownik obsługi.

- Dobry wieczór - odparła Ula.

- Cześć maleńka - powiedział wysoki blondyn ubrany w dres. - Fajna piżamka - dodał uśmiechając się na widok różowej koszulki na ramiączkach z kotkiem.

- Dzięki!

Marek zza drzwi przysłuchiwał się rozmowie.

- Coś się stało? - zapytała Ula.

- Tak. Widzi pani, osoby wynajmujące pokoje na tym piętrze skarżą się na głośną muzykę. Od pani zdania zależy, czy ten oto pan - wskazał ręką na blondyna. - będzie mógł słuchać dalej, czy będzie musiał wyłączyć.

- A dlaczego ja mam decydować?

- Bo nikt oficjalnie przy tym panu nie wyraził swojego zdania.

- Mi osobiście nie przeszkadza - rzekła jednocześnie uśmiechając się do blondyna.

- Dzięki - rzekł blondyn.

- Dobrze. W takim razie dobranoc - rzekł pracownik obsługi, po czym oddalił się.

- Nie ma za co.

- Jestem Marcin, dla przyjaciół Blady.

- To jak mam mówić?

- Blady, złotko.

- Ula. Po prostu Ula.

Podali sobie ręce, po czym Marcin zapytał z zalotnym uśmieszkiem:

- Może wpadniesz naprzeciwko?

„Spróbuj tylko iść!” - pomyślał Marek.

- Nie, raczej nie.

- Szkoda. Ale jakbyś się zdecydowała, to pokój naprzeciwko otwarty 24 na dobę.

- 24 na dobę?

- Dla ciebie, złotko? Jasne. Chcesz mój numer?

Ula się uśmiechnęła. Chłopak ściągnął z szyi nieśmiertelnik ze swoimi danymi i podał jej mówiąc:

- Masz.

- Ale...

- Bez gadania. Blademu się nie odmawia.

- Dzięki.

- Nie ma za co. No to cześć.

- Cześć.

Ula zamknęła drzwi. Zobaczyła za nimi wkurzonego Marka. Zastanawiając się, jaka będzie jego reakcja, zawiesiła nieśmiertelnik na szyi. Marek, wyprowadzony z równowagi, krzyknął:

- Co to miało być?!

Ula aż podskoczyła.

- Nie tym tonem!

- Nie zmieniaj tematu!

- O co ci chodzi?!

- Dobrze wiesz o co! - powiedział do niej, zerwał jej z szyi nieśmiertelnik i spojrzał na niego. - Szczeniak 23 lata, a to co? Flirtujesz z nim!

- A ja co? 26!

- To nie zmienia faktu żebyś tak robiła!

- Za kogo ty mnie masz?! I jak zaraz nie przestaniesz wrzeszczeć, to sobie pójdę!

- Gdzie?! Naprzeciwko?!

Ula posmutniała.

- Mówisz do mnie jakbym była zwykłą szmatą - powiedziała cichym głosem przez łzy, po czym udała się w stronę drzwi.

Do Marka dopiero teraz dotarło, co Ula wywnioskowała z jego słów.

- Ula... - rzekł łapiąc ją za rękę.

Przyciągnął ją do siebie, przytulił i rzekł:

- Ja... ja nie chciałem... nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało...

Ula jeszcze bardziej się rozpłakała.

- Ulka, zrozum, byłem zły, znaczy jestem zły, znaczy jak go zobaczę to go rozszarpię, ale Ula, nigdy w życiu bym tak o tobie nie pomyślał.

- Ale to tak zabrzmiało - powiedziała wyrywając się z ramion Marka.

- Ula... No Uluś... Nie gniewaj się już.

Ula nie odpowiedziała, tylko usiadła na łóżku i wtuliła się w poduszkę.

- Ulka...

Ula nadal nie odpowiadała.

- Co mam zrobić, żebyś się już nie gniewała? - zapytał. - A może... wiem! Zaraz wracam!

Wybiegł z pokoju. Po chwili wrócił z torbą.

- Masz - powiedział jednocześnie podając dziewczynie torbę.

- Co to? - zapytała przez łzy.

- Otwórz to zobaczysz.

Ula otworzyła torbę i wybuchnęła śmiechem na widok truskawek i bitej śmietany.

- A widzisz? Mówiłem, że ci się humor poprawi - rzekł z uśmiechem. - Ale to nie jest żadna aluzja. Po prostu zjedz sobie.

- A szkoda - powiedziała Ula, jednocześnie wkładając owoc do ust.

Marka zatkało.

- Ale, że niby ty i że niby ja... że niby my...?

Ula zgłupiała.

- Marek, o co ci chodzi?

- Nie, no muszę zapisać to w kalendarzu! Naprawdę nie rozumiesz o co mi chodzi? Przecież TY zawsze mnie rozumiesz.

- Wiem o co ci chodzi. Już wiem. Ale zastanawiam się, dlaczego mnie uprzedziłeś, że to nie aluzja.

Marek nagle spoważniał.

- Bo nie chciałem, żebyś pomyślała... no wiesz. Że... no najpierw powiedziałem, co powiedziałem, a później miałbym cię potraktować jak... nie zrozum mnie źle... jak panienkę do zaspokajania potrzeb... Kocham cię i nie chcę żebyś tak to rozumiała. Jeśli mamy się kochać, to wiedz, że zawsze będzie to z mojej strony tylko i wyłącznie dowód miłości.

Ulę bardzo wzruszyło to, co jej powiedział Marek. Powiedział jej, że nie jest dla niego jedną z wielu! Odłożyła truskawkę, którą akurat trzymała w dłoniach, przybliżyła się do niego i pocałowała. Najpierw delikatnie, później coraz mocniej. Całowali się tak chwilę, po czym Ula na moment odrobinę się od niego odsunęła i patrząc mu prosto w oczy zdjęła z niego t-shirt. Marek szeroko się  uśmiechnął. Ula ponownie zaczęła go całować. Położyli się na łóżku tak, że tym razem to Ula przejęła inicjatywę. Szybko pozbawiła go reszty odzieży i sama zdjęła z siebie koszulkę i bieliznę. Gdy później Marek wspominał to, co działo się w czasie ich ostatniej nocy w SPA, był w szoku, że Ula - na co dzień delikatna, czuła i odrobinę nieśmiała dziewczyna - potrafiła nagle zmienić się w kobietę, która go zdominowała i - tylko dla niego - pokonała swoje zawstydzenie i nieśmiałość. I miał nadzieję, że Blady, mimo głośniej muzyki, wszystko słyszał i zazdrościł mu tej przepięknej kobiety. Jego kobiety.